De Backstreet Boys vieren dit jaar hun twintigste verjaardag en doen dat met een nieuw album, een nieuwe tournee én een film over hun leven. Backstreet’s back, alright!
Op 20 april 1993 voegde Lou Pearlman de jonge A. J. McLean, Howie Dorough, Nick Carter, Kevin Richardson en Brian Littrell samen tijdens audities die in zijn woonkamer werden gehouden. Deze Backstreet Boys, genoemd naar een populaire ontmoetingsplaats voor tieners in Orlando, moesten koste wat het kost de nieuwe popsensatie worden. Hoewel de jaren negentig heel wat boybands als *NSync, Boyz II Men, 5ive en Boyzone uitspuwde, heeft niemand de Backstreet Boys weten evenaren. Dankzij hun uitgekiende marketing zijn ze tot op vandaag de best verkopende boyband ooit.
Aan de oppervlakte verschillen de Backstreet Boys niet veel van hun voorgangers: ook deze band bestond uit vijf verschillende type jongens met dansbenen en een bovenmiddelmatige toonvastheid. Hun muziek surfte op de populaire muziekstromingen van dat moment, maar waar Backstreet Boy-producers net als die van New Kids On The Block de mosterd haalden bij hiphop en RnB-muziek kregen de BSB-songs iets donkerder. Hun sound was meer gepijnigd, hun lyrics waren wanhopiger, hun stemmen verborgen vaak een ingetogen kreun, om van de geconstipeerde blik in hun ogen nog maar te zwijgen.
We mogen immers niet vergeten dat de Backstreet Boys gemarket werden tegen de achtergrond van Nirvana, Soundgarden, Pearl Jam en The Smashing Pumpkins; bands die de neonkleuren van de ravemuziek counterden met gitzwarte teksten, vunzig je m’en foustisme en onversneden melancholie. De Backstreet Boys klinken dan ook rauwer dan hun voorgangers en lenen zelfs de typische start-stoptechniek van hun grunge-tijdsgenoten en de rapintermezzo’s van populaire zwarte muziek om hun doorwinterde formule eigentijds te laten lijken. Hapklaar hartzeer, zo u wil.
Hartzeer is echter van iedereen en de Backstreet Boys beperkten zich dan ook niet uitsluitend tot tienermeisjes. Er gaan verschillende theorieën de ronde over de geaardheid van minstens drie van de vijf BSB’ers, al heeft dat nooit in hun nadeel gespeeld. Kurt Cobain flirtte in die periode eveneens met zijn seksuele voorkeuren door op de rode loper op te draven in een krokusgele baljurk en te claimen dat “iedereen gay is”. Ook David Bowie en Prince zagen de nineties als hun persoonlijke experimenteertuin en zelfs Billy Corgan en Beck bezorgden zowel meisjes als jongens slapeloze nachten. Het mag duidelijk wezen dat de marketeers achter de Backstreet Boys goed opgelet hebben.
Het homo-erotische sfeertje rond BSB strekt zich uit van hun spontaan natgeregende blote basten in hun videoclips tot een nauwgezette minimalisering van het woord ‘Girl’ of ‘Woman’ in hun lyrics. I’ll Never Break Your Heart is immers een universele belofte die geslacht, seksuele voorkeur of ras overstijgt. (KS)
