Stond hier twee jaar geleden geschreven dat Field Music zijn hoogstaande kunstpop misschien wat droog serveert voor ieders smaak? Dan hebt u nu weer een excuus minder.
Die openingszin: 'Will you come with me tonight?' Ja, de Antwerpse groep Flying Horseman doet het nog steeds in het donker, en vindt daarin almaar beter zijn weg.
Zes jaar geleden is het, dat Tune-Yards met zijn tweede elpee Whokill boven aan onze album top 10 van 2011 prijkte. 'Er is hoop', klonk het toen uit de mond van aandrijfas Merrill Garbus. Andere tijden.
In de VS groeiden ze in ijltempo uit tot een fenomeen. Europa ging nog niet (helemaal) voor de bijl, maar wedden dat daar het komende jaar verandering in komt? Dames en heren: Brockhampton, dé groep van 2017!
Een nieuw Kortrijks label vindt op zijn beurt lering en vermaak in de vaderlandse muziekgeschiedenis. Belgian Nuggets 90s-00s verzamelt vergeten bijous van dEUS, Elisa Waut en talloze obscure goden.
Na de hartkwellingen van Vulnicura is er de zalving van Utopia. Björk toont zich op haar negende album als een baken van optimisme. Mooi, als u er de sjamanistische pluimveesamples bij wilt nemen, natuurlijk.
Op zijn derde elpee bereikt producer James Holden het nirwana met een sjamanistische, kosmische melange van electronica en spirituele jazz. Trance zoals het hoort.
Drie jaar na zijn onverwachte Grammy voor album van het jaar doet Beck een krampachtige poging om vooral niet uit de band te springen. De FM-band, welteverstaan.
Masseduction, Annie Clarks vijfde album als St. Vincent, heet een werk over seks, drugs en droefheid te zijn. Daar pasten wel wat fellere kleuren, wulpsere outfits en stoutere poses bij.
Nog steeds de enige Belgische artiest die het podium van Jools Holland op mocht: Melanie De Biasio. Haar derde langspeler is er een met subtiele schakeringen en heldere beelden.
Nordmann palmde Pukkelpop in, Dans Dans palmde Jazz Middelheim in, maar het is het is wél De Beren Gieren dat een van de grote platen van het jaar aflevert.
U hebt geleerd om van The Horrors met elke nieuwe plaat een stijlbreukje te verwachten. V herhaalt die les gedwee, dus moest de verrassing op een ander punt toeslaan: dichter bij grandioze pop nestelde het kraaienkwintet zich nooit.
Hij kwam van ver en van diep, Andy Butler, toen hij in Gent zijn vierde album met Hercules & Love Affair maakte. Maar rejoice, vrienden van de outsiderdisco, het resultaat is zijn beste langspeler tot nu toe!
Terwijl in Amerika aan de lopende band monumenten van hun sokkel denderen, hijst James Murphy er eentje opnieuw recht: zes jaar na hun 'laatste show ooit' is LCD Soundsystem terug. Met dank aan David Bowie.
Men noemt Josh Homme niet alleen The Ginger Elvis vanwege de in zijn bekken vergroeide swing of die zelfbedruipende vetkuif. Bij rock-'n-roll horen tevens spektakel en sentiment, snapt ook Homme. Wel, Villains scoort dubbele punten.
Vijf jaar tussen twee platen lijkt lang, maar die van Grizzly Bear hadden dan ook het een en ander van hun lijstje te schrappen: vader worden, scheiden, leren surfen, solo op tournee gaan. Alsook: weer een band worden.
Is dit blad het laatste in de westerse wereld dat zijn mening ventileert over de nieuwe Arcade Fire? Mooi zo. Dan kunnen Win Butler en de rest tenminste gerust zijn dat we zeker zijn van ons stuk.
Een breed lachende Lana Del Rey op de hoes van haar nieuwe plaat? Welja, de Californische diva, die tot dusver toxische relaties verheerlijkte, laat voor het eerst de zon door de wolken priemen.
