Vers voer uit Versailles: le nouveau Phoenix est arrivé. In een wolk van gezonde twijfel weliswaar, want Bankrupt! straalt minder dan zijn zo succesrijke voorganger.
Phoenix *** Bankrupt! pop
Glassnote
Die voorganger was Wolfgang Amadeus Phoenix, een van de openbaringen van 2009. Want het krioelt niet bepaald van de Franse indiepopbands die na jaren aan le chemin timmeren eventjes de Amerikaanse markt inpalmen.
De plaat die de singles 1901 en Lisztomania bevatte, vond meer dan een miljoen kopers, werd door het popestablishment met een Grammy bedacht, en pookte zo voor het eerst in Phoenix’ bestaan de verwachtingen op voor wat volgen zou. De organisatoren van het meerdaagse Coachellafestival in Californië hebben de release van Bankrupt! zelfs niet afgewacht om de groep naast The Stone Roses, Blur en Red Hot Chili Peppers tot een van de absolute headliners te bombarderen.
Uiteraard hebben zanger Thomas Mars, bassist Deck d’Arcy en de gitaristen Laurent Brancowitz en Christian Mazzalai die schielijke overgang van tweede naar eerste klasse wel degelijk ondervonden. Mars niet in het minst, wegens ook nog eens getrouwd met regisseuse Sofia Coppola.
‘Headline from this day on’ is de allereerste regel van de plaat, en hoewel Mars’ eeuwige jongensstem nooit veel emotie heeft verraden, geeft het refrein wel prijs dat de man zijn bescheiden celebritystatus met gemengde gevoelens accepteert: ‘What I once refused to be / Is everything they long together / I’d rather be alone.’ Om dat laatste woord overigens als knipperend signalisatielicht te herhalen in SOS Bel Air: ‘Alone, alone, alone’. Dat zal absurd zingen zijn voor de massa, ook op Rock Werchter.
De titel Bankrupt! slaat op de angst die Thomas Mars met zijn medegroepsleden deelt: Phoenix mag geen greatest hits-bandje worden dat door het succes creatief aan de ketting wordt gelegd. Vandaar de vraag aan producer en oude trawant Philippe Zdar (Cassius, Motorbass) om de bokaal met dikvloeibare retrosynths helemaal leeg te laten druipen, terwijl de band zelf songs bedacht die nooit moedwillig tegendraads zijn, maar ook weer niet voor het volle pond radiovriendelijk.
Zo soupeert het zeven minuten durende titelnummer meer dan de helft van zijn levensduur op aan glinsterend, grootstedelijk minimalisme in het straatje van Philip Glass. Dunne songs als Chloroform en Bourgeois vragen meer goodwill van de luisteraar dan je bereid bent op te brengen (wat moeten die 71 – ja 71 – demo’s en songschetsen dan voorstellen die bij de deluxe-vinyleditie zullen zitten?). Maar de single Entertainment, Trying to Be Cool of Drakkar Noir zijn Phoenix op zijn best: nostalgische, zacht gloeiende FM-pop waarvoor je je niet hoeft te schamen.
Kurt Blondeel
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier