De Nederlander Jacco Gardner wipte twee jaar geleden fluks op de psychpopkar met een plaat die Cabinet of Curiosities heette. Opvolger Hypnophobia biedt nog meer mooie merkwaardigheden – zoekt u mee naar de Optigan?
Jacco Gardner
Hypnophobia
psychpop
Polyvinyl
Meteen maar het goeie nieuws: met Hypnophobia zet de 27-jarige Noord-Hollander een bescheiden stap vooruit. Niet omdat hij met mellotrons, harpsichords en oude Japanse Korg-synthesizers nog meer vintage instrumenten op de kop heeft weten te tikken (die Optigan is trouwens een toetsinstrument van begin jaren zeventig, gemaakt door speelgoedfabrikant Mattel). Wel omdat Syd Barrett, wiens schaduw zwaar over Gardners debuut hing, de onbevangen luisterervaring ditmaal niet meer in de weg zit.
Met andere woorden: Jacco Gardner is meer Jacco Gardner geworden. Ja, de liedjes stralen nog altijd de kauwgumbellenblazende naïviteit uit die zoveel sixtiespsychedelica kenmerkt. Maar Gardner heeft duidelijk begrepen hoe je die wazige dagdromen toch concreet en hapklaar kunt presenteren. Met sterke melodieën, idyllische sferen, een moderne productie, structurele bondigheid (tien songs in veertig minuten, een schoolvoorbeeld) en strakke drums, het enige instrument dat hij zelf niet bespeelt.
Hypnophobia – de angst om te slapen – klinkt vaak als een boterzachte versie van psychrockband Tame Impala, met niet meer dan enkele flauw hoorbare Beach Boys-echo’s in de verte. Ook Air ten tijde van The Virgin Suicides (2000) is een – evenmin storend – referentiepunt: diezelfde unheimliche luchtigheid die de tijd even doet vertragen.
Popsongs met een hoekje af dus. Brightly fonkelt bijvoorbeeld dankzij bucolisch gitaargetokkel, dat weliswaar groene schapenwolkjes en turkooizen boomkruinen schildert. Wellicht de invloed van de library music die Gardner zo boeit: decenniaoude themamuziek voor film, televisie of radio die dagelijks de huiskamers binnendrong, ondanks haar vaak experimentele aard. Zie ook de treffende, naar het voorbeeld van vergeelde horrorfilmaffiches gemodelleerde hoes.
Goed, hier en daar trekt Gardner wel eens een schijnbaar doelloos, muzakkerig cirkeltje in het zand. Maar tijd om aan te zwellen krijgt die kritiek niet. Want bovenal is Hypnophobia een van vernuft en fantasie getuigende plaat: neopsychedelische pop van deze tijd, maar niet van deze wereld.
