U kent Laura Marling? Dan zal het geen verbazing wekken dat ze met Semper Femina alweer een poëtische en filosofische plaat aanbiedt die goed tot uitstekend is. Verder deze week: Stef Kamil Carlens, Shobaleader One en Pissed Jeans.
Alsof de kerstdis niet volstond als potentieel mijnenveld van explosieve meningen en morele boobytraps dropte Run the Jewels op 25 december zijn derde album onder de boom. Ook nieuw deze week, en nog goed ook: Brian Eno, Jeff Parker en Arborist.
Met zijn derde album bombardeert Childish Gambino zich nu ook tot een waar funkfenomeen. Verder deze week: een heldere Pete Doherty, The Colorist & Emiliana Torrini en John Cale met nieuw materiaal.
71 is hij al, maar rust never sleeps. Op zijn eerste cd uit het Trumptijdperk bindt Neil Young de strijd aan met onrecht en machtsmisbruik. Verder deze week spacen en scheuren Thee Oh Sees op hun nieuwe plaat, sleurt Mikael Tariverdiev je mee naar een komische film uit de jaren 70 en zet Manngold nog eens stevige, Vlaamse stoemp met brokken op tafel.
Ga even zitten voor Kate Bush' driedubbele livedocument Before the Dawn. Verder deze week produceert Brihang beats als auditieve aquarellen, laat Dungen het (Zweedse) woord achterwege en creëert Zimmerman liefdessongs met een apart en mat effect dat enige gewenning vereist.
Na achttien jaar vond A Tribe Called Quest, een van de succesvolste rapcrews van de jaren negentig, de tijd rijp voor een comeback. Verder deze week laat Daan de kitsch achterwege, voorziet Dvkes haar plaat met een stevige synthlaag en dikt Howe Gelb het American Songbook verder aan.
In de laatste rechte lijn naar de presidentsverkiezingen een wazig statement verspreiden: als de FBI het mag, dan ook Amerikaans staatsburger (en My Morning Jacket-voorman) Jim James.
'De aarde warmt op, maar de wereld verkilt.' Het is een van de vele rake vaststellingen op Calais, de nieuwe van Het Zesde Metaal. Verder deze week Leidt David Crosby zijn artistieke wedergeboorte in, ontwijkt Romare vakkundig platgetreden paden en knarst, schuurt, verpietert en laait It It Anita weer op.
Dat Hynde van Pretenders nog steeds een plaat kan maken die uitermate deugt, dát is wat Alone aantoont. Verder deze week overlaadt Soft Hair u met pastelkleurige pluche en ongegeneerde gitaarkitsch, dompelt American Football u onder in melancholie en swingt Future Old People are Wizards als een plasser in de wind.
Kurt Wagner, alias Lambchop, wilde een plaat maken die zijn echtgenote op haar iPhone kon beluisteren. En toen werd alles anders. Verder deze week: The Slow Show, Conor Oberst en Walter Broes.
Mocht popmuziek een bachelor aan de universiteit zijn, dan zou Solange Knowles voor de vakken populariteit en verkoopcijfers in grote zus Beyoncé haar meerdere moeten erkennen. Maar Solange behoort niet tot de strebers, en toch is haar derde langspeler een triomf.
Let Them Eat Chaos van Kate Tempest is even pienter als voorganger Everybody Down. Verder deze week laat Jan Swerts u mee afdalen in zijn persoonlijke hel, bewijst Van Morrison dat hij de tand des tijds doorstaat en laat Black Flower u proeven van een swingende wereldkeuken.
'I told you to be patient/I told you to be fine/I told you to be balanced/I told you to be kind.' Nog eens Skinny Love hoefde niet, maar we namen Justin Vernons woorden wel ter harte. Verder deze week swingt Shabaka and the Ancestors zich een plek in de kosmos der spirituele jazz, perste Bazart haar feërieke blues en zwoele droompop eindelijk op plaat en wisten de Pixies nog eens een bondig, slim en fideel album uit te brengen.
Wilco klinkt weer spannend! En verder deze week neemt Preoccupations u mee op nachtelijke winterwandeling, doet Peter Broderick aan introspectie achter zijn piano en dompelt Isaiah Rashad u onder in een hiphopbad met funky sausje.
'Donker' en 'getormenteerd' zijn in de wereld van Nick Cave vertrouwde begrippen. Maar zoals de hoes al aangeeft, klinkt Skeleton Tree zwart in het kwadraat: muziek als een open wond, die louter met zout wordt behandeld.
