De nieuwe Grizzly Bear is soberder en puurder

Shields, de vierde Grizzly Bear, is de eerste voor de groep na de doorbraak en een terugkeer naar de basisbeginselen: gitaar op kop, rustiek in de afwerking.

Vervaarlijk grommend en bruin snot briesend: Grizzly Bear ontwaakt met het verkeerde been en een uit massief hout gehouwen rotkopt uit zijn winterslaap. Sleeping Ute, openingstrack op Shields, schudt met baldadige gitaarerupties en een op en neer zwalpend carrouselritme de luizen uit de ruige pels die het viertal heeft gekweekt sinds het, na het succes van Veckatimest, een jaarlange retraite inlaste. ‘Dreamed a long day, just wandering free’ zijn de eerste woorden die zanger Ed Droste croont op hun vierde. Grizzly Bear 2.0 klinkt ook vrijer, zoals de groep die ze nu is, na jaren in de wildernis aan de top van de indiepiramide.

De gitaar mag weer op kop, er wordt af en toe stevig gerockt op Shields, en een rustiek, met zakmes geslepen kader vervangt grotendeels de barokke krullen die hun doorbraakplaat van drie jaar geleden omlijstten. Maar ze zijn er nog, die krolse versiersels – Grizzly Bear is tenslotte Kings of Leon niet. In de koperblazers die Speak in Rounds uitgeleide doen bijvoorbeeld, en in het dagdromerig bruggetje dat rond anderhalve minuut A Simple Answer promoveert.

‘Ik had veel naar Talk Talk zitten luisteren, and that kept coming up’, verklapte Daniel Rossen onlangs over het studioproces aan het maandblad Q, en tijdens What’s Wrong plukken we daar de vrucht van. Gedempte jazzborstels, bedeesd orgeltje, een piano aan de baxter, koper in onverwachte hoeken: een wondermooie oefening in het weglaten, ruisend in stille romantiek – of was het stilte in ruisende romantiek? Enfin: dat de beren hun broodjes nog steeds met Beatles-achtige harmonieën en uit vervlogen tijd aangewaaide sixtiesmelodietjes smeren horen we onder meer tijdens Gun-Shy, waarin ook de soul- en funkinvloeden van bassist-producer Chris Taylor zachtjes mogen doorschemeren.

Afsluiter Sun in Your Eyes belandt na een gesuste start langs de Long and Winding Road aan de tweesprong Hoger-Lager, een steekspel tussen stil en luid, minimaal en orkestraal. Het bewijs dat Shields, hoewel soberder en puurder, zeker niet minder ambitieus in opzet genoemd kan worden dan zijn voorganger. Minder vooruitstrevend en omzwachteld, jazeker, maar Grizzly Bear is ook Radiohead niet – grenzen verleggen kan gerust binnen de eigen schutskring. Grizzly Bear verkoopt zijn vel aan uitnodigende voorwaarden; vriend en vijand zullen in hun nopjes zijn.

Jonas Boel