ALLE TIJD VAN DE WERELD

MAXWELL: geen trendy uiterlijkheden.

Wie? Precies. De New Yorkse neosoulzanger Maxwell doet zo lang over zijn platen dat hij het wel best lijkt te vinden om herhaaldelijk weer vergeten te worden. Aan zijn nieuwste worp zou dat – alweer – niet mogen liggen.

Misschien weet u dat Maxwell zijn middle name is (tussen Gerald en Rivera in), en dat hij samen met D’Angelo en Erykah Badu midden jaren negentig de grondbeginselen van de neosoul heeft vastgelegd – wat uit de ziel wordt geperst, mag gerust ook het aroma van funk, hiphop, jazz en r&b opsnuiven. Weet u daarnaast dat Maxwell met blackSUMMERS’night nog maar zijn vijfde studiolangspeler in twintig jaar tijd boven de doopvont houdt, dan bent u een van de weinigen die hem al die tijd op de voet heeft gevolgd.

Toch is zijn aparte werkethiek niet de enige reden waarom Maxwell minder faam geniet dan voornoemde geestesgenoten. In tegenstelling tot de fysiekere D’Angelo komt zijn muziek minder uit de heupen dan uit hart en hoofd – deze idealistische romanticus bezong op zijn debuut Maxwell’s Urban Hang Suite resoluut de deugden van de monogamie. En in vergelijking met Erykah Badu bevat zijn inloopkast minder bonte hoofddoeken.

Maxwells stijl kenmerkt zich door finesse en bedachtzaamheid, zaken die de liefhebber van uit merg en been barstende soul mogelijk zand in de ogen strooien. Nochtans heeft deze veertiger nog het meest gemeen met Marvin Gaye en hoe die de geslachtelijke bezigheden op bloedmooie wijze de spiritualiteit introk.

Zowel de muziek (een uitgekiende melange van tijdloze r&b, zalvende elektronica en een sexy jazzbries), de productie (golvend, warm) als de zang (zijdezacht maar vol, hoogstens wat te zoet hier en daar) onderstreept dat je-ne-sais-quoi op gesofisticeerde wijze. Maxwell en cosongschrijver/producer Hod David voelen nergens de jongehondenaandrang om het warm water uit te vinden. Ze laten de kracht van deze plaat – na het zeven jaar oude BLACKsummers’night (zoek het verschil) de tweede uit een trilogie – van binnenuit opwellen, zonder naar trendy uiterlijkheden te grabbelen.

Integendeel: Lost – een hunker naar een oude vlam die inmiddels getrouwd én moeder is – staat kniehoog in de blues. Of All Kind had op een goede eightiesplaat van Luther Vandross kunnen staan, en die piano en blazers in Fingers Crossed doen geen moeite om nostalgie naar Al Green te verbergen. Er zijn redenen genoeg om Maxwell te leren kennen voor hij het sluitstuk van zijn trilogie presenteert. U hebt alleszins de tijd.

MAXWELL ****

blackSUMMERS’

night

neosoul

Columbia

DOWNLOAD

All the Ways Love Can Feel

Lake by the Ocean

Gods

KURT BLONDEEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content