De geweldige overschotjes van Kendrick Lamar, de laatste muzikale ademstoot van Iggy Pop en meer: dit zijn onze albums van de week

Nauwelijks een jaar na zijn ‘album van het jaar’ breit koning Kendrick een vervolg aan zijn instantklassieker To Pimp a Butterfly. Ook Iggy Pop, Underworld; Damien Durado en de Limburgers van The Sore Losers komen aandraven met uitstekende nieuwe langspelers. Ontdek onze oogst van de week.

Hoewel, ‘vervolg’ is niet het juiste woord. Zoals de nietszeggende albumtitel enigszins aangeeft, moeten we Untitled Unmastered eerder als een soort appendix zien. ‘Ik heb een hele kamer vol tracks die overgebleven zijn uit de sessies van To Pimp a Butterfly’, beweerde Lamar enkele maanden geleden, woorden die hij ook hard maakte door op tv onuitgegeven songs te spelen bij Stephen Colbert en Jimmy Fallon, en recent op de uitreiking van de Grammy Awards. Maar als we dit overschotjes moeten noemen, doet de voltallige hiphopconcurrentie het nu in z’n broek.

Want het gebrek aan omkadering – sobere hoes, geen songtitels, verrassingsrelease – wijst geenszins op een gelijkaardig gebrek aan kwaliteit in de acht songs – zeven en een half eigenlijk, die Lamar hier uit zijn bovenkamer bevrijdt. Untitled Unmastered opereert op hetzelfde niveau als TPAB: de muziek is een live gespeeld, soms versmachtend samenvloeien van (free)jazz en (p-)funk, terwijl Kendrick bewijst dat hij behalve een superieur woordengoochelaar ook een uitmuntend stemkunstenaar is die in verschillende tongen het kluwen van zijn geloof, zijn afkomst en zijn steeds veranderende toekomst ontrafelt.

Een ereronde is het niet, en ook geen afterparty. Het lijkt alsof Lamar je een inkijk geeft in het ongemakkelijke voorspel dat uiteindelijk leidde tot de verwekking van TPAB, de cocon waaruit zijn vleugels zijn gegroeid. In Untitled 01 richt hij zich – vermoedelijk – tot de Heer: ‘You told me to use my vocals to save mankind for you / Don’t say I didn’t try for you, say I didn’t ride for you, or tithe for you, or push the club to the side for you.’

Hier is een man aan het woord die zich bewust is van zijn missie en zijn verantwoordelijkheid; maar is hij ook verlost van zijn demonen? Untitled 03 – samen met Untitled 08 de enige track die, zoals King Kunta, een dansvloer tot beweging kan verleiden – duurt nog geen drie minuten, maar is een vlijmscherpe, filosofische analyse over culturele vooroordelen: ‘What did the black man say? ‘A piece of pussy’, that’s what the black man wants / What did the white man say? ‘A piece of mind’, that’s what the white man wants when I rhyme.’

Maar Kendrick kan ook liefdesliedjes doen. Cee-Lo Green etaleert zijn zoete croon over een bossa-novamelodie in Untitled 06, waarin Lamar, op zijn manier, de romantische toer op gaat: ‘I possess qualities that you need to see / Look at my flaws, look at my flaws / Look at my imperfections in awe.’

En dat is meteen Untitled Unmastered in een notendop: een bevestiging van Kendrick Lamars kwaliteiten, de rapper wiens onafgewerkte overschotjes we vol bewondering in ontvangst nemen. (JB)

Als dit echt de begrafenis van Iggy Pop moet zijn, dan zullen we er maar beter van genieten, zeker? Veel moeite vraagt dat niet, want sidekick Josh Homme heeft deze laatste uitstoot perfect gedoseerd, met een overrompelend aanvangsoffensief (Break into Your Heart, Gardenia en American Valhalla zijn forse, bloeddoorlopen songs), een uitdagender middendeel dat alle kanten opstuitert (van de vrouwelijke koorzang in Sunday tot de westernsfeer van Vultures), en een zinderende finale (Chocolate Drops en vooral Paraguay). En Iggy? Hij diept blues en berusting op uit zijn oude lichaam, blikt vooruit naar zijn laatste ademstoot, schurkt zich tegen Homme aan alsof het altijd zo moest zijn. Sereen en toch in your face. (KB)

Het zal de soundtrack voor de Olympische Spelen van 2012 wel zijn geweest die Karl Hyde en Rick Smith aan de oude dagen herinnerde, toen ze met hun symbiose van rock en EDM hele mensenzeeën aan zich bonden. Toch is Barbara Barbara de vrucht van doeltreffendheid, niet van behaagzucht. Hun beats klinken bezadigd, zoals het vijftigers betaamt. Zelfs in de meest euforische passage, Low Down, hoor je hun haarlijn naar het noorden schuiven. Als zanger associeert Hyde erop los zoals in zijn beste dagen: ‘lunar lunar lunar’ echoot het ‘lager lager lager’-refrein uit zijn alcoholistische dagen. Het tokkelende Santiago Cuatro gaat de mist in, maar voor de rest: een bij vlagen exquise comeback. (KB)

Het slotstuk in Jurado’s scifi-/droomtrilogie over het fictieve plaatsje Maraqopa vergt eerst enige inzet. Nóg meer van hetzelfde, liefst zeventien songs lang? Die Maraqopa-saga is al net zo’n ondoordringbaar kluwen geworden als Thuis. Maar al gauw smelten de reserves weg. Wuivende melodieën, boterzachte psychedelische folk, een snuifje barokke westcoastpop: ook puur muzikaal heeft Jurado (lange tijd een zoveelste man-met-akoestische-gitaar) zijn plek gevonden. Meer nog dan een auditieve roadtrip is dit een zalige zondagmorgenplaat: stofdeeltjes gadeslaan die dwalen in de zon. (KB)

U weet intussen wat The Sore Losers te bieden hebben: scheurende gitaren, oergezellige classic rock en ongecompliceerde teksten. Het is allemaal overvloedig aanwezig op deze derde plaat. Het zaakje werd in minder dan twee weken geschreven én opgenomen, maar Skydogs wijst erop dat de Limburgers meer te bieden hebben dan vitaliserende riffs, energieke grooves en op aanstekelijke licks gespietste powerpop. Het viertal schudt ook moeiteloos sterke songs uit de lerenjekkermouwen, van de soort die je zonder het te beseffen meefluit, met gitaarsolo en al. (KB)