Car Seat Headrest, onze geheimtip voor Big Next Weekend: ‘Mensen falen, de kunst is om telkens opnieuw op te staan’

Zijn elf eerste platen hebben amper de vier deuren van zijn ouderlijke wagen verlaten, maar dertiende keer, goeie keer voor indierocker Will Toledo alias Car Seat Headrest: over nieuwe plaat Teens of Denial is de Amerikaanse pers laaiend enthousiast. Dat belooft voor zijn concert op 29 mei op het Gentse Big Next Weekend. Aan de vooravond daarvan biecht Toledo aan Knack Focus op dat hij iets van Dido pikte, waarom hij duizenden plakken vinyl vernietigde en hoe hij zich emotioneel betrokken voelt bij het tragische verhaal van de Costa Concordia.

Voor een lange tijd was de hoofdsteun van zijn autostoel zijn enige toeschouwer. Will Toledo (23) kroop in de ouderlijke wagen met zijn laptop in de hand, duwde op record, zong de melodieën die al dagenlang in zijn hoofd rondzweefden en bricoleerde er complete albums mee. Het resultaat gooide hij op Bandcamp onder de naam Car Seat Headrest, verwijzend naar de enige plek waar hij zich comfortabel genoeg voelde om voluit te zingen.

Elfmaal doorliep hij dit proces: tussen 2010 en 2014 had Will Toledo evenveel albums geworpen als zijn grote voorbeelden Modest Mouse en Weezer. Die waren wel niet allemaal even goed, bekent hij. ‘Had ik geweten dat iemand er werkelijk naar zou luisteren, dan had ik wel meer werk in die eerste platen gestoken.’ (lacht)

In 2015 tekende hij voor het eerst bij een label: Matador, de thuishaven van onder meer Cat Power, Savages, Queens of the Stone Age en Kurt Vile. Meteen kreeg hij er de kans om de hoogtepunten uit zijn reeds rijke, zelf opgenomen discografie te herwerken in een volwaardige studio. Het resultaat, de compilatie Teens Of Style, toonde wat Car Seat Headrest al jaren te bieden had: lo-fi indierock met scherpe teksten en melodieën die dagenlang in je hoofd blijven hangen.

Op 20 mei 2016 verscheen dan Teens Of Denial, niet alleen zijn eerste volwaardige, nieuwe studioalbum, maar ook zijn eerste met een band als ruggensteun.

Quarter-life crisis

‘I’m so sick of (fill in the blank),’ opent Will Toledo de plaat. De toon is meteen gezet: niets lijkt Toledo nog te kunnen boeien, het leven is afzien, onzekerheid is troef. In het refrein dient hij zichzelf van antwoord: ‘You have no right to be depressed/You haven’t tried hard enough to like it.’ Het is alsof we rechtstreeks toegang krijgen tot Toledo’s verwarde geest, met alle angsten, dromen en vreemde gedachtenkronkels van dien.

Will Toledo is blij dat het niet langer 2013 is. Het jaar waarin hij het leeuwendeel van de songs op Teens Of Denial heeft geschreven, is het jaar waarin hij een quarter-lifecrisis doormaakte. ‘Het was mijn laatste jaar aan de College of William & Mary in Virginia. Veel van mijn vrienden waren al vertrokken om een baan na te jagen of een gezin te starten, terwijl ik niet eens wist wat ik wilde doen met mijn leven. Ik voelde me onzeker en nutteloos.’

Zelfs muziek leek niet te helpen: ‘Ik heb altijd al muziek gemaakt om mijn angsten te uiten, maar tijdens deze periode was schrijven een constante worsteling. Achteraf gezien ben ik tevreden over Teens Of Denial. De songs zitten goed in elkaar en hebben een serieuze emotionele impact. Maar ik wil die periode níét romantiseren: dat gevoel van verdwaald zijn, het was niet goed voor mijn mentale gezondheid.’

Echt goeie porno

Het klinkt allemaal ontiegelijk zwaar, maar Toledo heeft het zeldzame talent om zelfs de meest deprimerende situaties om te vormen tot iets grappigs. Over zijn eerste drugservaring zingt hij: ‘Last Friday, I took acid and mushrooms/I did not transcend, I felt like a walking piece of shit/In a stupid-looking jacket.’ Even later bekent hij dat hij al zijn hele leven lang heeft gezocht naar iets betekenisvols: ‘I’ve been waiting all my life/I’ve been waiting for some real good porn.’

‘Humor is een uitstekend middel om te relativeren en speelt daarom steevast een belangrijke rol in mijn muziek’, verklaart Toledo. ‘Met een band spelen heeft dat alleen maar versterkt. Waar ik vroeger tijdens de opnames alles op mezelf nam, had ik nu een band om me te ondersteunen. Daardoor werd alles spontaner en was er meer ruimte voor wat humor.’

Uit de hand gelopen grap

Eén van Toledo’s favoriete grappen is het citeren van andere nummers in zijn muziek. ‘Ergens in het midden van The Ballad Of Costa Concordia zing ik bijvoorbeeld het refrein van Dido’s White Flag. De band vond het hilarisch, maar uiteindelijk past dat fragment wel goed binnen het nummer. Ik zoek die grens vaak op: hoeveel kan ik citeren uit andermans nummers? Hoe ver mag ik daarin gaan?’

Blijkbaar niet al te ver. Op de oorspronkelijke plaat stond Just What I Needed/Not Just What I Needed, een song met fragmenten uit de klassieker Just What I Needed van The Cars. Matador dacht de auteursrechten geregeld te hebben, maar er was iets fout gelopen bij de administratie. Uiteindelijk weigerde Cars-frontman Ric Ocasek de referenties aan zijn werk. Gevolg: een week voor de release van Teens Of Denial moest Matador duizenden plakken vinyl vernietigen. Geschatte kostprijs: 45.000 euro.

Toledo wil er niet al te veel over kwijt. ‘Ik ben bang dat het de aandacht van mijn muziek zal wegnemen. Ik heb de verwijzingen naar The Cars verwijderd en de song herwerkt, en uiteindelijk is het nummer er alleen maar beter op geworden.’ Wel geeft Toledo een laatste kwinkslag aan het hele gedoe: het herwerkte nummer klinkt niet langer als Just What I Needed, en werd dan maar ironisch Not Just What I Needed gedoopt.

Zinkend schip

Sarcasme, culturele referenties, dat gevoel van verdwaald zijn, het zit allemaal gebundeld in het epische, elf minuten durende The Ballad Of Costa Concordia. Toledo gebruikt de metafoor van het in 2012 gezonken cruiseschip om zijn eigen mentale toestand uit te drukken. ‘De beelden van het gekapseisde cruiseschip raakten me diep. Het leek de uitkomst van een kosmisch gevecht tussen de natuur en de mensheid. De mens was duidelijk verloren. En net als de mens voelde ik me toen ook verloren.’

Toledo hoopt dat zijn volgende album positiever en minder egocentrisch zal zijn. ‘Het kan een soort emotionele reactie worden op Teens Of Denial. Want hetgeen me het meest heeft geraakt in de berichtgeving over de Costa Concordia, is dat men heel wat aandacht heeft geschonken aan de kosten voor het verwijderen van het schip. Het gevecht was verloren, maar het leven ging verder.’

‘Mensen falen’, besluit de Car Seat Headrest-bezieler. ‘De kunst is om telkens opnieuw op te staan.’

Joshua Migneau