Cass McCombs wordt door collega's als Tobias Jesso Jr., Ed Droste van Grizzly Bear en Dan Bejar van Destroyer op handen gedragen. Wees met zijn negende niet te beroerd om aan dat lijstje uw eigen naam toe te voegen. Verder deze week brengt Angel Olsen je op melodramatische wijze terug naar eind jaren vijftig, viert Warhaus zijn wellustige fantasie bot en daalt Ed Harcourt af in de psyche van zijn eigen Mr. Hyde.
'My hand fatiguing off the opus/ Kept it underground, I focus (...) I don't want no hocus pocus', zingt Frank Ocean ergens op zijn 'visual album' Endless. Hij heeft de voorbije vier jaar hard gewerkt aan de opvolger(s) van Channel Orange. Geen hocus pocus op zijn magnum opus, maar hier en daar wel magie.
Oude rappers roesten niet. Of ze leggen er vroegtijdig het bijltje bij neer, of ze deemsteren weg onder een berg schandalen en schulden. En dan is er De La Soul. Verder deze week gaan Thee Oh Sees de psychedelische, Zappa-eske tour op, debuteert Roosevelt met een softrock-, elektropop- én houseplaatje en overladen Scientists ons met hun volledige discografie.
Deze week tekent Nao voor sterke funk, heldere kleuren, strakke popritmes en uitbundige schwung, stopt Simple Minds haar meest savoureuze plaat in een nieuw jasje, zorgt Car Seat Headrest voor heerlijk zwalpende indierock en komt Jeff Beck nog eens met een bluesy soul-en-funkplaat op de proppen.
Deze week tekent Wild Beasts voor alweer een brutale maar geraffineerde popplaat voor onaangepasten, hangt er met de nieuwe van Dinosaur Jr. een fikse portie elektrische intensiteit in de lucht, brengt The Bevis Frond met haar heruitgebrachte gitaarwerk je brein aan de kook en zorgt Clams Casino voor 32 tinten tristesse.
Deze week komt de New Yorkse neosoulzanger Maxwell weer boven water, heeft Peter Gabriel eindelijk zijn groove, innovatie en soul gevonden, stuurt William Bell na 10 jaar opnieuw een roerende soulplaat de wereld in en keert Róisín Murphy haar vorige worp Hairless Toys binnenstebuiten.
De nieuwe Paul Simon is dope! Kunnen we u deze week ook nog heet aanbevelen: de werken van het Mexicaanse nachtdier Rebolledo, het bonte Londense orkest Family Atlantica en de muzikale quantumfysici van Autechre.
Durven we? Ja, we durven: er is een nieuwe heiland opgestaan in de gitaarmuziek. Zijn naam is Steve Gunn, en hij heeft een beetje waarschijnlijk een van de platen van het jaar gemaakt.
De ardedonkere techno en electronica van Andy Stott, de synthpop van Higher Authorities, de ambient van Brian Eno en de instrumentale rock-'n-roll van Fifty Foot Combo: dit zijn onze albums van de week.
De Texaanse New Yorkers van Parquet Courts rammelen er weer op los, Night Moves tapt uit het MGMT-vaatje, oude vos Charles Bradley zet zijn fameuze strot weer open en Admiral Freebee's nieuwe songs baden voornamelijk in een magische, ingetogen ambiance.
Milex - Miles Kane en Alex Turner, that is - komt minder scherp uit de hoek op plaat nummer twee van The Last Shadow Puppets. De sarcastische Schotten van Mogwai registreren op Atomic dan weer de verrukking, de schoonheid en de gruwel van de nucleaire tijden, Grant-Lee Phillips klinkt op The Narrows rustieker dan ooit, en Black Mountain maakte met IV zijn meest spacey album tot nu toe.
Van Looy levert op 'Pyjama Days' warme, harmonische arrangementen, de gitaarmannen van White Denim bewijzen op 'Stiff' een boogie in de heupen te hebben, 'Big Sparks' van Few Bits doet vonkjes opspatten en het debuut van Ertebrekers klinkt gepolijst maar volkomen pretentievrij.
Nauwelijks een jaar na zijn 'album van het jaar' breit koning Kendrick een vervolg aan zijn instantklassieker To Pimp a Butterfly. Ook Iggy Pop, Underworld; Damien Durado en de Limburgers van The Sore Losers komen aandraven met uitstekende nieuwe langspelers. Ontdek onze oogst van de week.
