Ze zijn minder populair dan MGMT, houden er minder zijprojecten op na als TV On The Radio en ogen niet zo knuffelbaar als Vampire Weekend. Zelfs in het fertiele muziekmekka Brooklyn is Yeasayer een buitenbeentje. ‘Misschien moeten we Jay-Z maar eens een cd opsturen.’

In 2007 dook Yeasayer uit het niets op met All Hour Cymbals, een album waarop de band harmonieuze seventiesrock à la Fleetwood Mac koppelde aan opzwepende Oost-Europese invloeden en extatische mantra’s. De gevreesde horde van Moeilijke Tweede neemt het drietal met zwier door op Odd Blood helemaal loos te gaan in experimenteerdrift. Het resultaat: een psychedelische, in geflipte elektronica gedipte dansplaat.

‘Odd Blood’ klinkt radicaal anders dan jullie debuut ‘All Hour Cymbals’. Zit hier een herboren groep?

Chris Keating: Na twee jaar touren en iedere avond dezelfde songs spelen werden we bijna gek. Been there, done that – tijd voor iets nieuws! Laten we minder of meer instrumenten gebruiken, anders gaan zingen en alle geluiden binnenstebuiten draaien.

Als ik het album even mag samenvatten: minder rock, meer funk.

Ira Wolf Tuton: Klinkt niet slecht. Ik zou het niet erg vinden om in een funkband te zitten. We hébben tijdens de opnames trouwens veel naar bands als Funkadelic en Parliament geluisterd, maar ook naar Chaka Khan, oude disco en experimentele hiphop.

Chris, tijdens een vorige ontmoeting zei je nog: in ons binnenste zijn we een rockgroep.

Keating: Echt waar? Ik zal dronken geweest zijn. Het klopt in elk geval niet. Muzikanten zijn niet te vertrouwen, dat moet je toch weten? Eerlijk, ik weet zelf niet wat een rockgroep tegenwoordig moet voorstellen. Kings Of Leon, is dat een rockgroep? In mijn oren klinken die als een bende mietjes. Rock-‘n-roll, dat is ballen hebben. Muddy Waters had ballen, Chuck Berry had ballen van staal en The Stooges… tja, na The Stooges was rock-‘n-roll dood.

In de single ‘Ambling Alp’ klinkt het ‘speak up for yourself, son / nevermind what everybody else has done’. Geïnspireerd door de presidentsverkiezingen?

Keating: De hele tekst is gebaseerd op een boek dat ik las over boksmythologie, en in het bijzonder door figuren als Primo Carnera en Joe Louis. Louis was de eerste gekleurde Amerikaanse beroemdheid die – letterlijk – tegen stereotypen en racisme vocht. Zijn matchen tegen Max Schmeling uit nazi-Duitsland in 1936 en 1938 maakten een nationale held van hem, hij mocht zelfs op de koffie bij president Roosevelt. Hij was de eerste zwarte sporter die de kleurbarrière doorbrak.

Dus toch een beetje over Obama?

Keating: Obama is geen bokser, hij speelt basketbal. (Lacht)

Hoe is het in New York gesteld met de populariteit van jullie president?

Keating: Dat valt goed mee. Barack Obama is een nobele mens in een corrupt systeem. Verandering is een traag proces, geef die man wat tijd. Voor het eerst heb ik het gevoel dat mijn president slimmer is dan ikzelf of dan iedereen die ik ooit ontmoet heb. Ik heb een goed oog in de toekomst.

Tuton: Het probleem is dat die hele verkiezingsrace zo vermoeiend was. Veel van de mensen die zich voor Obama hebben ingezet, hebben nu iets van: ‘Het is ons gelukt, hij is binnen. Now go and fix that shit!’ (Lacht)

Vorig jaar zong Chris mee op ‘Audacity Of Huge’ van Simian Mobile Disco. Daarin heb je het onder meer over ‘a bag of Bill Murray’. Wat is dat?

Keating: Het zit zo: een vriendin van me woont in San Francisco, ze is een beetje gestoord. Op een dag hoorde ik haar zeggen: ‘ we gotta get Bill Murray, a bag of Bill Murray!’ Ik dacht eerst dat ik het fout begrepen had, maar even later herhaalde ze het aan de telefoon. Hilarisch vond ik het, zo grappig dat ik vergat te vragen wat ‘een zak Bill Murray’ precies was.

Tuton: Geef toch gewoon toe dat het een of ander kinky paardenmiddel is!

2009 was een uitstekend jaar voor indiebands. Animal Collective werd zo goed als mainstream, Jay-Z verklaarde zich fan van Grizzly Bear…

Keating: Ik heb Jay-Z met eigen ogen gezien tijdens het concert van Grizzly Bear! Hij was daar samen met Solange, de zus van Beyonce en twee heel kwaad kijkende bodyguards. Eén kleine en één grote.

Tuton: Die grote kerel was er om mensen op afstand te houden, de kleine om ze – indien nodig – te vermoorden.

Veel gitaargroepjes laten geen kans onbenut om hun liefde voor hiphop te verkondigen, nu is er een omgekeerde trend.

Keating: Hiphop zit al even op een dood spoor, vind ik. Maar Jay-Z is altijd zijn tijd vooruit geweest. Misschien moet ik hem maar eens een cd opsturen?

Het nummer ‘Love Me Girl’ heeft iets R&B-achtig. Het deed me zelfs wat denken aan Justin Timberlake.

Tuton: (Verslikt zich in een makaron)

Keating: Alles oké, kerel? Waag het niet te sterven en me hier alleen achter te laten!

(Tegen ons) Ik kan je wel volgen hoor, maar zo gepolijst klinken wij niet. We zullen een compromis sluiten: Justin Timberlake op een warehouse rave op paddo’s!

Tuton: Paddo’s met schimmel van een goed jaar!

Keating: Pas op, ik mag Justin wel. Je moet het maar doen, hé? Het is niet zoals bij Michael Jackson, die vanuit de Jackson 5 naar een gevierde popster evolueerde. Justin kwam van de achterlijkste boysband ooit en schopte het tot de heetste dude op de planeet. Respect!

Odd Blood

Uit op 8 februari bij Mute/PIAS

Door Jonas Boel

‘Rock-‘n-roll, dat is ballen hebben. Muddy Waters had ballen, Chuck Berry had ballen van staal en The Stooges… tja, na The Stooges was rock-‘n-roll dood.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content