De nieuwe Beck is verre van een grand cru

Beck: notoire outsider wordt establishmentfiguur. © .
Jonas Boel
Jonas Boel Jonas Boel is medewerker van Knack Focus

Drie jaar na zijn onverwachte Grammy voor album van het jaar doet Beck een krampachtige poging om vooral niet uit de band te springen. De FM-band, welteverstaan.

Beck – Colors

Beckfans zijn er in evenveel gedaantes als zijn oeuvre rijk is. Kamp Odelay zweert nog steeds bij het meest succesvolle album van de geflipte collagekunstenaar, dat vorig jaar zijn twintigste verjaardag vierde. Anderen verkiezen de ‘volwassen’ Beck, de contemplerende songsmid van albums als Mutations (1998), Sea Change (2002) en Morning Phase, album van het jaar 2014 volgens de jury van de Grammy Awards. Daartussenin beweegt zich, met wisselend succes en wisselende aanhang, Beck-de- funky-robot die we kennen van Midnite Vultures (1999), de help-ik-weet-het-zelf-even-niet-meer-Beck van The Information (2006), en de sixties-Beck van Modern Guilt (2008). De ware adepten kennen er maar één: het boven elke modegril opererende, stilistisch vervellende maar steeds vanuit zijn kunstzinnige perspectief handelende multitalent. Benieuwd wat zij denken van Colors, het album waarmee hun idool zijn Grammy wil verzilveren, zo lijkt het.

Niet dat we hem zijn verdiende deel airplay misgunnen, maar zelden was uniformiteit in zulke mate troef, nooit schurkte de notoire outsider zo tegen het establishment aan. Dat de dwarsfluitriedel in de titeltrack wel héél erg hard herinnert aan de sample in Everything Now van Arcade Fire moet toeval zijn – great minds think alike, weet u wel? Dat hetzelfde trucje terugkeert in Wow, als leidraad voor een aardige dancehallpastiche, zien we door de vingers, en met Dear Life toont Beck dat klassieke, soulvolle rock à la de jonge Elton John een metier is voor geoefende vingertoppen. Maar wat met de volgens geijkte popformules berekende refreinen zoals die in Seventh Heaven en Dreams, drammerige stadionpopsongs waar we eerder de andermans zakken rollende hand van MGMT in herkennen dan de man die ooit subversieve meezingdeunen als Devil’s Haircut of kwikzilveren folkparels als Lazy Flies schreef?

Colors is gewijd met de scepter van Greg Kurstin, succesproducer van onder meer Sia en Adele, die ook van Foo Fighters’ recente Concrete and Gold een rimpelloze plaat maakte. Een man die de knepen van het middenvak beheerst, en de naam die u moet onthouden wanneer het ondraaglijk lichte Up All Night of het aan een Weezerriff opgehangen I’m So Free in een romcom met Adam Sandler opduikt. Beck schenkt geen sléchte platen, maar Colors is verre van een grand cru.

Downloadtips: Dear Life // Wow // Square One

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content