De radio is in zijn nopjes: Haim, de populaire sister act uit de San Fernando Valley, Los Angeles, is terug, en hun soulvolle poprock heeft niets aan glans ingeboet. Wel integendeel.
Met zijn tweede officiële plaat mag Vince Staples zich tot de grote vissen in de hiphopvijver rekenen. Onder meer Damon Albarn, Flume en Kendrick Lamar dragen hun steentje bij aan een opwindende trip voor hoofd en benen.
De muslim ban van Donald Trump een hak gezet. Zo kunt u het debuut van Bedouine beluisteren. Of als een glansrijke ode aan het beste wat muzikaal Amerika in de jaren zestig en zeventig te bieden had.
Weinig handelaars in het lichte lied hebben hun onmiskenbare talent zo hard verloochend als Robin Pecknold, roerganger van Fleet Foxes. Crack-Up pikt de draad na zes jaar wel weer op, maar legt er verdraaid veel knopen in.
Een hoofdtelefoon, een zomernacht, een open sterrenhemel, een zachte ondergrond en vooral geen lichtvervuiling: de ideale omstandigheden om ruggelings Planetarium tot u te nemen.
'Is it wickedness? Is it weakness?' - met die vraag trapt Kendrick Lamar DAMN. af. Dat dilemma loopt als een rode draad doorheen veertien als songs verpakte statements waarin Lamar zichzelf en de wereld om zich heen binnenstebuiten keert.
Let Them Eat Chaos van Kate Tempest is even pienter als voorganger Everybody Down. Verder deze week laat Jan Swerts u mee afdalen in zijn persoonlijke hel, bewijst Van Morrison dat hij de tand des tijds doorstaat en laat Black Flower u proeven van een swingende wereldkeuken.
Wilco klinkt weer spannend! En verder deze week neemt Preoccupations u mee op nachtelijke winterwandeling, doet Peter Broderick aan introspectie achter zijn piano en dompelt Isaiah Rashad u onder in een hiphopbad met funky sausje.
'Donker' en 'getormenteerd' zijn in de wereld van Nick Cave vertrouwde begrippen. Maar zoals de hoes al aangeeft, klinkt Skeleton Tree zwart in het kwadraat: muziek als een open wond, die louter met zout wordt behandeld.
Deze week tekent Nao voor sterke funk, heldere kleuren, strakke popritmes en uitbundige schwung, stopt Simple Minds haar meest savoureuze plaat in een nieuw jasje, zorgt Car Seat Headrest voor heerlijk zwalpende indierock en komt Jeff Beck nog eens met een bluesy soul-en-funkplaat op de proppen.
Deze week tekent Wild Beasts voor alweer een brutale maar geraffineerde popplaat voor onaangepasten, hangt er met de nieuwe van Dinosaur Jr. een fikse portie elektrische intensiteit in de lucht, brengt The Bevis Frond met haar heruitgebrachte gitaarwerk je brein aan de kook en zorgt Clams Casino voor 32 tinten tristesse.
Durven we? Ja, we durven: er is een nieuwe heiland opgestaan in de gitaarmuziek. Zijn naam is Steve Gunn, en hij heeft een beetje waarschijnlijk een van de platen van het jaar gemaakt.
Nauwelijks een jaar na zijn 'album van het jaar' breit koning Kendrick een vervolg aan zijn instantklassieker To Pimp a Butterfly. Ook Iggy Pop, Underworld; Damien Durado en de Limburgers van The Sore Losers komen aandraven met uitstekende nieuwe langspelers. Ontdek onze oogst van de week.
De nieuwe Field Music is een cadeau voor wie bands als Prefab Sprout, 10cc of XTC hoog heeft zitten. Ook niet te versmaden: de nieuwe platen van Junior Boys, Nonkeen (het project van toetsenfenomeen Nils Frahm) en de nieuwe Londense band Ulrika Spacek (goed voor indierock in verschillende gedaantes).