De Britse producer Bullion debuteert met een roetsjbaan van een plaat, Thao Nguyen laat zich assisteren door Merrill Garbus van Tune-Yards, Loretta Lynn sleurt er Elvis Costello en Willie Nelson bij, en het vaderlandse trio Double Veterans blinkt uit in schurende rock-'n-roll met een grove korrel.
Deze week zijn de folkpunkers van Violent Femmes weer herenigd, schept M. Ward een genoeglijke salonsfeer, stuit The Coral op verbazing en posteert Rosie Lowe zich ergens tussen de gestileerde cool van Jessie Ware en de onverbloemde seksualiteit van FKA twigs.
Wil de echte Kanye West nu eindelijk opstaan? Met zijn zevende album lijkt hij die vraag positief te beantwoorden. Maar een fraai plaatje is het niet, wat we te horen en te zien krijgen.
De nieuwe Field Music is een cadeau voor wie bands als Prefab Sprout, 10cc of XTC hoog heeft zitten. Ook niet te versmaden: de nieuwe platen van Junior Boys, Nonkeen (het project van toetsenfenomeen Nils Frahm) en de nieuwe Londense band Ulrika Spacek (goed voor indierock in verschillende gedaantes).
Deze week laat Shearwater flitsen van briljantie horen, zit Eleanor Friedberger op het rechte pad, doet het meest beslagen Vlaamse countryfolk- en americanakoppel Eriksson Delcroix de ademhaling vertragen en levert Anderson .Paak een plaat af die zijn doorbraak moet, of neen, zál betekenen.
John Cale stopt zijn oude meesterwerk 'Music for a New Society' in een nieuw, elektronisch jasje, Ty Segall zet het gitaarjaar sterk in, Tindersticks lost geen weergaloze maar wel weer een goeie nieuwe plaat en Ansatz Der Maschine doet zijn maschine, met hulp van onder meer Nathalie Delcroix en Inne Eysermans, op volle toeren draaien.
De Engelse muzikant David Bowie is zondag overleden. Op vrijdag 8 januari - de verjaardag van het muziekicoon- lag zijn laatste plaat 'Blackstar' in de winkels. Herlees hier de recensie.
Negentien was Adele Adkins toen ze in Sound of 2008 werd uitgeroepen tot meest veelbelovende artiest. 19 was de titel van haar debuutalbum. De duizelingwekkende cijfers die daarop volgen, kent u. Nu, op haar 27e, is er 25, een album dat voluit de nostalgiekaart trekt.
Ergens in een vergeetput rust heden de term postdubstep (weggehoond) naast nu-rave, elektroclash, triphop en IDM - intelligent dance music, weet u nog? Dwing muzikanten onder een stolp en ze slaan aan het fermenteren. Neem nu Darkstar.
De driehoeksverhouding: zelfs voor Pythagoras was ze ondoorgrondelijk. Een geijkte formule bestaat niet voor amoureuze trigonometrie - 'polyamorie' met een nog duurder woord, of zoals Ruban Nielson van Unknown Mortal Orchestra het zonder omwegen noemt: Multi-Love.
Bowie, altijd maar weer Bowie. De Engelse zangeres en songschrijfster Beth Jeans Houghton was al fan, maar zag dankzij The Dame nogmaals het licht: haar muzikale identiteit moest radicaal anders. Enter Du Blonde. En dat witte schaamvachtje.
Het moederschap? La dolce vita met haar Italiaanse vriend? De ontdekking van Facebook? Maakt niet uit waarom, op haar derde album klinkt Róisín Murphy - ze heeft overigens een anoniem Facebookprofiel - als herboren.
De Nederlander Jacco Gardner wipte twee jaar geleden fluks op de psychpopkar met een plaat die Cabinet of Curiosities heette. Opvolger Hypnophobia biedt nog meer mooie merkwaardigheden - zoekt u mee naar de Optigan?
En u dacht dat Alabama Shakes louter een sympathiek garagesoulgroepje met een straffe zangeres was. Uiteraard hebt u gelijk, zij het nog slechts gedeeltelijk, nu de kosmische tweede plaat Sound & Color zich aanmeldt.
Wire, het eminente postpunkinstituut bestaande uit drie zestigers en een jonge snaak, weigert op plaat dertien af te wijken van de enige weg die het ooit heeft bewandeld: die voorwaarts.
'Float like a butterfly, sting like a bee', bazuinde bokslegende Mohammed Ali ooit. Kendrick Lamar neemt die woorden ter harte en deelt met To Pimp a Butterfly een uppercut uit. Het rappende zwaargewicht gaat in de clinch met zijn geweten en sleurt de hele hiphopmeute mee in het gevecht.
