Arsenal @ AB: Een feestelijke aanslag op benen en heupen

‘Het is zo ver’, lachte John Roan tijdens het eerste van de zes uitverkochte concerten waarmee Arsenal in de AB zijn vijftiende verjaardag viert. ‘We zijn nu officieel een oude band. Maar hey, we zien er wél nog patent uit.’ Het feestgedruis was toen al in volle gang, dus niemand sprak hem tegen.

Wie jarig is, trakteert. En dus kreeg iedere toeschouwer, bij het betreden van de zaal, een kaartje met een code overhandigd. Daarmee kon hij of zij na middernacht het (bijna) volledige optreden gratis downloaden. Het concert in kwestie vormde een terugblik op de carrière van Arsenal, die tot dusver vijf langspelers en een soundtrack heeft opgeleverd en binnenkort wordt samengevat op een ‘Best Of’. Opvallend trouwens hoeveel klassiekers het kernduo Hendrik Willemyns en John Roan al uit zijn mouw heeft geschud. De meeste nummers werden in de AB dan ook luid meegezongen. Niet vanzelfsprekend, want door de bonte stoet van Latijns-Amerikaanse, Afrikaanse en Aziatische artiesten waar Arsenal al mee heeft samengewerkt, beschikt het gezelschap over een veeltalig repertoire.

Arsenal mag, dankzij zijn vele radiohits en goede verkoopcijfers, in ons land dan tot de mainstream behoren, de groep staat nog steeds met één been in de underground. Een band die gaststemmen uit de internationale punk-, hiphop-, stoner rock-, dance-, elektronica- en wereldmuziekscene weet te strikken, geeft niet alleen blijk van openheid, maar vooral ook van artistieke geloofwaardigheid. Het bijzondere daarbij is dat Arsenal er, ondanks zijn wisselende bezettingen en zijn gevarieerde palet van stijlen en kleuren, toch in geslaagd is een herkenbare sound te ontwikkelen. Bovendien zorgen Willemyns en Roan ervoor dat ze zich voortdurend blijven vernieuwen. Tien dagen geleden zagen we hen bijvoorbeeld nog tijdens het Spot-festival in Denemarken met hun unieke filmconcert ‘Dance Dance Dance’, en we zijn ervan overtuigd dat Arsenal ook na dit jubileumjaar wel weer met verrassende dingen op de proppen al komen.

Een bos in Funky Town

Dat het publiek in de AB op een uitbundig feestje zou worden vergast, leek al op voorhand vast te staan. Arsenal presenteerde zich voor de gelegenheid als een uit de kluiten gewassen octet waarin de zangpartijen werden verdeeld tussen John Roan en de zangeressen Leonie Gysel en Charlotte Adigéry. Zoals in de loop van de avond zou blijken, stond de ritmesectie, met drummer Dirk Loots, percussionist David Donnat en bassist Mirco Banovic, als een huis en zorgde ze voor een groove waar nauwelijks kruid tegen gewassen was. Gitarist Bruno Fevery kwam om de haverklap met inventieve loopjes op de proppen, terwijl ‘kapitein’ Hendrik Willemyns achter zijn keyboards in zijn eigen wereldje leek te vertoeven.

Arsenal had kosten noch moeite gespaard om van zijn verjaardagshow iets bijzonders te maken. Zo had het gezelschap een serie echte bomen laten aanrukken, zodat het leek alsof de bandleden op een open plek in het bos stonden te musiceren. Het was een geweldig gezicht en het gaf aan dat de groep ook in visueel opzicht niet bepaald gebrek had aan goede ideeën. Het gezelschap toverde Brussel om in een Funky Town en transformeerde de AB in een zweterige disco, waar benen en heupen voortdurend in beweging waren.

Songs als ‘The Coming’, het door Leonie ‘La Principessa’ Gysel gezongen ‘Switch’ of het door Roan van raps voorziene ‘Mr Doorman’ stuiterden een eind weg. ‘Saudade’ en het onaards catchy ‘Estupendo’ gaven aanleiding tot een wervelende koorzang uit de zaal. ‘High Venus’, het op een onweerstaanbaar synthmotiefje geplante ‘Not Yet Free’ en het aanstekelijke ‘Longee’: het waren slechts enkele salvo’s uit het spervuur van hits waarmee Arsenal iedere potentiële weerstand brak. “We sound like a jukebox”, riep Roan en inderdaad: door de macht van de herkenning stond de AB binnen de kortste keren volledig op zijn kop. Arsenal was dan ook een bron van energie die kerncentrales voorgoed overbodig maakte. Vooral John Roan, die geen seconde stil stond, gaf zich voor het volle pond: hij ging dermate op in zijn frontmanschap dat je zou hebben gezworen dat het een olympische discipline betrof.

‘Schoon volk’

Om zijn verjaardag de nodige luister bij te zetten had Arsenal in Brussel ook, om Roans woorden te gebruiken, “schoon volk” meegebracht. Zo verscheen de van Brad en Pigeonhead bekende Amerikaan Shawn Smith op het podium, ten behoeve van het heupwiegende ‘Pacific’ en het kolkende ‘Lotuk’. De zanger las zijn teksten af van reusachtige spiekbrieven en zorgde later, tijdens de bissen, voor een rustpunt met ‘Either’. Daartoe nam hij plaats aan de piano en liet hij zich enkel op akoestische gitaar seconderen door Bruno Fevery.

Een andere opvallende genodigde was de Deense zangeres en elektronica-artieste Lydmor (‘moeder van het geluid’), die eerder op de avond, in haar eentje, bij wijze van opwarmer, al enkele nummers uit haar volgende week te verschijnen cd ‘Y’ had voorgesteld. Jenny Rossander, zoals de chanteuse eigenlijk heet, kronkelde tijdens ‘Temul (Lie Low)’ als een slang over het podium en manifesteerde zich daarna, tijdens het wat meer ingetogen ‘Sharp Teeth’, als een bosnimf van een andere planeet.

De finale van het bijna twee uur durende concert stond in het teken van het lang uitgesponnen maar nooit vervelende ‘Melvin’. Ook hier gaf Smith nog eens acte de présence en parafraseerde John Roan Stevie Wonder met “happy birthday to us”. Het publiek was inmiddels helemaal door het dolle heen en bleef nog een hele tijd “Turn it up now baby, turn it up on me” zingen, nadat Arsenal al van het podium was verdwenen. Een avondje ‘good fun’ dus, van een groep die er blijft in slagen tegelijk populair en arty, melodieus en energiek, poppy en dansbaar te klinken. “Ik hoop dat jullie er over vijftien jaar wéér bij zijn”, zei Roan tot afscheid. Naar de eensgezinde reacties uit de zaal te oordelen, komt dat helemaal in orde. Tot in 2030.