John Cale stopt zijn oude meesterwerk 'Music for a New Society' in een nieuw, elektronisch jasje, Ty Segall zet het gitaarjaar sterk in, Tindersticks lost geen weergaloze maar wel weer een goeie nieuwe plaat en Ansatz Der Maschine doet zijn maschine, met hulp van onder meer Nathalie Delcroix en Inne Eysermans, op volle toeren draaien.
De Engelse muzikant David Bowie is zondag overleden. Op vrijdag 8 januari - de verjaardag van het muziekicoon- lag zijn laatste plaat 'Blackstar' in de winkels. Herlees hier de recensie.
Negentien was Adele Adkins toen ze in Sound of 2008 werd uitgeroepen tot meest veelbelovende artiest. 19 was de titel van haar debuutalbum. De duizelingwekkende cijfers die daarop volgen, kent u. Nu, op haar 27e, is er 25, een album dat voluit de nostalgiekaart trekt.
Ergens in een vergeetput rust heden de term postdubstep (weggehoond) naast nu-rave, elektroclash, triphop en IDM - intelligent dance music, weet u nog? Dwing muzikanten onder een stolp en ze slaan aan het fermenteren. Neem nu Darkstar.
De driehoeksverhouding: zelfs voor Pythagoras was ze ondoorgrondelijk. Een geijkte formule bestaat niet voor amoureuze trigonometrie - 'polyamorie' met een nog duurder woord, of zoals Ruban Nielson van Unknown Mortal Orchestra het zonder omwegen noemt: Multi-Love.
Bowie, altijd maar weer Bowie. De Engelse zangeres en songschrijfster Beth Jeans Houghton was al fan, maar zag dankzij The Dame nogmaals het licht: haar muzikale identiteit moest radicaal anders. Enter Du Blonde. En dat witte schaamvachtje.
Het moederschap? La dolce vita met haar Italiaanse vriend? De ontdekking van Facebook? Maakt niet uit waarom, op haar derde album klinkt Róisín Murphy - ze heeft overigens een anoniem Facebookprofiel - als herboren.
De Nederlander Jacco Gardner wipte twee jaar geleden fluks op de psychpopkar met een plaat die Cabinet of Curiosities heette. Opvolger Hypnophobia biedt nog meer mooie merkwaardigheden - zoekt u mee naar de Optigan?
En u dacht dat Alabama Shakes louter een sympathiek garagesoulgroepje met een straffe zangeres was. Uiteraard hebt u gelijk, zij het nog slechts gedeeltelijk, nu de kosmische tweede plaat Sound & Color zich aanmeldt.
Wire, het eminente postpunkinstituut bestaande uit drie zestigers en een jonge snaak, weigert op plaat dertien af te wijken van de enige weg die het ooit heeft bewandeld: die voorwaarts.
'Float like a butterfly, sting like a bee', bazuinde bokslegende Mohammed Ali ooit. Kendrick Lamar neemt die woorden ter harte en deelt met To Pimp a Butterfly een uppercut uit. Het rappende zwaargewicht gaat in de clinch met zijn geweten en sleurt de hele hiphopmeute mee in het gevecht.
Met haar tweede album graaft LoneLady de postpunk van onder het puin in haar thuishaven Manchester en bouwt ze een feestje in de betonnen krochten van de stadsjungle. Betreden op eigen risico.
Floppen in Hollywood, het heeft zo zijn positieve kanten. Debutant Tobias Jesso Jr. zag er - samen met zijn ambities - zijn hart verpulverd, waarop er een bitterzoet meesterwerkje uit gulpte.
Een van de minder voorspelbare succesverhalen van de jongste twee jaar laat een tweede hoofdstuk van de platenpersen rollen. Andermaal welkom in de warmhartige wereld van Matthew E. White.
