Anvers arrive: drie jonge hiphopnamen die de flow aan de Schelde hebben geleerd

Bruxelles arrive, zoals Roméo Elvis zegt? Fijne belhop tref je net zo goed op de pleinen en in de straten van Antwerpen. Drie jonge hiphopnamen die de flow aan de Schelde hebben geleerd, keren terug naar de plek waar het voor hen allemaal begon.

‘Mijn plan: fuck school, ik word rapper’

‘Ik heb ooit deelgenomen aan een open mic, hier in de Kavka. Zonder enige podiumervaring. Ik stapte op de stage, nam de microfoon, kneep mijn ogen dicht en rapte zes regels, nog niet eens de helft van een strofe. Achteraf was ik op van de adrenaline. Dat was hier, in de fucking Kavka.’

Zes jaar later heeft Dvtch Norris al meerdere hits gescoord, in zijn eentje (Seeking Closure en Caught Up) en samen met Antwerpse queen Coely (Don’t Care). Hij speelde al in het voorprogramma van Kendrick Lamar en doet straks Glastonbury aan. Maar Dvtch Norris vergeet niet waar hij vandaan komt.

‘In de Kavka woonde ik ook mijn eerste echte rapoptreden bij, een avond van het Vlaamse hiphoplabel Eigen Makelij. Ik zag een geschifte show van Pepe en besefte: hiphop lééft hier. Toen ben ik er zelf aan begonnen. Ik was zeventien.

‘In die periode dacht ik: iedereen heeft een bepaald talent en hiphop is dat van mij. Mijn opleiding interesseerde me niet, Ik was al negen keer van school veranderd. Dus eenmaal meerderjarig besliste ik om ermee te stoppen. Mijn plan: fuck school, ik word rapper. Ik was daar heel naïef in.

‘Ik zie me nog zitten in mijn slaapkamer, aan het nadenken over hoe ik dat ging uitleggen aan mijn moeder. Ik keek 8 Mile van Eminem om moed op te doen en ging naar beneden. “Ma, jij vindt mij toch een goeie rapper, hè?” “Natuurlijk, jongen.” “Wel, ik ga stoppen met school en iets van mezelf maken.” Mijn moeder ging nuts, zo bezorgd was ze. Een moeilijke periode.

‘Ik kijk altijd naar wat er rondom mij gebeurt. Dat is een vloek en een zegen: ik focus te weinig op mezelf, maar word wel langs alle kanten geïnspireerd. Elke dag lees ik interviews met rappers en zoek ik nieuwe muziek op. Het is zover gekomen dat ik als ik een nummer hoor dat al twee maanden uit is, denk: hoe heb ik dat over het hoofd gezien? Ik houd de Belgische hiphop ook scherp in de gaten. Toen ik begon, kreeg ik bitter weinig steun, dus nu volg ik veel vaderlandse rappers met slechts tweehonderd views op YouTube.

‘Toen in 2013 Ain’t Chasing Pavements van Coely uitkwam, wilde ik meteen weten wie dat nummer geproducet had. Die beat: zo aanstekelijk! Dat wilde ik ook. Ik schraapte al mijn moed bij elkaar en zond Coely een bericht via Facebook. Zij stuurde me de gegevens van haar management, Beatville. En ik stelde meteen een superformele sollicitatiemail op, ‘geachte’, ‘mijnheer’ ‘u’ en zo. Zo heb ik mijn manager Niels Van Malderen gevonden. Die nog steeds met die mail moet lachen.’

Nog een leuk gevolg: hij mocht al meteen twee nummers opnemen met Coely. ‘Ze zei dat die songs goed in haar liveshow zouden passen. Waarop Niels: “Dvtch, als je jouw stukken op tijd vanbuiten kent, mag je ze gerust tijdens Coely’s volgende optreden komen brengen: het voorprogramma van Kendrick Lamar in de AB.’ Ik stond te schudden van de shock.

‘Een week later stond ik dus met Kendrick Lamar op de foto. We hebben even gepraat: hij was ontzettend humble. Zonder Coely had ik dat niet aangedurfd. Ze wist hoeveel Lamar voor mij betekent en heeft me die kamer in gesleurd. Ik heb véél aan haar te danken.

