Creatief Vlaanderen maakt de balans op van het voorbije jaar. Flip Kowlier bracht een uitgelezen zomerplaat uit met trio Ertebrekers, trad ermee op en… Dat was het zowat?
Jij, Jeffrey Bearelle en Peter Lesage hebben dit voorjaar maar sporadisch aan de Ertebrekers-plaat gewerkt. Wat deed je zoal in de tussenpozen?
FLIP KOWLIER: Goh, ik schrijf elke dag wel een beetje muziek, maar niet aan een hoog tempo. En met veel andere dingen ben ik eigenlijk niet bezig, haha.
(in lichte paniek) Maar je hebt toch íéts meegemaakt? Een concert, Flip?
KOWLIER: Jazeker: Paul McCartney op Rock Werchter. Een absoluut hoogtepunt. Ik had hem nog nooit gezien, maar het was vooral allemaal écht. Hij stond daar met maar vier muzikanten, zoals een gewoon bandje. Geen grote show, geen orkest. Alleen maar echt spelen en zingen en plezier hebben. Zichzelf relativeren ook. Echt straf.
Waaraan geef je doorgaans de meeste centen uit op cultureel gebied?
KOWLIER: Niks speciaals. Concerten af en toe, of een filmpje. Theater doe ik veel te weinig. In feite ga ik meestal mee met Peter als zijn broer in iets meespeelt. Ziedaar mijn referentie in theater: Günther Lesage! (lacht) Neen, ik blijf heel vaak thuis. Kijk naar series.
Aha!
KOWLIER: Wat ik onlangs nog goed vond, was Stranger Things, op Netflix. Een soort fantasyreeks die heel fel verwijst naar de jaren tachtig. Alsof je naar The Goonies kijkt, of Stand by Me met de jonge River Phoenix. Het gaat over vier jongens die in contact komen met een meisje dat ontsnapt is uit een supergeheime overheidsinstelling, waar ze opgeleid werd om allerlei kwaadaardige paranormale dingen te doen. Een simpel verhaal, maar vooral de sfeer wordt heel goed neergezet. Zowel in beeld als in de synthesizermuziek, die misschien net een beetje te horrorachtig is.
Er heeft de voorbije weken nu eens niemand de lof bezongen van een strip. Heeft je moat Serge Buyse van ’t Hof van Commerce, die naast tekenaar tegenwoordig ook tatoeëerder is, je misschien aangestoken met zijn liefde voor comics?
KOWLIER: Niet echt. Ik heb nooit iets gehad met verzamelen. Geen strips, geen dvd’s, geen platen. Of neen, ik verzamel wel iets: uurwerken. (lacht) Techniek interesseert me nogal. Maar we dwalen af. Pff, wat zou ik nog kunnen noemen…
Een film, hup.
KOWLIER: Hotel Transylvania 2 dan. Net iets minder dan de eerste, maar nog altijd ça va. Een animatiefilm over een hotel voor monsters dat gerund wordt door een vampier. Euh, daar heb ik dus van genoten.
Nu nog een plaat en ik laat je gerust!
KOWLIER: Wel, ik ben met de auto op reis geweest en had op Spotify wat classic albums samengezet waar ik anders nooit naar luister. Ik ben blijven steken op een best of van Bruce Springsteen. Ik ben echt supergefascineerd geraakt. Gainsbourg heb ik ook heel laat ontdekt, Neil Young, Bob Dylan… Iedereen weet altijd alles over hun platen, en dan zit ik er maar wat bij. Maar over Springsteen kan ik nu wel meepraten. Hungry Heart is bijvoorbeeld een ongelofelijk nummer. Met een grove tekst, wel: ‘Ik heb een vrouw en kinderen maar ben ervandoor.’ Een vakman!
Kurt Blondeel
