Amenra ‘akoestisch’ @ AB: De geur van chrysanten

© Piet Goethals

De songs van de Kortrijkse postmetalband Amenra steunen doorgaans op brutale monsterriffs, ambient drones en primitieve doodsroffels. Maar in de AB speelde de groep dit keer een verrassend ingetogen set voor een zittend publiek. En ook met minder decibels klonk de muziek donker en intens.

DA GIG: Amenra ‘Acoustic show’ in AB, Brussel op 27/9.

IN EEN ZIN: Van sludge en hardcore naar verstilde, desolate folk: Amenra wist het publiek ook mee te slepen zonder de AB op zijn grondvesten te doen daveren.

HOOGTEPUNTEN: ‘Razoreater’, ‘Parabol’, ‘Wear My Crown’, ‘To Go On…’

DIEPTEPUNT: dat het concert na amper drie kwartier al voorbij was.

BESTE QUOTE: tussen de nummers werd niet gesproken. Zanger Colin Van Eeckhout zei één keer ‘Bedankt’ en daar bleef het bij.

Eigenlijk hadden de organisatoren een akoestisch concert beloofd. Alleen: dat bleek niet helemaal te kloppen. De muzikanten bedienden zich haast uitsluitend van elektrische gitaren en ook de bas was, naar goede gewoonte, netjes ingeplugd. Het verschil zat hem in Brussel dus voornamelijk in het gereduceerde geluidsvolume, de nadruk op melodie en de beheerste, haast fluisterende zangpartijen van Colin Van Eeckhout, een man die in normale omstandigheden tot een ijzingwekkende oerschreeuw in staat is.

Dat de apocalyptic sludge en doomy hardcore van Amenra aftrek vindt tot ver buiten de landsgrenzen is allang geen geheim meer. De jongste langspeler van de groep, ‘Mass V’, kwam zelfs uit op het Neurot-label van het Amerikaanse Neurosis. Een hang naar mystiek is de bandleden niet vreemd: ze gebruiken graag religieuze symbolen waar ze hun eigen betekenis aan toekennen, maken van ieder optreden een ritueel en houden er een reeks kunstzinnige activiteiten op na, die samenkomen op het altaar van The Church of Ra. En ook al klinken de West-Vlamingen op het podium doorgaans log en luid, ze zien het als hun missie negatieve energie in iets positiefs om te buigen.

Bezwerend

Toch is Amenra ook tot subtiliteit én hoopvolle melancholie in staat. Op het podium van de AB toonde het kwintet alvast dat er meer dan één muzikale weg naar de loutering leidt en dat het de luisteraar ook weet te raken zonder dat die hoeft te vrezen voor scheurtjes in zijn rommelvliezen. De bandleden zaten in een kring, links op het schaarsverlichte podium -zanger en bassist zelfs met de rug naar het publiek- zodat je de indruk kreeg getuige te zijn van een geheime repetitie in een kathedraal. Die set-up creëerde meteen een zekere afstandelijkheid: het publiek werd wel gedoogd, maar niet rechtstreeks bij het concert betrokken. Op een scherm werden in zwart/wit, donkere natuurbeelden geprojecteerd, terwijl de groep, die momenteel in alle rust aan een akoestische plaat sleutelt, zowel oud als nieuw materiaal ten gehore bracht.

De op trage tempo’s geplante muziek van Amenra klonk verstild maar sfeerrijk. De dromerige akkoorden, gespeeld door twee gitaristen, werden vernuftig met elkaar verweven en in minimalistische, repetitieve structuren gevat. ‘Razoreater’, dat onlangs in een herwerkte akoestische uitvoering op een split-10-inch met Madensuyu verscheen, zat vooraan in de set en klonk, ondanks de gedaanteverwisseling, minstens even bezwerend als vroeger. Opvallend was ook de geslaagde, drumloze interpretatie van het van Tool geleende ‘Parabol’, die meteen het denkbeeldige parfum van chrysanten de zaal binnenblies.

Amenra maakte ook van de gelegenheid gebruik om de drie songs uit zijn ep ‘Afterlife’ 2009 nog eens op te diepen. Tijdens ‘The Dying of Light’, het eerste nummer waarin écht gebruik werd gemaakt van akoestische gitaren, kreeg het kwintet versterking van violiste Femke de Beleyr, die eerder al met Kapitan Korsakov op het podium stond en ook deel uitmaakt van Spidergoats. Haar van treurnis doordrongen partijen hielpen het elegische karakter van de songs nog verder te accentueren. Van ‘Wear My Crown’ bracht Amenra dit keer een ‘gespiegelde’ versie, die aanleunde bij omineuze folk. Wel jammer dat de teksten zo moeilijk te verstaan waren. De stem van Colin Van Eeckhout manifesteerde zich gewoon als een instrument tussen de andere, waarbij de klank leek te primeren op de inhoud.

Beduusd

Terwijl de groep haar ding deed aan de linkerkant van het podium, stond rechts, onder een eenzame schijnwerper, een kerkstoel te wachten op dichteres Sofie Verdoodt die fragmenten uit haar dichtbundel ‘Doodwater’ declameerde. Haar woorden losten op in de muziek als een bruistablet in een glas water. Ook het drone-aspect van Amenra was, ondanks de minder stormachtige aanpak, intact. Zoveel bleek uit de intro van ‘To Go On.: And Live With. Out.’, waarin de fraaie samenzang van Van Eeckhout en de violiste, net als in het eerder gespeelde, nieuwe ‘The Longest Night’, een onverwachte warmtegolf door de song jaagde. Want al bij al klonk Amenra, ook in deze ongebruikelijke softcoremodus, somber en desolaat.

Sneu dus dat het er na amper drie kwartier al opzat. Toen de groep plots van het podium verdween, bleven de beduusde toeschouwers nog enkele minuten zitten, terwijl ze zich luidop afvroegen of het concert nu écht voorbij was of niet. Maar Amenra kwam niet meer terug: het verhaal was blijkbaar verteld. Natuurlijk gaat het bij een goed optreden niet om de kwantiteit en het was fijn dat de groep eens een gezicht toonde dat we nog niet eerder te zien hadden gekregen. Toch was de meest gehoorde reactie achteraf dat het iets méér had mogen zijn.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Aorte / Razoreater / Nowena 9.10 / Parabol / The Dying of Light / Wear My Crown / Longest Night / To Go On.: And Live With. Out / Doodwater.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content