U hebt nog wat plaats op overschot tussen Amadou & Mariam en Tinariwen? Fijn zo, de oerblues komt nog eens thuis met de jongens van Songhoy Blues. En hoe.
Twee jaar nadat Josh Tillman, alias Father John Misty, op existentiële wijze authenticiteit en identiteit aan de kaak stelde op Fear Fun, is het de beurt aan de liefde. Vaderlandsliefde en liefde voor (een) vrouw(en).
Een filmpje uit het collectieve geheugen: Björk, met haar zoontje op een door persmuskieten omstuwde luchthaventrolley, vliegt plots letterlijk een reporter in de haren. Op Vulnicura, haar hartverscheurende scheidingsplaat, slaat ze uit zelfbehoud pas écht haar klauwen uit.
Hoezo, Bob Dylan kan niet zingen? Dan hebt u Shadows in the Night nog niet gehoord. Op zijn ode aan Frank Sinatra klinkt His Bobness zoals u hem nooit eerder hebt ervaren.
Sleater-Kinney, het vrouwenclubje uit Portland, Oregon kan het kleurenwiezen compleet gestolen worden. Na een hiaat van tien jaar doen ze het namelijk nog altijd met z'n drieën. Maar hoe.
Wie wil er nu dat zijn plaat wordt afgemeten aan een aanloop van vijftien jaar? Vergeet de voorgeschiedenis, Black Messiah is geschiedenis en heden in twaalf songs, pas uit de oven. De voodoo van d'Angelo is niet uitgewerkt.
Elk jaar valt er wel een kerstplaat uit totaal onvermoede hoek te scoren. In afwachting van de inbreng van Cannibal Corpse stapt dit seizoen Mark Kozelek naar voren. Juist, hij die onlangs de oorlog verklaarde aan The War on Drugs.
Wie het oeuvre van John Grant kent, weet dat de zanger geen blad voor de mond neemt wanneer hij zijn trauma's bezingt. Ook niet met een filharmonisch orkest in de rug, zo blijkt.
Nog een maand en we klinken op een geslaagd technojaar, maar niet voor Andy Stott voor zwarte piet speelt. Waarschuwing: het roet aan zijn kin komt niet uit de verkleedwinkel.
Neil Young heeft een pijl van Cupido in de kont gekregen, en nu weet hij even met zichzelf geen blijf. Storytone voert tien nieuwe songs ten tonele: meedogenloos orkestraal, maar desgewenst ook aangrijpend klein.
Het meisje, een halve eeuw ouder, ziet haar wensdroom alsnog in vervulling gaan. Nu de Engelse folkchanteuse Vashti Bunyan (69) eindelijk de plaat heeft gebaard waarvoor ze zelf uit de wieg is gerold, doet ze er voortaan het zwijgen toe.
In 2008 al polste het avant-metalduo Sunn O))) of Scott Walker niet tot een samenwerking aan te porren viel. Niet zo gek, want beide partijen vingerknippen nog het liefst op the rhythm of doom. Pas nu is er Soused: de plaat die niet kón tegenvallen.
Zo excentriek als vader Ian Dury het destijds deed, zo bescheiden zet Baxter Dury zich in de picture. Maar schijn bedriegt, want de verhouding appel en boom blijft alweer koppig overeind.
Caribou keert op Our Love terug naar een oude liefde, het nirwana van de dansvloer. Niet voor een vluggertje of scheve EDM-schaats, maar een in zijn eenvoud complexe paringsdans.
Prince gaat nog maar eens in duel met zijn vroegere zelf, maar deze keer is hij in de meerderheid. Twee kleintjes alstublieft, eentje met en eentje zonder portie vettige gitaren. Apart.
Ze verloren in hun spurt steil bergop één ploegmakker, maar Alt-j heeft er iets voor in de plaats gekregen: rust en beheersing. Het tweede album een moeilijke horde? Think again!
