Gerda Dendooven is illustratrice en schrijfster, onder meer van de kinderboeken ‘Het verhaal van Slimme Krol en hoe hij aan de dood ontsnapte’ en ‘Soepkinders’.Binnenkort verschijnen van haar hand ‘Vader’ en’Hoe het varken aan zijn krulstaart kwam’, dat ookin een theatervoorstelling wordt gegoten.

Ik kijk graag naar lichamen. Houding, expressie, vorm: het zegt zoveel over hoe iemand is. Ik kan een heel verhaal verzinnen bij hoe iemand beweegt. Tekenen is voor mij observeren. Tot op het voyeuristische af – ik ga vaak zwemmen, en bij iedereen in dat zwembad heb ik een verhaal verzonnen. Zonder er ooit twee woorden mee te hebben gewisseld, heb ik een beeld in mijn hoofd van hoe ze praten, welk verleden ze met zich meedragen en wat voor werk ze doen. Ik moet er vaak om lachen. Mensen zijn zulke idiote creaturen, en ik ben daar geen uitzondering op.

Rodin met de computer. Zo zou je dit portret kunnen omschrijven. Op zich vind ik mannenlichamen mooier – er gaat een zekere schoonheid uit van de hoekige structuur van dat lijf – maar vrouwenlichamen werken inspirerender. Ze spreken meer tot de verbeelding. Er zit ook meer variatie in een vrouwenlijf: hard en zacht, rond en recht. De sensualiteit die daarvan uitgaat – niet alleen in erotische zin – trekt me heel hard aan.

Ik zie er een beetje uit als de Koningin van Onderland. Zo werd ik vroeger al genoemd, met dank aan mijn stevige kin – ik heb ze hier nog wat gecamoufleerd – en mijn scheve, demonische ogen. Daarnaast heb ik het bijkomende probleem dat ik er snel boos uitzie zonder dat ik het wil. Als ik me concentreer bijvoorbeeld, denken mensen al dat ik kwaad ben. Het wordt er ook niet beter op, mijn Onderlandgehalte. Naarmate een mens ouder wordt, worden de gelaatstrekken alleen maar harder. De botstructuur komt veel meer naar boven, wat zelden flatterend werkt. Of ik ijdel ben? Ik ben me gewoon bewust van mijn eigen tekortkomingen en stunteligheid. Maar goed, het gevecht dat je daarmee levert, zou je wel ijdelheid kunnen noemen.

Ken je The League of Gentlemen? Dat is zo’n beetje mijn wereld. Donker en somber, maar tegelijk heel humoristisch en relativerend. Dat zit ook wel in dit zelfbeeld. Mijn gezicht zag er ongewild zo donker en kwaad uit, zeker in combinatie met de griezeligheid van die vogel, dat ik er wel een absurd tafereel bij moest tekenen – vandaar de voorovergebogen vrouw rechtsboven. Weet je, somberte kan voor mij alleen als er genoeg kleur in zit.

GEERT ZAGERS