Cactus, Dag 1: Brugge die Scone

© Dieter Quaghebeur

Ook na de publieke breakdown van Regina Spektor bleef het festivalcredo onverminderd gelden: the show must go on. David Gray hield zich daaraan.

18:51I Am Kloot. Er zijn véél mensen die dat kunnen zeggen. Kloot Per W natuurlijk. Ivan Van De Cloot. En niet te vergeten: Hugo Coveliers. Maar passons, ernstige muziekjournalisten met enige arbeidsethos van betekenis hadden u hier al lang op de vele muzikale merites van I Am Kloot gewezen. Dus laten we dat bij hoge uitzondering ook maar doen.

I Am Kloot is een trio uit Manchester dat zo rond de vorige eeuwwende deel heette uit te maken van the New Acoustic Movement. Herinner u in dat verband ook Turin Brakes en Tom McRae en stel samen met ons vast dat het vroeger niet per se beter was. In tegenstelling tot zijn Britse collega’s wist I Am Kloot zijn voorspelde houdbaarheidsdatum gelukkig wél te overschrijden. Sla er het nieuwe Sky At Night maar op na. Hun vijfde, geproducet door Guy Garvey van Elbow en vanaf maandag in een platenwinkel near you, zet een ware Peter Loridon-stap voorwaarts en laat een haast orkestrale groep horen.

Een beetje sneu dus dat we in Brugge slechts de basisbezetting van John Bramwell, Andy Hargreaves en Pete Jobson op het podium kregen. Geen langoureus aanzwellende strijkers, geen beroezende trompetten, niet één klepperende castagnette. Nee, op ons maakte I Am Kloot een aardige, maar ook wat fletse indruk.

Een al te beminnelijke indruk ook. Wat anders te denken van een zanger die zijn bassist-gitarist na het derde nummer van puur ontzag en zonder een spatje ironie een hand gaat geven – een hand! Whatever happened to their rock & roll? En wat te denken van een zanger die het voorlaatste nummer inleidt met: ‘This song is called ‘To you’ and it’s dedicated… to you.’ Onze meligheidsmeter schoof alvast van ‘Ingeborg‘ naar ‘Edwin Ysebaert‘.

Akkoord, dat wij net met hun nieuwe, zoals gezegd royaal gearrangeerde plaat naar hier zijn gereden, zal ons oordeel ongetwijfeld beïnvloed hebben. Maar van onze festivalopeners verwachten wij nu eenmaal méér dan een minzame aai over onze knar.

21:43 En toen trok Cactus een blik Belgen open. Om de communautaire kerk enigszins in het midden te houden: eerst een Waalse groep en vervolgens een Vlaamse. En zet het alvast in de notulen: geen van beide die verkeerdelijk de Marseillaise aanhief.

Overigens mag de preformateur op beide flaporen slapen: met die communautaire toenadering komt het wel goed. Alleszins, hoe een Waalse band als Ghinzu hier alle Brugse handen op elkaar kreeg, vervolgens in de lucht en daarna ook nog eens ritmisch bewegend in een Mexican wave zoals we er op het WK nog geen gezien hebben: faut le fucking faire!
Vreemd wel dat zanger-toetsenist John Stargasm die wave eigenhandig neersloeg door zijn band letterlijk het zwijgen op te leggen. Als Ghinzu ook écht de Waalse dEUS wil worden in plaats van een charmant derivaat ervan, zal het op z’n minst bij Tom Barman in de leer moeten voor een cursus volksmennerij. Schade eigenlijk, die anticlimax. Pardon: dommage.

Niks geen anticlimax bij Absynthe Minded gelukkig. Het publiek at uit hun hand als was het een bende uitgehongerde Soedanezen. Toegegeven: gewoon opdagen was voor Absynthe Minded wellicht voldoende geweest om een staande ovatie in ontvangst te nemen. Maar Bert Ostyn en de zijnen maakten er zich niet makkelijk van af. Hun songs rockten, hun songs swingden en hun songs grepen ons op gezette tijden ongegeneerd bij het kruis. Precies zoals wij onze rockgroepen – en onze vrouwen – graag hebben, quoi.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

23:15 Afgelopen dinsdag omstreeks 14 uur is in het meer van Genève ene Daniel Cho onfortuinlijk kopje onder gegaan en niet meer bovengekomen. Zijn lichaam werd enkele uren later gevonden en officieel dood verklaard.

Niets bijzonders, horen we u denken – ons hoorapparaat is net hersteld, thank you very much – maar Daniel Cho was de vaste cellist van Regina Spektor. Volgens het festivalboekje werd Regina Spektor hier rond de klonk van tien op het podium verwacht, maar tot kwart na tien bleef het onduidelijk of de Russisch-Amerikaanse wel ten tonele zou verschijnen.

Regina Spektor gaf wel degelijk present, net als de rest van haar band geheel in het zwart gehuld, vechtend tegen de tranen en in de stille hoop dat muziek ook de droefste aller zeden verzachten zou. Ze haspelde een paar pianoballads af, meer met haar rug naar het publiek gekeerd dan naar haar groep, maar toen sprong de veer.

Regina Spektor barstte in tranen uit, richtte enkele onsamenhangende woorden aan de dierbare die haar ontvallen was en werd door twee van haar bandleden discreet van het podium geleid. Na een kort intermezzo van haar gitarist probeerde ze het nog een keer. In meezingers, gefundenes festivalmateriaal of anderszins van de radio bekende liedjes had ze uiteraard geen zin. Maar hoezeer la Spektor zich ook door de rest van haar set snotterde, haar stem bleef loepzuivere noten halen – alsof ze haar vriend en collega met die proeve van professionalisme een postume eer bewijzen wou.

Toen Regina Spektor na nóg een inzinking finaal van het podium gedragen werd, steeg in het Minnewaterpark het meest warmhartige, cordiale en ronduit liefdevolle applaus op dat wij ooit op een festivalweide hebben horen weerklinken. Of hoe een optreden in mineur soms majeure gevoelens losweekt.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

1:19 Soms begrijpen wij u niet. Alsof het manna zomaar even uit de hemel was komen vallen: zo begroette u vanavond David Gray en zo bleef u hem zijn hele optreden lang adoreren en toejuichen.

Twee muziekscribenten – u kent ze: cynisch, nukkig, nooit voor iemand een goed woord over – kwamen terzelfdertijd tot een heel andere conclusie: Van Morrison voor pubers, goed gedaan en zo, maar toch Van Morrison voor pubers. Eén van beide maakte nog aanstalten om uitgebreid de lof van Astral Weeks en Saint Dominic’s Preview te zingen, maar besloot dan toch wijselijk de bedstede op te zoeken.

Morgen ander en beter dan maar?

Vincent Byloo

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content