Cake: Intelligente rock

Het Californische combo doet al meer dan vijftien jaar in nonchalante indiepop, maar deze Cake smaakt nog lang niet bedorven.

Cake ***

Showroom of Compassion

Indiepop

Naïve

Waar wij ter verzachting van de zeden zoal vermaak en vertier uit puren? De vraag kwam van een telemarketeer die ons vorige week een nieuwe – en toevallig ook duurdere – abonnementsformule voor digitale televisie probeerde aan te smeren. Aangezien wij altijd in zijn voor een geintje en ook wel omdat niemand zaken heeft met onze vrijetijdsbesteding, telemarketeers nog het minst van al, gaven we ons standaardantwoord: fictieve krantenkoppen verzinnen. De plotse zwijgzaamheid aan de andere kant van de lijn deed vermoeden dat onze gesprekspartner om verduidelijking vroeg. ‘U weet wel’, opperden we, ‘Zoals: Taxidermisten staken, dieren zijn er niet mee opgezet.’ Andermaal stilte. Waarop we onze standard procedure verder afwerkten: ‘Ik nader een tunnel, meneer, dus ik vree… dat de verbin… gaat uit…’ Klik. Wij hebben nog steeds hetzelfde abonnement.

De waarheid is natuurlijk dat wij de zeden al meer dan vijftien jaar verzachten door op gezette tijden een plaatje van Cake op de pick-up te gooien. Weinig groepen zijn zo spectaculair amusant zonder daar spectaculair veel voor te hoeven doen als Cake. Eigenlijk doen ze al vijftien jaar hetzelfde, maar ze doen datzelfde wel al vijftien jaar ontzettend goed: met een soort nonchalante hangmatrock haast en stoemelings leuk en geestig zijn. Geek rock, noemen ze het in Amerika, wellicht omdat ze het in de US of A niet gewend zijn dat rockmuzikanten tot twee kunnen tellen, al eens een boek openslaan of – stel je voor – slimme grappen maken.

Bij die hangmatrock mag u zich een uiterst lichtvoetige mengeling van Ween, Soul Coughing en Fun Lovin’ Criminals voorstellen. Hun songs worden haast zonder uitzondering met dezelfde componenten opgebouwd: een groovy gitaarlijn, daarbovenop een funky bas en exotische percussie, en altijd duikt wel ergens een trompet op. De slimme grappen komen van John McCrae, de man met de eeuwige baseballpet wiens zangerige parlando ons onder meer heeft geleerd dat ‘friend’ een vierletterwoord is en dat schapen naar de hemel gaan en geiten naar de hel.

Heden is er een nieuwe piece of Cake en in vergelijking met het zeven jaar oude en eerder middelmatige Pressure Chief mag hij weer behoorlijk de moeite heten. Omdat er instant classics als Long Time en Mustache Man opstaan. Omdat na Frank Sinatra zelf – op Fashion Nugget – nu ook een nummer van Ole Blue Eyes door de mangel wordt gehaald, al is hun cover van What’s Now Is Now evengoed een erg respectvolle reprise. En omdat zelfs de obligate instrumental Teenage Pregnancy swingt als een lacterende tiet, ook al speelt hij leentjebuur bij Beethovens Mondscheinsonate.

En dan zwijgen we nog over de van ironie en sarcasme druipende teksten over subsidieverslaafden (Federal Funding) en de pro’s en contra’s van het tourleven (Bound Away). ’t Is geen humor om je dijen compleet beurs bij te kletsen, maar op onze tronie evoceert hij steevast een monkellachje dat zelfs Gilles De Bilde er niet meer krijgt afgeklopt.

Een uiterst onderhoudend plaatje. En goedkoper dan digitale televisie!

Vincent Byloo

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content