GOUWE OUWE

MICHAEL CHAPMAN: in zijn eer hersteld.

Een halve eeuw op het podium, vijftig jaar toewijding aan de muziekstiel, dat verdient een jubileumplaat die dan weer uitgebreide aandacht in Knack Focus verdient. Maar wie ís Michael Chapman eigenlijk?

Dat Thurston Moore (die op zijn label twee van zijn albums uitbracht), Elton John (die hem ooit in zijn band wilde) en David Bowie (die sidekick Mick Ronson wegkaapte uit zijn groep), weten of wisten wie Michael Chapman is, maar niet het grote publiek, heeft de man vooral aan zijn eigengereide karakter te danken.

‘Ik ben geen folkmuzikant, ik speel akoestische gitaar.’ Michael Chapman herhaalt het al sinds hij eind jaren zestig podia deelde met tokkelende grootheden als Bert Jansch, Roy Harper en John Martyn. Het progressieve folkcircuit van Londen – ‘de akoestischegitaarmaffia’, aldus Chapman – was niet de geprefereerde biotoop van de Noord-Engelsman, wel de enige plek waar hij met zijn door blues, jazz en niet-westerse toonaarden beïnvloede spel gehoord kon worden. John Peel, toenmalig orakel van de BBC-radio, draaide zijn platen grijs, maar was een van de enigen. Dat hield Chapman niet tegen om in vijf decennia een veertigtal obscure albums te maken. Dat een muziekcarrière zelfs kan bloeien in de herfst, bewijst de bescheiden rehabilitatie die de veteraan, 76 intussen, vandaag te beurt valt. Met dank aan enkele gesmaakte reissues en jonge gitaarhonden en fans zoals Ryley Walker, Kurt Vile – die hem opviste voor een tournee – en Steve Gunn, die meespeelt en de knoppen bedient op 50.

Nieuwe songs, aangevuld met opgefrist oud materiaal zoals Memphis in Winter: ‘They say that Jesus saves, I’ve seen none of that down here’, klinkt het smalend over vingervlug geplukte snaren. ‘I just see people with a hunger, I see people with a fear.’‘Down here’, dat is Amerika, waar Chapman inspiratie putte en songs schreef, maar nooit eerder een studio betrok. Hij zag er een land dat zichzelf in de knoop worstelde, waar mensen het water aan de lippen staat en de sterren uit het zicht zijn verdwenen, zoals hij zingt in het gejaagde Sometimes You Just Drive. De stembanden vertonen soms wat sleet (denk Bruce Springsteen maar acht jaar ouder, zoals in The Prospector), de vingertoppen geenszins. Hetzij zedig hypnotiserend, zoals in het countryachtige That Time of Night, of snedig het vuur oppokend, in opener A Spanish Incident (Ramón and Durango): deze kranige chap laat horen waarom Thurston Moore ooit over hem beweerde: ‘Hij scheurt op een gitaar zoals Kandinsky tekeergaat met een borstel.’

MICHAEL CHAPMAN ****

50

folk/rock

Paradise of Bachelors

DOWNLOAD

Sometimes You Just Drive

Memphis in Winter

Rosh Pina

JONAS BOEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content