De nieuwe Adele: een plaat vol middenwegmuziek

Negentien was Adele Adkins toen ze in Sound of 2008 werd uitgeroepen tot meest veelbelovende artiest. 19 was de titel van haar debuutalbum. De duizelingwekkende cijfers die daarop volgen, kent u. Nu, op haar 27e, is er 25, een album dat voluit de nostalgiekaart trekt.

Even terug naar de ‘Sound of’, de jaarlijkse glazen bol van de Britse muziekindustrie. Met Adele klopte die poll de nagel op de kop. In tegenstelling tot in 2009, toen Little Boots hoger werd ingeschat dan Florence + The Machine en Lady Gaga, of in 2012, toen Michael Kiwanuka onder meer Frank Ocean, Skrillex én Lianne La Havas achter zich liet.

Orakel, smaakmaker, criticus: geen dankbare jobs. Tegenwoordig luidt de meest gangbare mening: iedereen heeft een mening, zoals iedereen wc-papier gebruikt. En de rolletjes gingen nogal een gang, de dag dat Adeles nieuwe single Hello in première ging. Ik houd vast aan de mijne: overdaad aan een en dezelfde klinker (twee keer raden welke), slordige productie (je hoort de schaartussen ‘when’ en ‘I’ in ‘But when I call you neverseem to be home’), en ja: hallo, Lionel Richie? Niks tegen een goede powerballad, maar Hello is een platgestampte oorwurm die evengoed van Katy Perry of Hooverphonic had kunnen komen. Een geluidsbrij, met Adele als bijenkoningin. Hysterische muzak.

Waarmee we tot het knelpunt van dit soort koop-er-twee-en-krijg-er-een-kerstboom-bovenopachtige pop komen: de inwisselbaarheid. Wat maakt Adele precies Adele? Haar stem? De ‘geloofwaardige’ verpakking? Haar tranen? Of toch de songs, die op 25 werden meegepend door dezelfde broodschrijvers die Lily Allen, Sia, Backstreet Boys, Taylor Swift en Beyoncé aan hits hielpen? Of is dit type middenwegmuziek precies bedoeld om zo weinig mogelijk vragen bij te stellen? Een bakje troost van Starbucks. Een goede blètfilm.

Antwoorden dan maar: rond Kerstmis staat de vanillegospel van Send My Love (To Your New Lover) bovenaan in alle hitlijsten – het is de Rolling in the Deep van deze plaat. I Miss You is Massive Attack op Russische steroïden, When We Were Young een potentiële single op een album dat voluit de nostalgiekaart trekt – weliswaar met de verschrikkelijke tekstregel ‘You look like a movie, you sound like a song’ – en het sobere, jazzy A Million Years Ago een gemiste kans voor Adele om haar warmere, lage stemregister uit te spelen – na anderhalve minuut gaan de metertjes alweer in het rood. Remedy en All I Ask zijn pompeuze pianoballades zoals u die verwacht van Adele: adagio, crescendo, calando. Dat is het zowat, samengevat.