Buitenaardse Belgen en le nouveau Alex Turner: dit was de slotdag van Eurosonic

Foto: Jorn Baars © © Jorn Baars
Michael Ilegems
Michael Ilegems Chef van Knack Focus en KnackFocus.be

Geen Millionaire op de laatste avond van het Eurosonic-showcasefestival in Groningen. En tóch waanden we ons rijk. Met dank aan de kleinzoon van een T. Rex en de Belgische Solange.

SUPERORGANISM

Is het Damon Albarn? Kevin Parker van Tame Impala? De geruchtenmolen draaide op volle toeren toen Superorganism in januari vorig jaar vanuit het niks ten tonele verscheen. Een Facebookaccount hadden ze niet, zelfs geen enkele foto.

Een okselfrisse popdeun dan weer wél. Something for your M.I.N.D. – die met zijn freaky samples aan The Avalanches doet denken, en met zijn cartooneske visuals aan Gorillaz – belandde in een van Spotify’s invloedrijkste playlists, werd geprezen door Frank Ocean en Vampire Weekendzanger Ezra Koenig en kreeg een plekje op de soundtrack van FIFA 2018. Een nieuwe hype was geboren.

Uiteindelijk bleek Albarn noch Parker er voor iets tussen te zitten, Superorganism is gewoon een jonge, jolige bende DIY-muzikanten uit Japan, Australië, Nieuw-Zeeland en Londen, die elkaar leerden kennen via een internetforum. Kids van nu, dus, en dat zag je aan hun show, vrijdagavond in een afgeladen volle Groningse Machinefabriek. Het scherm achter hen was één groot iPhonedisplay, de muzikanten waren alle zeven in fluo regenjasjes gehuld en huppelden synchroon in het rond.

Voor Superorganism staat ‘pop’ met andere woorden synoniem voor ‘pret’, maar dat betekent niet dat ze geen goeie songs in de vingers hebben. It’s All Good, Nobody Cares, Night Time: het waren stuk voor stuk aanstekelijke elektropopbangers, die aangeven dat Superorganism meer is dan een gimmick alleen.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."


NAAZ

Net zoals Nederland meer is dan Lil Kleine, Boef en Kraantje Pappie alleen. Ook een singer-songwriter als Tessa Douwstra (alias Luwten) en de FKA twigs-aficionado Sevdaliza maken dezer dagen grote sier. En zo ook Naaz Mohammad, een 19-jarig Rotterdams meisje met Koerdische roots, de juiste swagger en een hart voor fijn- én hitgevoelige r&b.

In 2015 prijkte ze naast Pusha T en Ty Dolla Sign op de gastenlijst van Yellow Claws debuutalbum, in 2017 brak ze door met haar eigen singles Words en Up to Something, bij onze noorderburen twee streaminghits van jewelste.

‘Watch me be my own type of pretty’, zong ze vrijdag in Huize Maas, aan de vismarkt van Groningen. Het kan niet anders dan dat het een sneer was naar de klasgenoten die haar destijds pestten omwille van haar Midden-Oosterse looks. Tijdens Words en Up to Something gaf ze hen helemaal lik op stuk. Hoewel haar performance over het algemeen net iets te braafjes was, werd Huize Maas toen wél eventjes Huize Naaz.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."


PALE WAVES

Beetje The Cure, veel The 1975: dat is Pale Waves, een vierkoppige indieband uit Manchester die onlangs vijfde eindigde in The Sound of 2018-poll, met daarin dé artiesten van het nakende jaar volgens de BBC. Dat schept verwachtingen, en die werden op ESNS Play, een van de grotere podia van Eurosonic, slechts ten dele ingelost.

Voor een band die nog van een eerste ep moet bevallen, kan Pale Waves al bogen op enkele fraaie, catchy gothpopsongs, zoals Televison Romance, New Year’s Eve en There is a Honey. Bovendien komen zangeres-gitariste Heather Baron-Gracie en de haren live een stuk potiger, geslepener en zelfs funkier voor de dag dan op plaat.

Maar uit de schaduw van hun helden treden, dat zit er vooralsnog niet in. Daarvoor klinkt Pale Waves nog net iets te veel als een kopie van The 1975, niet toevallig de band die hen mee op tournee nam en enkele van hun songs en clips mee produceerde.

Beetje The Cure, té veel The 1975, dus.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."


YUNGBLUD

Zijn opa speelde in de jaren zeventig nog bij T. Rex, zijn pa handelde in vintagegitaren. Geen wonder dus dat Dominic Harrison, een 19-jarige lad uit het grauwe noorden van Engeland, zich nu ook aan muziek waagt. Zo (groot)vader, zo (klein)zoon.

Als Yungblud maakt Harrison, gekkebekkentrekker par excellence, britrock die even hard rollt als Arctic Monkeys in zijn begindagen. Getuige I Love You, Will You Marry Me, een dijk van een radiohit die hij al vroeg prijsgaf.

Niet dat hij daarmee al zijn kruit verschoten had, want Yungblud weet hoe hij een set moet uitbalanceren. Dat hij meer is dan een would-be-Alex Turner etaleerde hij in 21st Century Liability en Anarchist, nummers die eerder aan Beastie Boys en Rage Against the Machine dan aan de Monkeys refereerden. ‘You ready for a boogie?’ vroeg hij voor aanvang van Loner, een song die niet op zijn gisteren verschenen debuut-ep prijkt, maar die het publiek wél tot een paar woohoohoo’s aanzette. Het Blud kruipt waar het niet gaan kan bij Dominic Harrison. U houdt hem maar beter in de gaten.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."


WWWATER

Een zieke Tim Vanhamel zag zich genoodzaakt de komst van Millionaire naar Groningen te annuleren, maar dat betekende niet dat de Belgen ondervertegenwoordigd waren op de laatste Eurosonicdag. Faces on TV, Gruppo di Pawlowski, Roméo Elvis: ze waren er allemaal. Belgique arrive!

Maar de uniekste vaderlandse show was zonder twijfel die van WWWater, al was het maar omdat de groep rond zangeres Charlotte Adigéry (ex-Arsenal en -Baloji) in de Dot Dome mocht aantreden, een donkere, koepelvormige ruimte die het midden hield tussen een bioscoopzaal en een planetarium, compleet met projecties van een sterrenhemel.

Het bleek de perfecte setting voor WWWater, zelf ook niet van buitenaardse klanken gespeend. Meer nog dan bij de vorig jaar verschenen ep La Falaise, is WWWater live een brok rauwe energie, met schijnbaar minimalistische elektrosongs die laagje per laagje en loopje per loopje opbouwen tot een dansbare climax. Wat wil je ook, als Boris Zeebroek (Hong Kong Dong, The Germans) aan de knoppen zit en notoir krachtpatser Steve Slingeneyer (ex-Soulwax) achter de drumvellen. Maar de grote ster was Charlotte Adigéry zélf, met haar Solangekapsel, haar aanstekelijke lach en vooral: haar elastische, bij momenten zelfs acrobatische stem.

‘Blijkbaar maken wij muziek om bij in slaap te vallen’, grapte Adigéry, nadat ze een meisje haar ogen had zien dichtknijpen. ‘Maak haar vooral niet wakker, dat zullen wij wel doen’, vervolgde ze, om met een uitmuntend Screen te eindigen, als een donderslag bij heldere sterrenhemel. Buitenaards goed!

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content