‘In april heb ik mijn eerste optreden als headliner gespeeld. Ik kon er toen echt niet bij dat al die mensen tien euro hadden betaald om mij te zien. Nog steeds niet. Ik worstel wel vaker met zulke onzekerheden, al word ik er steeds beter in: mijn ogen hou ik tegenwoordig open wanneer ik op een podium sta. Nu ja, meestal toch.’

‘Het begon met die zwarte op de trein’

‘Ik heb de Dageraadplaats nog weten veranderen van een doordeweeks pleintje tot de plek bij uitstek voor jonge ouders en hun kinderen die ze nu is’, vertelt Willem Ardui (rechts op de foto). ‘Mijn broer en ik zijn geboren in een huis aan de Dageraadplaats. Later zijn mijn ouders naar Deurne verhuisd, maar sinds anderhalf jaar zit ik hier samen met mijn broer weer op kot, op zo’n vijftig meter van mijn geboortehuis. Mijn kot is nu het hoofdkwartier van Blackwave.’

Minder Antwerps is zijn compagnon Jean ‘Jay’ Atohoun. ‘Geboren in Gent, maar binnenkort verhuis ik naar Antwerpen, de place to be voor Engelstalige hiphop. Alle rappers kennen elkaar hier, zeker sinds wij in het voorjaar met Woodie Smalls, Darrell Cole, Coely en Dvtch Norris in Londen hebben opgetreden, op vraag van MTV.’

Ardui en Atohoun, ondertussen beste vrienden, leerden elkaar een jaar of twee geleden kennen. ‘Via Amazumi, een Gentse rapster met wie ik toen in een band zat’, zegt Ardui. ‘Kort daarna zocht ik een rapper voor een nummer dat ik net had afgewerkt.’

Zijn kompaan onderbreekt hem: ‘Vertel hem het treinverhaal.’

‘Het treinverhaal dus: ik zat op de trein van Brussel naar Antwerpen, vrij laat ’s avonds. Een beetje verderop zat een zwarte man, normaal gekleed, niets op aan te merken. De conducteur kwam langs en vroeg zijn ticket. Gedurende een halve seconde flitste het door mijn hoofd: hij gaat geen ticket hebben. Hij haalde zijn ticket boven, waarop ik even dacht: dat zal wel vervallen zijn. Toen besefte ik hoe diep sommige vooroordelen ingebakken zitten. Ik was daar zo van aangedaan dat ik er een nummer over wilde schrijven. En daar wilde ik Jay dus bij betrekken. Ik vertelde hem het verhaal en stuurde hem de instrumental door. Hij nam op zijn beurt een verse op en stuurde het terug. Ik was écht weggeblazen. Zo is Blackwave begonnen. Dat nummer, Hands Up, is het eerste op onze debuut-ep, die net uit is.’

‘Ik herkende die situatie meteen,’ knikt Atohoun, ‘maar dan van de andere kant van het verhaal. Ik ben al enkele keren tegengehouden door politieagenten: of dat wel mijn fiets is, vragen ze dan. En als ik ergens een politiecontrole passeer, zijn er altijd wel mensen die mij aankijken: die zal er wel iets mee te maken hebben. Als Blackwave proberen we altijd te begrijpen van waar de ander komt. Eén verhaal, vanuit twee heel verschillende perspectieven.’

‘What’s a man without a dream?’ rapt Atohoun in single Big Dreams. In zijn geval is dat ‘een huis met een homestudio en een repetitiekot in de kelder. In LA, een van de weinige plaatsen die ik zou verkiezen boven Antwerpen.’ ‘Dan zullen we wel een grote schoenenkast nodig hebben’, plaagt Ardui. ‘En een garage voor onze witte Cadillac.’

‘Douchen? Buiten. Grote boodschap? In een kartonnen doos met een gat in’

‘Started from the bottom’, zou Drake zeggen. ‘Dancing with the devil’, noemt Darrell Cole het. En dat heeft hij allicht meer gedaan dan menige vaderlandse hiphopper: ‘De eerste zes jaar van mijn leven woonden we in Londen. Toen mijn kleine broertje erbij kwam, beslisten mijn ouders onze roots op te zoeken. Achteraf gezien het domste plan ooit.’

