Deze maand is het exact 50 jaar geleden dat de Rolling Stones de verslavende gitaarriff – met expliciet bevonden tekst – van ‘Satisfaction’ uit hun gitaren tokkelden. In 1965 infiltreerde seks voor eens en voor altijd de hitlijsten.
‘I can’t get no satisfaction / I can’t get no girl reaction.’ Het zijn onverstaanbare woorden voor de kijkers van het Amerikaanse muziekprogramma Shindig! , wanneer de Rolling Stones in mei 1965 voor het eerst (I Can’t Get No) Satisfaction spelen op televisie. Controleer het zelf in onderstaande video: wanneer de apotheose nadert, start de regisseur alvast de eindaftiteling. En nog voor Mick Jagger het gewraakte tekstfragment kan aanvatten, wordt het volume weinig subtiel omlaag gedraaid. Het vervolg wordt zelfs, even slordig, helemaal uit de uitzending geknipt: ‘When I’m ridin’ round the world / And I’m doing this and I’m signing that / And I’m trying to make some girl / Who tells me…’.
‘Een meisje maken?’, dat was niet meteen wat de zender de jonkies van vooraan in de twintig wilden laten verkondigen. Een minuut voor ze de volumeknop resoluut naar links draaien, zien de makers van Shindig! er nochtans geen graten in om Jaggers provocatief getuite lippen in een scherm vullende, obscene close-up te hullen. Sexappeal, oké, maar ook nog eens suggestieve, gefrustreerde tekstjes leek (veel) te veel van het goede. Twee jaar voor het expliciet bevonden ‘I can’t get no girl reaction’ zongen The Beatles nog braafjes in unisono ‘I want to hold your hand’.
(I Can’t Get No) Satisfaction was de derde zelf gepende single van de Stones en werd officieel uitgebracht op 6 juni. In het Verenigd Koninkrijk wordt de song aanvankelijk geboycot door de nationale radio, maar piratenzenders als Radio Caroline voeren vanop internationale wateren de druk op. De single schiet, tot chagrijn van de BBC, naar nummer één. De dam breekt, net zoals in de VS.
In 1965 infiltreert seks voor eens en voor altijd de hitlijsten en bezwangert hij met één ultieme stoot vanuit de heupen de hele popmuziek. ‘Lock up your daughters’ , luidt het in een reactie van een New Yorkse politiechef wanneer de Stones in de stad aankomen. Maar dat is niet alles.
Vijftig jaar geleden veranderde het aanschijn van de popmuziek, maar dat lag heus niet enkel en alleen aan de Rolling Stones. Doch, ze hadden een groot aandeel: met (I Can’t Get No) Satisfaction gaven ze een spreekbuis aan een zich steeds meer onthecht voelende generatie jongeren.
Voor Mick Jagger en co betekende de song de eerste superhit, en per definitie de Grote Doorbraak. Wat volgde was de ene klassieker na de andere, goed voor eeuwige roem. Vijf decennia vetes, schandalen, personeelswissels, (foute) carrièrekeuzes en ruzies hebben geen vat gehad op de grootste rock-‘n-rollgroep in het universum. Want zolang de heren Watts (74), Jagger (71) en Richards (71) de wetten der vervaldata tarten, zijn ze dat, (hoog-)bejaard of niet. De allergrootste. Mythische supersterren.
Ook (I Can’t Get No) Satisfaction, is en blijft eentje van het onsterfelijke type. De song werd al die jaren al ontelbare keren gecoverd. (JB/DB)
