Met hun virtuoze mix van flamenco, metal en jazz ontpopte het Mexicaanse gitaarduo Rodrigo y Gabriela zich tot absolute heersers van de akoestische rock.
Toen Rodrigo y Gabriela nog in Mexico resideerden, ramden de twee er flink op los in de trashmetalband Tierra Acida. Pas toen ze in Dublin verzeilden als buskers, gooiden ze het over een andere boeg en legden ze hun latin-roots bloot. Hun muziek flamenco noemen omdat ze zich van Spaanse gitaren bedienen, zou iets te simplistisch zijn. Rodrigo y Gabriela – voor alle duidelijkheid: geen broer en zus – zoeken de grens met de jazz op, laten gypsyfolk binnen, en hitsen elkaar op, waardoor ze een verwoestende kracht ontwikkelen en eigenlijk tonen dat ze nog altijd met rock-‘n-roll in hun hart door het leven gaan. ‘Wij spelen geen akoestische gitaar zoals de meeste gitaristen dat doen’, zei Rodrigo Sánchez eerder in Knack Focus. ‘We spelen veeleer een soort akoestische metal. Een mix van de twee werelden, zeg maar.’
Medeverantwoordelijk voor de opmerkelijke switch van de elektrische naar de akoestische gitaar is de invloedrijke fusiontokkelaar Al Di Meola. ‘Hij had een dvd met gitaarlessen waarvan ik zowat alles heb geleerd.’ Wijlen Paco De Lucia is nog zo’n grote inspiratiebron. ‘Hij leerde improviseren en begon als een van de eersten flamenco met jazz te mixen’, weet Gabriela Quintero. ‘Dankzij hem ben ik bij Rodrigo y Gabriela meer percussionist dan gitarist.’ Ook van de zogenaamde tranformationele muziek van het Palestijnse Trio Joubran en de vakkennis van tangovirtuoos Astor Piazzolla staken de twee naar eigen zeggen veel op. Feit is dat al die uiteenlopende ingrediënten smaakvol door de mengbeker worden gehaald en gekruid met veel passie en gusto.
Hun vijfde, meest recente album ’11:11′ dateert al van 2009. Daarop droegen ze elk van de elf nummers op aan een van hun helden, van Jimi Hendrix over Pink Floyd tot de onvermijdelijke Carlos Santana. Opvolger ‘9 Dead Alive’ ligt op 28 april in de winkelrekken. Het wordt opnieuw een plaat met een missie: elke song is een hommage aan een individu uit lang vervlogen tijden, maar onsterfelijk door zijn woorden of daden. Van Eleonora van Aquitanië (uit de 12e eeuw) tot de Oostenrijkse filosoof Viktor Frankl. De langspeler belooft opnieuw over te lopen van de melodieuze energie, ritmische snufjes en elegantie. Op 28 mei kun je hen live aan het werk zien in de Ancienne Belgique. (DB)