Die roots zijn Sierra Leone. ‘We zijn met de hele familie naar Freetown verhuisd, waar mijn vader een hoge positie in het leger kreeg. Mijn moeder runde een tankstation. Anderhalf jaar lang leefden we als prinsen, maar toen begon het spaak te lopen tussen mijn ouders. Ik weet nog steeds niet wat er precies gebeurd is, maar het escaleerde dusdanig dat mijn vader mijn moeder achter de tralies stopte, waarna ik alleen bij hem woonde.

Hij was zelf vaak niet thuis, maar zorgde dat er altijd een soldaat bleef. Die man heeft me veel geleerd, rare dingen soms: hoe je een wapen moet kuisen; dat soldaten buskruit eten om een adrenalinestoot te krijgen. Hij was als mijn grote broer. Hij heeft ooit een inbreker in het been geschoten, recht voor mijn ogen. Ik was toen acht.

‘En toen bereikte de burgeroorlog Freetown. Mijn moeder ontsnapte uit de gevangenis en vluchtte naar België. Ze stuurde haar zus om me bij mijn vader weg te halen. Mijn tante nam me mee naar de arme buurten van Freetown. Daar heb ik afgezien. Douchen? Buiten. Grote boodschap? In een kartonnen doos met een gat in. Mijn moeder regelde de papieren en haalde ons niet veel later naar België. Zo ben ik op Linkeroever beland.

‘Hier aan de Chicagoblok zag ik mijn eerste hiphopoptreden. Hier kuste ik mijn eerste meisje. Hier dronk ik mijn eerste pintje. Hier leerde ik te houden van een vriend als was hij mijn eigen broer. Hier leerde ik dat ik niet eender welke Nikes, maar Nike Air Force One moest dragen – ik draag ze nog steeds. En hier doen we nu een interview en mijn broeders staan een beetje verder plezier te maken.

‘Zelf ben ik op mijn zestiende beginnen te rappen, aangemoedigd door mijn maat Young B en zijn grote broer Shaka Zulu. Op mijn achttiende had ik al mijn eerste video: Home. MTV en TMF draaiden mijn singles, waarop ik een album uitbracht, The Prequel: Uncut Diamond. De sequel is er nooit gekomen: ik had veel geld in de opnames gestoken, de rekeningen en boetes stapelden zich op en ik kwam op straat terecht.

‘Ik heb geen drugs gebruikt, maar verkocht er in die periode wel om rond te komen. Niets speciaals hier. Als zwarte mis je een heleboel privileges. Vaak word je dan in de feiten gedwongen om op de straat te rekenen. Ik zocht wel constant om daaraan te ontsnappen, solliciteerde voor elke mogelijke functie. Plots kreeg ik een aanbod uit Barcelona. Ik was mijn muziekcarrière toen kotsbeu, verwijderde al mijn muziek van het internet en vertrok.

‘Destijds voelde het alsof de wereld mij tekortdeed, terwijl het net andersom is: je maakt je eigen keuzes. Zo leef ik sinds Barcelona. Ik haalde Amerikaanse rappers zoals Ty Dolla Sign naar Barcelona om in hun voorprogramma te kunnen spelen. Ik bracht twee sterke singles uit en tekende bij Sony. Ik werk hard om al die verloren jaren in te halen.’

Hij hielp ook Woodie Smalls aan een contract bij Sony en is nu zo’n beetje de peetvader van de hedendaagse Antwerpse hiphop. ‘Ik wil tonen dat het mogelijk is aan de straat te ontsnappen. Daarom praat ik over mijn leven. Daarom is de videoclip van mijn single Take Me Away hier op Linkeroever opgenomen. Mijn broer is mijn manager, ik neem mijn kameraden mee naar optredens of help hen aan een job. Alles om mensen van de straat te houden.’

Dit is het coverstuk van de Knack Focus-editie van 31/5. Verder in dit nummer: Dan Auerbach hengelt zonder Black Keys – 100 jaar Jean-Pierre Melville – Greg Gonzales, het brein achter Cigarettes after Sex.