Met haar tweede album graaft LoneLady de postpunk van onder het puin in haar thuishaven Manchester en bouwt ze een feestje in de betonnen krochten van de stadsjungle. Betreden op eigen risico.
Floppen in Hollywood, het heeft zo zijn positieve kanten. Debutant Tobias Jesso Jr. zag er - samen met zijn ambities - zijn hart verpulverd, waarop er een bitterzoet meesterwerkje uit gulpte.
Een van de minder voorspelbare succesverhalen van de jongste twee jaar laat een tweede hoofdstuk van de platenpersen rollen. Andermaal welkom in de warmhartige wereld van Matthew E. White.
U hebt nog wat plaats op overschot tussen Amadou & Mariam en Tinariwen? Fijn zo, de oerblues komt nog eens thuis met de jongens van Songhoy Blues. En hoe.
Twee jaar nadat Josh Tillman, alias Father John Misty, op existentiële wijze authenticiteit en identiteit aan de kaak stelde op Fear Fun, is het de beurt aan de liefde. Vaderlandsliefde en liefde voor (een) vrouw(en).
Een filmpje uit het collectieve geheugen: Björk, met haar zoontje op een door persmuskieten omstuwde luchthaventrolley, vliegt plots letterlijk een reporter in de haren. Op Vulnicura, haar hartverscheurende scheidingsplaat, slaat ze uit zelfbehoud pas écht haar klauwen uit.
Hoezo, Bob Dylan kan niet zingen? Dan hebt u Shadows in the Night nog niet gehoord. Op zijn ode aan Frank Sinatra klinkt His Bobness zoals u hem nooit eerder hebt ervaren.
Sleater-Kinney, het vrouwenclubje uit Portland, Oregon kan het kleurenwiezen compleet gestolen worden. Na een hiaat van tien jaar doen ze het namelijk nog altijd met z'n drieën. Maar hoe.
Wie wil er nu dat zijn plaat wordt afgemeten aan een aanloop van vijftien jaar? Vergeet de voorgeschiedenis, Black Messiah is geschiedenis en heden in twaalf songs, pas uit de oven. De voodoo van d'Angelo is niet uitgewerkt.
Elk jaar valt er wel een kerstplaat uit totaal onvermoede hoek te scoren. In afwachting van de inbreng van Cannibal Corpse stapt dit seizoen Mark Kozelek naar voren. Juist, hij die onlangs de oorlog verklaarde aan The War on Drugs.
Wie het oeuvre van John Grant kent, weet dat de zanger geen blad voor de mond neemt wanneer hij zijn trauma's bezingt. Ook niet met een filharmonisch orkest in de rug, zo blijkt.
Nog een maand en we klinken op een geslaagd technojaar, maar niet voor Andy Stott voor zwarte piet speelt. Waarschuwing: het roet aan zijn kin komt niet uit de verkleedwinkel.
Neil Young heeft een pijl van Cupido in de kont gekregen, en nu weet hij even met zichzelf geen blijf. Storytone voert tien nieuwe songs ten tonele: meedogenloos orkestraal, maar desgewenst ook aangrijpend klein.
Het meisje, een halve eeuw ouder, ziet haar wensdroom alsnog in vervulling gaan. Nu de Engelse folkchanteuse Vashti Bunyan (69) eindelijk de plaat heeft gebaard waarvoor ze zelf uit de wieg is gerold, doet ze er voortaan het zwijgen toe.
In 2008 al polste het avant-metalduo Sunn O))) of Scott Walker niet tot een samenwerking aan te porren viel. Niet zo gek, want beide partijen vingerknippen nog het liefst op the rhythm of doom. Pas nu is er Soused: de plaat die niet kón tegenvallen.
Zo excentriek als vader Ian Dury het destijds deed, zo bescheiden zet Baxter Dury zich in de picture. Maar schijn bedriegt, want de verhouding appel en boom blijft alweer koppig overeind.
Caribou keert op Our Love terug naar een oude liefde, het nirwana van de dansvloer. Niet voor een vluggertje of scheve EDM-schaats, maar een in zijn eenvoud complexe paringsdans.
Prince gaat nog maar eens in duel met zijn vroegere zelf, maar deze keer is hij in de meerderheid. Twee kleintjes alstublieft, eentje met en eentje zonder portie vettige gitaren. Apart.
