Band van de Dag #105: Taking Back Sunday

© Facebook

Taking Back Sunday treedt aan op het hoofdpodium van het Groezrockfestival, een band waar velen al van ’s ochtends reikhalzend en met een krop in de keel naar uitkijken. De emo-formatie levert al twaalf jaar meer stories dan songs, al zijn we niet helemaal zeker of dat zo positief is.

Er zijn bands die uw tieneroren zodanig prikkelen dat hun muziek bij latere luisterbeurten altijd iets speciaals zal hebben. Taking Back Sunday is zo’n band. Jaren na de release van hun legendarische debuutplaat ‘Tell All Your Friends” is het nog steeds onmogelijk om objectief over hun muziek en lyrics te schrijven, aangezien u dan evengoed uw emoties en verlangens van uw puber-zelve door de mangel haalt. A Decade Under The Influence.

Postnatale stuiptrekkingen

Taking Back Sunday is een succesvolle vrucht uit de muziekscene van Long Island, waar ook Glassjaw, I Am The Avalanche, From Autumn To Ashes en Bayside onder de doopvont werden gehouden. Eddie Reyes, een veteraan die eveneens The Movielife en Mind Over Matter op zijn cv had staan, besloot in 1999 dat het tijd was voor een nieuwe sound. Geruggesteund door onder meer Jesse Lacey en John Nolan ontstond een formatie die na een aantal maanden gekibbel zou overeenkomen dat ze muziek zouden maken als ‘Taking Back Sunday’, naar een song van de bevriende band The Waiting Process (al hebben ze lang beweerd dat ze de woorcombinatie op een B-kantje van de The Smiths single ‘How Soon Is Now’ hebben gevonden).

Hoewel het kind eindelijk een naam had, had Taking Back Sunday nog steeds last van postnatale stuiptrekkingen. Jeugdvrienden John Nolan en Jesse Lacey kregen ruzie (juicy details; de vriendin van Lacey had hem bedrogen met Nolan) en Lacey verliet de band tijdens de opnames van de eerste EP om Brand New te stichten. Nolan haalde vervolgens kompaan Adam Lazzara naar Long Island, die al snel zijn basgitaar doorgaf aan Shaun Cooper om de microfoon aan zijn lippen te zetten. Het beruchte ‘Tell All Your Friends’ – vijftal was geboren.

Obviously desperate

Met Adam Lazzara als lead vocalist, John Nolan als achtergrondstem en gitarist, Shaun Cooper op de bas, Eddie Reyes op gitaar en Marc O’Connel aan de drums musiceerde Taking Back Sunday een van de beste emo albums aller tijden bij elkaar, met single Cute Without The E als verkenner.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

De song begint met een schreeuw, op de hielen gezeten door een denderende riff die het bloed in de aderen vooruitstuwde en voor de rest van het album de druk hoog zou houden. Het giftige sarcasme van de lyrics voelde gevaarlijker dan de diepe grunts van metalcore, de melodieuze gitaarpartijen (de intro van You Know How I Do! ) waren aanstekelijker dan eender welke popsong en de unieke conversationele zanglijnen maakten van iedere song een verhaal dat tieners over heel de wereld uitgehongerd verslonden. So obviously desperate, so desperately obvious.

De band vertrekt voor iedere song van een basisgitaarriff, die ze daarna onderbouwen met drum en bas en opleuken met teksten die de bandleden constant in hun notitieboekjes bij elkaar kribbelden. Een succesformule die ook voor hun tweede plaat, ‘Where You Want To Be’ toegepast werd. Het album kwam debuteerde van bij release op de derde plaats in de Amerikaanse Billboard top 200, en kreeg enkele weken later een goudlaagje.

Finding Emo Taking Back Sunday was bevoorrecht om te starten in het post-Nirvana tijdperk, waar platenmaatschappijen geleerd hadden om als haviken de alternatieve scene in de gaten te houden en jonge snaken met gitaren hoopvol contracten onder de neus schoven. Thursday, Chiodos, The Starting Line, Say Anything, We Came As Romans, … Met behulp van websites als LastFM kon de muziekminnende jeugd maandelijks nieuwe ladingen muziek naar binnen, vaak van betrekkelijke kwaliteit, terwijl ze het zeurende gevoel van een indigestie probeerden te negeren. Toen Taking Back Sunday voor de uitgave van hun derde album “Louder Now” (2006) plots de overstap maakte van het familiaire Victory Records naar platengigant Warner was het voor veel fans duidelijk dat de tijden veranderd waren. Plots werd hun leven bij elkaar geschreeuwd in een uitzending van Jimmy Kimmel en lagen hun intiemste gevoelens promogewijs te grabbel bij de Free Record Shop. ‘Emo’ was een massaproduct geworden, waar zelfs de grondleggers van het genre zich nog weigerden mee te associëren.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Emo heeft immers niet altijd die denigrerende bijsmaak gehad. Als we Andy Greenwalds muziekbijbel “Nothing Feels Good” mogen geloven werd ‘emo’ voor het eerst met muziek gerelateerd rond het jaar 1985, toen Rites of Spring en Gray Matter zich losscheurden van de traditionele hardcorepunkscene met lyrics die meer vanuit zichzelf dan vanuit maatschappijkritiek vertrokken. Het succes van deze bands lag aan de doopvont van een enorme post-hardcore beweging waarbinnen bands als Sunny Day Real Estate en Jawbreaker gingen experimenteren en het resultaat ten perse brachten via een heleboel lokale platenlabels. Deze creatieve periode leverde zodanig veel verschillende stijlen op dat de discussies over de benamingen alleen al zo’n 20% van het hele internet in beslag nemen. Waar de meesten het ondertussen wel over eens zijn is dat de naam ‘emo’ niet zozeer afkomstig is van het woord ‘emotional’, maar eerder van ‘emotive’, wat wil zeggen dat deze muziek ongelofelijke emoties bij het publiek losmaakte, zij het naïeve opgewondenheid, verblindende woede of intense weemoed. Voor velen stond ‘emo’ dus veeleer voor een manier van muziek benaderen dan een muziekgenre op zich, maar kom niet klagen als het verkondigen van deze theorie u straks aan de festivaltoog een bloedneus oplevert.