Nagenoeg een jaar geleden schreef Gabriel Rios de buitenwacht een brief. Over een plaat die hij op zijn voorwaarden - zoetjesaan - zou lossen. Vandaag ligt eindelijk het complete This Marauder's Midnight op tafel te blinken.
Interpol is helemáál voorspelbaar geworden. Na een wat geforceerde titelloze plaat laste de New Yorkse band een herbronningsperiode van onbepaalde duur in. En nu keert het trio toch wel herbrond terug, zeker!
Verwaande kwast voor de een, schilddrager van de vurige americana voor de ander. Nochtans: op zijn dertiende reguliere studioplaat is Ryan Adams niet meer of minder dan zichzelf.
In Knack Focus kon u lezen over de metamorfose van Cold Specks, die minder open boek en meer performer wilde zijn. Haar tweede album Neuroplasticity is het geslaagde resultaat van die aspiratie.
Zaterdag, op Pukkelpop, zullen we weten hoe FKA twigs het er afbrengt voor een levend publiek, maar op plaat heeft ze ons hart alvast gestolen. Vuile dievegge!
Het stond in de sterren geschreven dat hij ooit voor de conventie zou bezwijken. Et voilà: de fameuze bladmuziekplaat van Beck is dan toch verklankt. Met dank aan een onwaarschijnlijk allegaartje van bereidwilligen.
De jongste jaren scheen Morrissey zich te hebben vastgereden in artistieke eenzijdigheid en koppige rancune - als hij al aan platen maken toekwam. Maar kijk: op zijn eerste werk in vijf jaar wriemelt de handsome devil zich opvallend kreukvrij uit het struikgewas.
Het belooft een van dé feestjes op Pukkelpop te worden: Jungle, het mysterieuze duo uit Londen dat zich live vermenigvuldigt tot een zevenkoppig collectief. Maar eerst de plaat, en die is alvast goed.
Een half decennium geleden stak de hype rond La Roux op. Even lang heeft het geduurd voor Elly Jackson ons ervan overtuigd heeft dat ze meer is dan een hippe coiffure. 'Trouble in Paradise' is een warmbloedige zomerplaat.
Elke nieuwe plaat trekt de mist rond Tom Krell alias How to Dress Well ietsje meer op. Zijn derde is een kraakhelder opus dat evenveel popambitie als reflectie uitstraalt.
Hoe zou het nog met Elizabeth Grant zijn? Zou ze onder dat June Carter Cash-kapsel van Lana Del Rey, de make-up en de esthetische chirurgie, nog leven?
Zou het kunnen dat Bob Mould eerst die autobiografie overboord moest kieperen om vervolgens, opgelucht, weer in zijn muzikale thuishaven te kunnen aanmeren?
Op 10 juni staat Owen Pallett met Arcade Fire op het podium van het Sportpaleis. Hapklare stadionhymnes hoeft u van dit muzikaal wonderkind echter niet te verwachten op zijn vierde soloplaat.
Sinds El Camino kent u The Black Keys als die afgetrainde arenagroep die meermaals met een catchy rechtse kan uithalen. Wie aanneemt dat het duo op Turn Blue naar de knock-out heeft toegewerkt, moet die kick evenwel elders zoeken.
Op hun vorige langspeler Skying flirtten The Horrors met het randje van wijdarmige stadionrock. Met Luminous zetten ze een stapje terug, en er mag zowaar gedanst worden.
Dat Damon Albarn en producer Richard Russell er niet, zoals gepland, voor hebben gekozen samen een nieuwe groep te starten, blijkt een goede zet. Het dwong Albarn op Everyday Robots elk masker af te zetten, en zo de soberste, meest reflectieve plaat uit zijn carrière te maken.
Onze partners
Deze website maakt gebruik van cookies om uw gebruikservaring te verbeteren. Door verder te surfen, stemt u in met ons cookie-beleid. Meer info
