Beirut @ Rivierenhof

Zach Condon is een jongen met een héél goeie smaak, en dat uitte zich zo ongeveer in alles wat hij in Het Rivierenhof weggaf.

Gisteren weer een drukte van jewelste in Het Rivierenhof, maar er stond dan ook wat moois te gebeuren. De nieuwbakken folkies van Stornoway mochten dit keer de planken van het stadspark komen polijsten. Een wel zeer ondankbare taak, want terwijl zanger Brian Briggs beduusd meldde dat Het Rivierenhof zonder twijfel de mooiste plek was waar ze ooit speelden, was het stilaan vollopende halfrond vooral druk doende een plekje te veroveren voor Beirut.

Briggs – de zenuwen duidelijk niet helemaal baas – haspelde zijn songs af met een ‘sorry dat we hier staan’ houding. Liedjes, zoals ‘Zorbing’ (een Nieuw Zeelandse vorm van volksvermaak, moest het u interesseren), ‘Boats and Trains’ en ‘The Coldharbour Road’, kwamen daarom nogal mak over. Stornoway barst misschien van het potentieel, maar de vaak gedropte vergelijking met Fleet Foxes vinden we voorlopig ‘lichtjes’ overdreven.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Tijd voor de groep waar het parktheater zo reikhalzend naar uitkeek. Zelden zagen we aan de inkom van Het Rivierenhof zoveel mensen op zoek naar een laatste ticket. Zelden hing er zo’n sfeer van verwachting in de lucht. Toch een klein beetje raar: als je enkel op het plaatwerk van Beirut afgaat, zitten de jongens momenteel in een dip. De twee langspelers die Zach Condon quasi wereldwijd het snoepje van de week maakten, zijn alweer enkele jaren oud, en het tussendoortje genaamd ‘March of the Zapotec’ stemde eigenlijk niemand tevreden.

En toch: de verwachtingen waren niet uit de lucht gegrepen, want Beirut gaf een concert weg dat zich nog lang in een uithoek van ons geheugen zal nestelen. Vanaf de eerste seconde hing er magie in de lucht. Vanaf de eerste noot werd het publiek als een magneet richting podium gezogen. ‘Nantes’ hoefde niet eens opgespaard te worden. Het publiek kreeg Beirut’s herkenningstune bij uitstek al heel vroeg in de set cadeau.

Geen kwestie van overmoed, want het beste kwam pas later: het in New Mexico opgenomen, en navenant klinkende ‘The Shrew’, de sprookjesachtige uitvoering van ‘Elephant Gun’ met een xylofoon in de hoofdrol, het lieflijke ‘Postcards from Italy’: allemaal mooie momenten. Tegen de tijd dat Beirut besliste om richting bissen te gaan, vertoefden de meesten onder u al in een sfeertje dat doorgaans enkel bereikt wordt mits gebruik van enkele niet nader genoemde substanties.

Beirut speelde niet minder dan vijf bissen, om met een ronduit verbluffend ‘Gulag Orkestar’ als wiegeliedje af te sluiten. Tussendoor geen halfslachtige pogingen om, zoals zovelen eerder, iets in het Vlaams of – sta ons bij – het Frans te murmelen. Wel een kleine hulde aan ons land met een stukje uit Grand Jacques’ ‘Marieke’. Om maar te zeggen: Zach Condon is een jongen met een héél goeie smaak, en dat uitte zich zo ongeveer in alles wat hij gisteren weggaf. Oké, her en der klonk er wat gerommel uit het publiek. Dat het zestal niet de hele tijd perfect op mekaar was afgestemd. Dat het die keer in Brussel nog veel beter was. Misschien allemaal waar, maar dat vergeten wij dan weer met heel veel plezier. Vier sterren, mijnheer!

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Jeroen Van Alsenoy

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content