Fan zijn als full-time bezigheid

Ondanks dat iedereen het erover eens was dat de band nooit een beter album heeft voortgebracht dan Tell All Your Friends, werd Taking Back Sunday gesteund door een een ongelofelijk toegewijde achterban, want fan zijn was tien jaar geleden een full-time bezigheid. Messageboards en muziekfora (een beetje het Twitter van de naughty noughties) gaven jongeren de kans om zich relatief kosteloos en vol overgave op hun obsessie te storten. Er werden virtuele pagina’s volgeschreven met mijmeringen over hun liedjesteksten (“I apologize for bleeding on your shirt” laat immers veel ruimte voor discussie, jongelui) en digitale oorlogen gevoerd wanneer de band weer maar eens overhoop lag. In volle hevigheid van het informatietijdperk hadden tieners nu eenmaal toegang tot ontzettend veel muziek, maar jammer genoeg ook tot ontzettend veel gelul.

Een band vormen en bij elkaar houden gaat nu eenmaal niet zonder slag of stoot, en aangezien emojongens nu eenmaal vaak uit hun persoonlijke omgeving putten voor hun oeuvre, werden de verhalen achter de liedjes al snel uitgesmeerd over het WWW.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Ruzies aan de ontbijttafel Toen ook Adam Lazzara en John Nolan gedwongen werden om afstand van elkaar te nemen (Lazzara had een hele tijd een relatie met Nolans zus, die hij uiteindelijk om brute manier gedumpt heeft) en Nolan Straylight Run oprichtte. Waar Nolan vroeger al There’s No I In Team schreef over zijn ruzie met Jesse Lacey (die via Brand New counterde met Seventy Times 7) ging hij ook nu weer met zijn persoonlijke woede aan de slag en bracht hij “Sympathy For The Martyr” uit. Het verhaal van Taking Back Sunday begon te lezen als een soap en dit heeft hun muziek maar vooral de interpretatie ervan zeker beïnvloedt.

Het succes van emo-bands ligt immers in het herkenbare. Hun muziek is de soundtrack voor een woelige puberteit vol onzekerheid, gebroken harten en ruzies aan de ontbijttafel, zo u wil zelfs de begeleidende tune voor een quarterlifecrisis vol (u raadt het) onzekerheid, gebroken harten en ruzies aan de ontbijttafel. De fundamentele onderstroom van emosongs is zo universeel dat het geheel eigenlijk niet kàn mislukken, maar wanneer u te weten komt dat uw favoriete lied eigenlijk geschreven is voor een ondankbare griet die haar onderbroekje niet wist aan te houden wanneer ze alleen gelaten werd, dan is de charme er al snel af.

Een must-see

Het is ontzettend jammer dat al het bijhorende drama de muziek van Taking Back Sunday zo lang overschaduwd heeft, want de band heeft best wat verwezenlijkt. Ze brachten totnogtoe zes albums voort, met singles als Make Damn Sure en Where You Want To Be als monsterhits, voorzagen films als Transformers, Fantastic 4 en Spiderman 2 van soundtracks en zijn ondanks alles onafgebroken muziek blijven maken, met de reünie van de Tell All Your Friends line-up in 2010 als apotheose.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Vandaag touren Adam, John, Shaun, Eddie en Marc met hun nieuwste worp ‘Happiness is…’ en houden ze ook halt in Meerhout voor het Groezrock festival. Ondanks hun repertoire (en een beetje dankzij de programmatie van Jesse Laceys Brand New, later op de avond) hopen veel mensen op een setlist die voor 90% bestaat uit songs van de Tell All Your Friends periode, het album dat Taking Back Sunday nooit heeft kunnen overclassen. Maar ach, zelfs als een band maar zo sterk is als hun meest geapprecieerde plaat, blijft Taking Back Sunday een must-see voor dit weekend.

Katrin Swartenbroux

Taking Back Sunday speelt op vrijdag 2 mei om 21:35 op de Impericon Stage van het Groezrockfestival. Hun zesde album “Happiness Is…” ligt momenteel in de winkel.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content