Atoms for Peace: Abstracte krautlaptopjazzpop

Waar de mens eindigt en de machine begint. Die grens tracht het supercombo Atoms for Peace (Thom Yorke en compagnie) op Amok met klinische deskundigheid zo dun mogelijk te maken.

Wat zouden Ed O’Brien, Philip Selway en Colin Greenwood de voorbije maanden en jaren zoal uitgevreten hebben? Namen die niet meteen een belletje doen rinkelen? Je zult bij Radiohead maar in de schaduw staan. Van gitarist Johnny Greenwood weten we dat hij zich met verve op het componeren van soundtracks heeft gestort, recent nog voor Paul Thomas Anderson en zijn prent The Master.

En Thom Yorke? Die vond in zijn agenda een gaatje om een nieuwe band uit de grond te stampen. Een supergroep nog wel, samen met Flea van Red Hot Chili Peppers op bas, het vaste Radioheadklankbord Nigel Godrich op gitaar en synths, Joey Waronker van R.E.M. en Beck op drums, en ene Mauro Refosco op percussie. Samen zijn ze Atoms for Peace, zo genoemd naar een van de tracks op The Eraser, Yorkes soloalbum uit 2006.

‘We hingen rond in Fleas huis, speelden pool en luisterden non-stop naar Fela Kuti’, aldus Thom Yorke in Rolling Stone, over de ontstaansgeschiedenis van Amok. De loopse afrofunkgitaar in opener Before Your Very Eyes… zet die bewering kracht bij. Alle negen basistracks voor Amok werden op drie dagen tijd ingeblikt tijdens één langgerekte jamsessie, en nadien op laptop bewerkt en gemonteerd door Yorke en Godrich, met de bedoeling de scheidingslijn tussen mens en machine zo onhoorbaar mogelijk weg te gommen.

De geest van de paranoïde androïde mocht nog eens uit de fles. Toch zijn het de enkele keren wanneer Flea merkbaar aan de snaren plukt die eruit springen op Amok. Zijn solide baspartijen pompen een ziel in de verhaspelde bleeksmoelsoul van Stuck Together Pieces en zorgen voor de vaart in het door knipperlichtbeats beheerste Dropped.

Judge Jury and Executioner leunt het dichtst aan bij wat tegenwoordig voor een Radioheadsong kan doorgaan: een strak, schokschouderend ritme, een ragfijne, akoestische gitaar die dwars haar eigen zin doet en de falset van Thom Yorke die alle windrichtingen uitwaaiert. ‘Ik wilde eigenlijk een dansplaat maken, maar als ik er niet op zing, geeft niemand er een ruk om’, aldus Yorke nog.

Een dansplaat is Amok niet geworden, een rockalbum evenmin, en gelukkig ook geen Red Hot Chili Peppers meets Radiohead-onding. Noem het gerust abstracte, soms kille krautlaptopjazzpop, of zoiets. Of Atoms for Peace de tikkende tijdbom onder Radiohead is, dat zal dus nog moeten blijken.

Jonas Boel