Aldous Harding ontroert met sombere songs en expressieve mimiek: ‘Vind je me belachelijk? Oké dan!’

© .
Jonas Boel
Jonas Boel Jonas Boel is medewerker van Knack Focus

Vier keer op bezoek in de AB in een jaar tijd: daar moet je tegenwoordig Aldous Harding voor heten. De zangeres met de expressieve stem en sombere songs beroert steeds meer harten met haar recente album Party.

‘Hey man, I really need you back again’, zo begint Aldous Harding haar tweede elpee, waarop ze de kleine en grote veldslagen tussen hart en hoofd beschrijft. Die titel móét wel ironisch bedoeld zijn.

Aldous Harding: Eigenlijk niet. Heel eventjes heb ik erbij stilgestaan dat het als ironisch kon overkomen. Maar voor mij heeft de titel een heel andere betekenis, dus heb ik hem behouden. Kort, clean, spannend, hij staat goed op een platenhoes. De titelsong was ook het beginpunt van de plaat, de eerste keer dat ik een popsong benaderde. Met hooks, weet je wel? Hooks waren tot nu toe niet echt mijn ding. (nerveus lachje) Maar ik heb bijgeleerd sinds mijn eerste album, en ze maken de nieuwe liedjes wat toegankelijker.

Ik zal niet beweren dat ik altijd precies weet wat ik aan het doen ben.

Hooks als tegenwicht voor de sobere inkleding en de donkere inhoud?

Harding: Donker? Dat wordt gezegd, ja. (zwijgt) Het is vreemd, want voor mij zijn deze songs net lichter. Ze voelen minder eenzaam, en voller. Het gevoel dat overheerste toen ik aan de plaat werkte, was er een van geluk, van overwinning.

Een overwinning op jezelf?

Harding: De overwinning in een strijd die ik moest strijden voor ik aan de plaat begon. Daarom kon ik met zelfvertrouwen opnemen. (zucht) Maar nu moet ik een nieuw gevecht aangaan. Soms lijkt het alsof de plaat me al ontglipt is.

Hoe bedoel je?

Harding: Dit. Wij, aan deze tafel, met een dictafoon tussen ons. Mensen die me vragen stellen over mezelf, als ‘een interessante persoon’. Maar waarom zou ik een interessante persoon zijn?

Liever een interessante artiest, wil je zeggen?

Harding: Precies. Mijn werk, mijn muziek, dát is wat ik doe. Daarom zit ik hier, niet om wie ik ben. Of mijn teksten over mezelf gaan of niet, dat zou geen punt mogen zijn. En ja, ze gaan over mij, natuurlijk wel! (lacht) Ik zeg niet zomaar wat in mijn liedjes, weet je? Nú, hier, zit ik zomaar iets te zeggen. Iets onvolledigs, iets wat niet helemaal steek houdt. Maar ik kan toch moeilijk telkens mijn hele verhaal, mijn hele voorgeschiedenis, vertellen? En wat moet ik zeggen als iemand, zoals daarnet nog, me vertelt dat een van mijn songs hem door een afgrijselijke relatiebreuk heeft geholpen, maar blijkt dat de inhoud van die song helemaal niets met zijn situatie te maken heeft? Als ik dat zeg, dan verpest ik het voor die man. (zwijgt) Sorry, ik til er waarschijnlijk te zwaar aan.

Op Party staan wel liefdesliedjes.

Harding: Inderdaad. En waar denk jij dat de plaat nóg over gaat?

Ik onthoud vooral de levendige scènes die je soms beschrijft. Zoals in het titelnummer: ‘He had me sit like a baby/ I looked just twelve/ With his thumb in my mouth.’ Beetje creepy.

Harding: Kijk, mocht ik ergens met jou gewoon een sigaret zitten te roken, met een drankje erbij, dan zou ik vertellen waar dat gaat over gaat. Nu lukt dat niet. Omdat je journalist bent. Omdat het zwaar is, en omdat het van mij is.

‘Living the classics’, uit de gelijknamige song, vind ik ook een mooie.

Harding: Waar doet het je aan denken?

Aan de mixtapes die ik vroeger samenstelde, als soundtrack bij bepaalde momenten, en hoe je gaandeweg persoonlijke klassiekers creëert in de film van je leven.

Harding: Daar gaat het ongeveer over. Behalve dat ik mijn klassiekers zélf wil schrijven. Het is een song over hoop en blijven knokken.

Of mijn teksten over mezelf gaan of niet, dat zou geen punt mogen zijn.

Sommige artiesten die hun hele ziel in hun muziek leggen spelen bepaalde songs niet live, omdat ze die emoties dan opnieuw ervaren. Is dat ook bij jou het geval?

Harding: Dat gebeurde vroeger weleens, maar nu ik concentreer me vooral op een goede, gebalanceerde show.

Zoals op het podium van Later… with Jools Holland? Je theatrale performance van Horizon ging niet onopgemerkt voorbij.

Harding: Wat vond je ervan? Een beetje vreemd, zeker? Goed, want mijn podiumprésence is tegelijk een vraagteken en een statement. Sommige songs speel ik, en andere spéél ik, snap je? Horizon kan ik niet ‘gewoon’ spelen. Ik heb het eens geprobeerd, met de handen in de zakken, maar ze vlogen er vanzelf uit en ik stampte mijn microfoonstatief tegen de grond. (lacht)

De expressieve mimiek waarmee je toen Horizon bracht, inspireerde een YouTube-gebruiker tot de commentaar ‘beste Robert De Niro-imitatie ooit’.

Harding: (zucht) Goh, dat is nogal lullig, niet? Of nee, ik zal er maar om lachen. Want als mensen het grappig vinden hoe ik me op podium gedraag, of vinden dat ik over de schreef ga, dan hangt er tenminste spanning in de lucht. Vind je het belachelijk? Oké dan, ook dat kan onderdeel van de performance zijn. Er gebeurt íéts. Ik zal niet beweren dat ik altijd precies weet wat ik aan het doen ben. (lacht)

Maar het is geen act?

Harding: Het is een act en het is geen act. Het is onzekerheid, die ik in mijn voordeel probeer te gebruiken. (zucht)

Je bent altijd van top tot teen in het wit uitgedost. Is dat een statement?

Harding:(glimlacht) Eigenlijk is het simpel: van kindsbeen af, van mijn achtste of zo, doe ik heel graag zelf mijn was. Heel secuur, netjes gestreken en geplooid. En mijn favoriete wasgoed is de witte was. De vlek vinden en ze kunnen verwijderen, daar geniet ik van. Als ik witte jeans en een vers gewassen wit T-shirt aantrek, voel ik me als nieuw. Dan voel ik me sterk. Look sharp, feel sharp. Meer zit er niet achter.

Party

Uit via 4AD.

Aldous Harding

Concerteert op woensdag 15/11 in een uitverkochte AB, Brussel.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content