Arcade Fire: Bleekschetenrock

Een meeslepende trip ‘down memory lane’ in zestien bedrijven: dat is de verpletterende derde van Arcade Fire.

Een uur en vier minuten, zestien tracks: net als de speeches van Fidel Castro en de filminleidingen van Nic Balthazar eertijds op Canvas, blinken de platen van Arcade Fire niet bepaald uit in bondigheid. Het Canadese collectief onder aanvoering van halve trouwboek Win Butler en Régine Chassagne doet niet eens in platen: het grossiert in muzikale marathons, onderverdeeld in epische etappes en gelardeerd met dramatische plotwendingen en emotionele uitbarstingen. Grote, meeslepende romans zijn hun platen, zij het dan met trackaanduidingen in plaats van kapittels.

Op hun derde worp – deel drie van een trilogie? – denken Win Butler en zijn broer Will hardop terug aan hun jeugdjaren in een buitenwijk van Houston, Texas. Die trip down memory lane, niet zelden een sentimental journey, wordt op The Suburbs geschoeid op het bekende recept van majestueuze folkrock en broeierige bleekschetengospel, al komen deze keer ook andere genres om de hoek loeren.

Opener en titeltrack The Suburbs is walsachtige ragtime, Deep Blue een ballade à la Bowie, Month of May een woeste rocker en Sprawl II (Mountains Beyond Mountains) zowaar glossy synthpop waarin Régine Chassagne elk moment in Blondie’s Heart Of Glass dreigt los te barsten. Het zijn subtiele aanvullingen op het immense klankenpalet dat Arcade Fire zich eigen heeft gemaakt, want ook de klassieke ingrediënten zijn op The Suburbs present. De invloed van Springsteen blijft groot – zie onder meer het arbeidersepos Sprawl I (Flatland) – en Rococo en Empty Room zetten de traditie van jachtige folkrocksongs als Keep The Car Running op indrukwekkende wijze voort.

Misschien nog meer dan debuut Funeral en voorganger Neon Bible is The Suburbs één langgerekte en overrompelende muzikale reis à la recherche du temps perdu. Een huzarenstuk dat om het predicaat ‘klassieker’ smeekt, maar laten we de tijd vooral zijn werk doen.

Vincent Byloo