6 voorspellingen voor de komende festivalzomer

Aangezien wij geheel toevallig op een glazen bol en een vreemdsoortig flesje met ‘dimethyltryptamine’ op het etiket gestoten zijn: zes voorspellingen voor de komende festivalzomer.

Get Lucky wordt het anthem van de festivalzomer

Niet dat Daft Punk al ergens geprogrammeerd staat deze zomer. Voorlopig zijn ze volstrekt niet van plan om te toeren met Random Access Memories – je kunt hen ook geen ongelijk geven: de plaat lijkt afdoende te zijn gepromoot. Wat niet belet dat Get Lucky de alomtegenwoordige festivalsong van het jaar zal worden. Wij gokken namelijk op het Crazy-effect: minstens drie covers deze zomer – met de passage van Daughter, straks op Pukkelpop, zal de teller minstens op één staan.

En dan zijn er nog de dancepodia van deze wereld, waar nagenoeg elke dj Daft Punk zal opzetten – het zogenaamde Bonkers-effect. Een voorzichtige schatting: op Werchter zal Get Lucky 4 keer te horen zijn, op Dour 12 keer, op Tomorrowland 14 keer, op Pukkelpop 8 keer. En heel eerlijk: als er dan toch één stem de hele zomer door ons hoofd spookt, zijn we blij dat het die van Pharrell is. Alles beter dan de nóg meer verstilde en nóg breekbaarder liveversie van Tom Odells Another Love, meegezongen door een meisje met haar ogen dicht op het videoscherm, die viral gaat op Facebook.


Ke$ha wordt het post-ironische concert van 2013
Haar passage op Werchter, om precies te zijn. Elk festivalseizoen heeft zijn post-ironische klassieker. Die van vorig jaar was Snoop Dogg – het kan ook Ali G geweest zijn – die een glimlachende mensenzee voor zich kreeg op Pukkelpop, meer geïnteresseerd in de cultfiguur dan de muzikant. Voor dit jaar zetten wij ons geld in op Ke$ha, oftewel de popster die – verzinnen wij dus niet – Supernatural op haar laatste plaat opdroeg aan de geest met wie ze een onenightstand beweerde te hebben gehad. Een wacko imago, een klein handvol meezinghits met Tik Tok en We R Who We R, een dollarteken in haar naam, een realityshow op MTV en een schijnbaar complete miscast op de Werchteraffiche: de hipsters gaan haar opeten. Gefundenes fressen voor het volkje met post-ironische snorren, T-shirts met post-ironische opschriften en dragers van een post-ironisch kort jeansshortje.


The Knife laat een wezenloze, verwarde massa achter op Pukkelpop
Een voorspelling die wij enkel en alleen baseren op de werkelijk hallucinante aankondiging voor hun livetournee bij Shaking the Habitual. Wij citeren: ‘We know of the performative parts of power (Hegemony! Hi!), the on-going upholdance of everything through the performance of everyone. The habitual dance of the ordinary, the narratives of the normal. We know how the norm functions. But this is not every day. We have put on our glitter, we are ready to sparkle. This is special, if we were birds, (maybe we are) our feathers would shine (they do). We are building a place, a scene, a moment. But the blocks aren’t set, the pieces move. We slipper and slide around it, under it, above. Shaking our habitat. With raging lungs we breathe, exhausted but enthralled. We sweat and smile and frown, laughing at the future, crying at the past, holding on. Legs astride, one foot yours, one foot ours. You have the most beautiful way of putting one foot in front of the other. Being horizontal is wonderful most things we love are open ended. Kick, kick, left leg back, turn, kick, right leg. Stay. Things get blurry, that’s ok. We’ll move. Open arms, twisted ankles. We will be performing live.’
(sic)


Baauer wacht tot het allerlaatste moment om Harlem Shake in te zetten

Speelt ie hem of speelt ie hem niet: het zal de grote vraag blijken tijdens de set van Baauer op Pukkelpop. Onze gok: hij gaat een uur lang trachten te bewijzen dat hij meer is dan één hit door zijn trap rap naar de massa te brengen, ondertussen volkomen negerend dat het publiek onophoudelijk ‘Con los terroristas!’ – of ‘collor terrorita!’, naargelang hun kennis van het Zuid-Amerikaans Spaans – scandeert.

Nu ja, volkomen: misschien dat hij ondertussen een beetje teaset door fragmenten van Harlem Shake kort te samplen. Na een uur zal hij van het podium verdwijnen zonder iets te zeggen. Het publiek, getooid in paardenkoppen en berenpakken, zal verdwaasd naar elkaar staren, proberend te vatten waarom hij zijn grootste hit níét speelt. Waarna Baauer uit het niets opnieuw aan de draaitafel verschijnt, stiekem Harlem Shake inzet en het publiek alsnog geeft wat het wil. Wat daarop volgt, is nog voorspelbaarder: 16 maten lang knikt iedereen met zijn hoofd, om na de bass drop hun innerlijke spast los te laten. Oké, voor dat laatste hadden we geen glazen bol nodig.


Ugly Kid Joe blijkt na twintig jaar nog altijd talentloos
Aardig wat reünies en comebacks ook dit jaar, van Blur tot Wu-Tang Clan. Niet iedereen van de oude garde zal de tand des tijds echter even goed doorstaan. Neem nu de reünie van Ugly Kid Joe op de Lokerse Feesten. In de jaren negentig deden deze eigenaars van de slechtste bandnaam aller tijden vreselijke dingen met heavy metal, hardrock en funkmetal, in de jaren 2000 hadden ze enkel nog bekendheid dankzij hun bovengemiddelde aanwezigheid in tweedehandsbakken van cd-winkels, vooral dan met het achteraf bekeken ironisch getitelde America’s Least Wanted. Inderdaad, die plaat van Cat’s in the Cradle, wellicht de meest pathetische song die ooit over een afwezige vader geschreven is – en achteraf ook nog eens een cover van Harry Chapin bleek te zijn. Nostradamus voorspelt: Ugly Kid Joe zal na twintig jaar nog altijd talentloos blijken te zijn.


Steve Aoki zegt zijn volledige zomertournee af
Inclusief zijn twee passages op Tomorrowland, zijn concert op Les Ardentes en de-keer-dat-hij-op-play-komt-duwen op Laundry Day. Een persbericht geeft ‘repetitive strain injury’ op als reden.
Wat? Een mens mag toch hopen.

Geert Zagers