Ze verloren in hun spurt steil bergop één ploegmakker, maar Alt-j heeft er iets voor in de plaats gekregen: rust en beheersing. Het tweede album een moeilijke horde? Think again!
Nagenoeg een jaar geleden schreef Gabriel Rios de buitenwacht een brief. Over een plaat die hij op zijn voorwaarden - zoetjesaan - zou lossen. Vandaag ligt eindelijk het complete This Marauder's Midnight op tafel te blinken.
Interpol is helemáál voorspelbaar geworden. Na een wat geforceerde titelloze plaat laste de New Yorkse band een herbronningsperiode van onbepaalde duur in. En nu keert het trio toch wel herbrond terug, zeker!
Verwaande kwast voor de een, schilddrager van de vurige americana voor de ander. Nochtans: op zijn dertiende reguliere studioplaat is Ryan Adams niet meer of minder dan zichzelf.
In Knack Focus kon u lezen over de metamorfose van Cold Specks, die minder open boek en meer performer wilde zijn. Haar tweede album Neuroplasticity is het geslaagde resultaat van die aspiratie.
Zaterdag, op Pukkelpop, zullen we weten hoe FKA twigs het er afbrengt voor een levend publiek, maar op plaat heeft ze ons hart alvast gestolen. Vuile dievegge!
Het stond in de sterren geschreven dat hij ooit voor de conventie zou bezwijken. Et voilà: de fameuze bladmuziekplaat van Beck is dan toch verklankt. Met dank aan een onwaarschijnlijk allegaartje van bereidwilligen.
De jongste jaren scheen Morrissey zich te hebben vastgereden in artistieke eenzijdigheid en koppige rancune - als hij al aan platen maken toekwam. Maar kijk: op zijn eerste werk in vijf jaar wriemelt de handsome devil zich opvallend kreukvrij uit het struikgewas.
Het belooft een van dé feestjes op Pukkelpop te worden: Jungle, het mysterieuze duo uit Londen dat zich live vermenigvuldigt tot een zevenkoppig collectief. Maar eerst de plaat, en die is alvast goed.
Een half decennium geleden stak de hype rond La Roux op. Even lang heeft het geduurd voor Elly Jackson ons ervan overtuigd heeft dat ze meer is dan een hippe coiffure. 'Trouble in Paradise' is een warmbloedige zomerplaat.
Elke nieuwe plaat trekt de mist rond Tom Krell alias How to Dress Well ietsje meer op. Zijn derde is een kraakhelder opus dat evenveel popambitie als reflectie uitstraalt.
Hoe zou het nog met Elizabeth Grant zijn? Zou ze onder dat June Carter Cash-kapsel van Lana Del Rey, de make-up en de esthetische chirurgie, nog leven?
Zou het kunnen dat Bob Mould eerst die autobiografie overboord moest kieperen om vervolgens, opgelucht, weer in zijn muzikale thuishaven te kunnen aanmeren?
Op 10 juni staat Owen Pallett met Arcade Fire op het podium van het Sportpaleis. Hapklare stadionhymnes hoeft u van dit muzikaal wonderkind echter niet te verwachten op zijn vierde soloplaat.
Sinds El Camino kent u The Black Keys als die afgetrainde arenagroep die meermaals met een catchy rechtse kan uithalen. Wie aanneemt dat het duo op Turn Blue naar de knock-out heeft toegewerkt, moet die kick evenwel elders zoeken.
Op hun vorige langspeler Skying flirtten The Horrors met het randje van wijdarmige stadionrock. Met Luminous zetten ze een stapje terug, en er mag zowaar gedanst worden.
Dat Damon Albarn en producer Richard Russell er niet, zoals gepland, voor hebben gekozen samen een nieuwe groep te starten, blijkt een goede zet. Het dwong Albarn op Everyday Robots elk masker af te zetten, en zo de soberste, meest reflectieve plaat uit zijn carrière te maken.
Het enige wapen waarmee de man genaamd E de buitenwereld nog eens met verstomming zou kunnen slaan, is een regelrechte draak van een plaat. Dat is The Cautionary Tales of Mark Oliver Everett alweer níét.
Het Gentse Amatorski noemt zichzelf evenveel klanklaboratorium als experimentele muziekgroep. Hun tweede plaat 'From Clay to Figures' is een magistrale triomf op de stilte én uw vooroordeel.
Onze partners
Deze website maakt gebruik van cookies om uw gebruikservaring te verbeteren. Door verder te surfen, stemt u in met ons cookie-beleid. Meer info
