Herman Van Molle vliegt er weer in met een nieuwe jaargang van ‘1 Jaar Gratis’ (za, 21.20 – één). Mocht zijn leven een film zijn, wat voor genre zou dat dan zijn?

Welk soort held vertolkt de hoofdrol in jouw film?

Iemand die alleen ten strijde trekt tegen de rest van de wereld. Ik ben graag alleen, en dan denken mensen vlug ‘da’s ne rare’. Tja, ik denk vaak: dit is mijn tijd niet. Je stelt geen kloten meer voor als individu. We zijn nog nooit zo vrij geweest en toch hebben we zo weinig te zeggen in deze Big Brothersamenleving. Dat haat ik als de pest.

Stel je het meest dramatische voor dat je zou kunnen overkomen. Wat voor scène zou dat opleveren?

In eerste instantie denk ik aan een heel beangstigende scène, maar maak er maar één van die op een vreemde manier grappig is. Want zo is het toch altijd? Vanop een afstand kan je aan elke situatie wel een kant vinden waarmee je kan lachen. Nu ik eraan denk, het meest dramatische dat mij zou kunnen overkomen is dat een beer mij aanvalt. Het is al een keer bijna gebeurd, en zo’n voorval komt nooit alleen.

Wat is voor jou de grootste strijd: loskomen van je eigen verleden of andermans zere tenen ontzien?

Toch wel die zere tenen. Als je voor tv werkt, bepaalt dat je hele leven en dan moet je eigenlijk iedereen te vriend houden. Dat lukt me maar niet. Zeker ten tijde van TV Touché dacht ik ‘ik mag hier echt niets meer zeggen’. Maar nu probeer ik toch het minimum te doen om zere tenen te ontwijken. Als ik één talent heb, dan is het om te balanceren op de scheidingslijn van wat wel en niet mag, en dan net niet te ver te gaan.

De ware liefde, is dat een passionele affaire die gedoemd is om tragisch af te lopen?

Ik vrees dat de ware liefde eerder iets is wat ik niet in de gaten heb, zelfs al staat ze vlak voor mijn neus. Mijn huidige vriendin vraagt me regelmatig om wat meer tijd en aandacht aan haar te besteden. Ik maak vlug de fout een relatie als vanzelfsprekend te beschouwen. Het probleem is dat ik nogal veel dagdroom. Dan zit ik in mijn fantasie weer tv-programma’s te verzinnen, waardoor ik de helft van een gesprek mis door voor mij uit te staren. Dat moet voor de ander echt hatelijk zijn. En ook voor mezelf. Ik heb mijn eigen gedachten niet onder controle, het overkomt me. De dag dat ik bij mij de off-knop vind, zal ik heel gelukkig zijn.

Hoe loopt jouw film af? Een open einde waar iedereen het raden naar heeft, of een gigantische knal?

Dat laatste graag, en liefst een choquerende knal die zo lang mogelijk op zich laat wachten. Ik ben nu op een leeftijd waar je beseft dat je mathematisch gezien de helft van je leven hebt gehad. Als ik in Zweden ’s winters de natuur intrek, is dat altijd met de angst dat er mij iets dodelijks kan overkomen. Je moet maar tien kilometer van de bewoonde wereld je voet omslaan en je kan er doodvriezen. In Vlaanderen bouwen we alles maar vol en vergeten we dat de natuur onze meester is. Terwijl ik het net zo belangrijk vind te beseffen hoe klein je als mens bent. Wellicht zou het beste genre voor mijn levensverhaal een natuurfilm zijn.

Je zit er niet ver af. De film van jouw leven zou een erotische thriller moeten zijn. Mensen ervaren je als misleidend omdat je je eigen regels bepaalt.

Erotisch én thriller, een mooiere combinatie kan ik me niet voorstellen. (grijnst) Maar het is absoluut waar dat ik mijn eigen regels volg. Zo lees ik al drie jaar consequent geen e-mail meer. Tot ergernis van velen, maar ik antwoord dan altijd: ‘Ik leef toch nog, en heb ik soms iets gemist?’ En misleidend… niemand weet wie ik ben. Soms kan ik mezelf nauwelijks volgen, en is het alsof mijn hoofd een aparte wereld op zich is.

DOOR HANS VAN GOETHEM