‘Mussolini lustte enkel looksalade met olijfolie en citroen. De culinaire barbaar!’

‘Ik mag dat zeggen, hé, dat ik werk zoek?’ dixit Luc Dufourmont, Roste Luc uit Bevergem en de brulboei van het onvolprezen ID!OTS, begin dit jaar in Knack Focus. En kijk, voortaan leest u hier elke vrijdag een al even onvolprezen column van hem: De Hoek van Luc Dufourmont. Deze week bespreekt hij, vanuit zijn vakantieoord in Toscane, onder meer de eetgewoonten van ‘culinair barbaar’ Mussolini. ‘Forget it, Benito!’

Dan ben je eens op vakantie in een prachtig land met prachtige natuur, mooie oude steden vol pittoreske kerkjes en historische huisjes, en dan blijken er rond elk van die steden minder mooie steden te zijn gebouwd, waar de grote M van McDonalds hoog boven alles uit toornt om de voorbijrijdende meute op de moderniteit te wijzen – free Wifi nog aan toe!

Door zulke steden wil ik echt niet zomaar als een domme toerist rijden, en dus ga ik naar het centro di informazione turistica – ja, ik zit momenteel in Toscane – en begin ik daarna vol goede moed wat geschiedenis te lezen. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat die me feitelijk geen fluit interesseert, en dat het meeste van wat ik lees niet langer dan een uur blijft hangen. ‘Bezet door de Engelsen, daarna door de Turken en de Fransen, na een lange oorlog onafhankelijk verklaard, vervolgens opnieuw oorlog, gevolgd door de wederopbouw, wéér een oorlog, afgewisseld met de pest’: zou de geschiedenis van een mierenkolonie niet op zijn minst even interessant zijn als die van het mensengeklooi, dat er uiteindelijk toch maar een grote puinhoop van heeft gemaakt? En toch: het overgebleven puin moeten we koesteren en blijven restaureren. De nieuwe generaties dienen blijvend ingelicht te worden over hoe het er vroeger aan toe ging. Uiteraard is het ook allemaal zeer schoon, en zijn de gebouwen en kunstwerken uit het verleden bijwijlen onvoorstelbaar imposant en aangrijpend.

Gelukkig worden er met de regelmaat van de klok ook nog nieuwe meesterwerken gecreëerd en op de mensheid losgelaten, de aanzet tot nieuwe geschiedenis voor onze kinderen en kleinkinderen. Er kan trouwens niet genoeg kunst bijkomen, want om de zoveel decennia zijn er wel nieuwe gekke leiders die het in hun dwaze koppen halen om het verleden uit te wissen en hierbij drastisch te werk te gaan – zoals vorig jaar nog, toen de weirdo’s van Islamitische Staat een 3000 jaar oude kunstcollectie tot puin sloegen in Mosul, Irak.

Ook dichter bij huis bleven we er niet van gespaard. Wist u dat de beeldenstorm halfweg de 16^de eeuw in de Westhoek begon en later via Antwerpen de rest van de Nederlanden besmette? Och Here toch, en dan hebben we het nog niet gehad over de vernielingen van den Duits tijdens de twee wereldoorlogen. Alhoewel, de bende van Adolf, die konden kunst wel appreciëren. Ze roofden alles wat op hun pad lag mee naar de heimat, met de bedoeling er het grootste museum van hun Europa mee te stichten. Van avant-garde – Entartete Kunst – moest Adolf wel niets weten. De brandstapel op die handel!

Maar terug naar Italië: als ik dus met mijn gezin door die oude steden flaneer, betrap ik mezelf er telkens opnieuw op dat ik, meer dan in de geschiedenisboeken, bovengemiddeld veel interesse heb in de menukaarten, die op grote krijtborden staan te prijken aan de kleine restaurantjes in de schaduw van kathedraal X in oude stad Y. Ook in boeken over de spannende geschiedenis van en de eigenaardige gewoontes in de Italiaanse keuken snuister ik vol interesse – tijdens het lezen komt het water me soms in de mond.

Terwijl ik een gegrilde T-Bone met een sausje op basis van olijfolie, oregano en limoen verorber – zeer goed verteerbaar en o zo lekker -, moet ik aan die andere gekke dictator denken: Benito Mussolini. Aan zijn eetgewoonten te zien, was Der Mussolini een culinair barbaar. Hij lustte blijkbaar enkel looksalade met olijfolie en citroen. Als antipasto, vóór de T-Bone, zou ik daar nog mee kunnen leven, maar als secondo piatto? Forget it, Benito!