MEGALOMANE GROOTSTAD. DANSEN, ZINGEN EN NOG DE LEUKSTE WILLEN ZIJN: Welkom in Amerika.

CLEAR CHANNEL ENTERTAINMENT

Al Hirschfeld Theatre, 302 West 45th Street, New York, VS. Tickets via www.telecharge.com.

Wonderful Town

Het kon niet langer uitblijven. In een land waar succesformules tot vervelens toe worden gekopieerd, slaat de onwil (onvermogen?) om te vernieuwen nu ook in Broadway toe. Na Chicago is het immers de beurt aan Wonderful Town, een musical uit 1953, om de lof van een andere metropolis te zingen, New York. Veel toeschouwers en vooral critici zijn na de jongste Broadwayproducties zo onvoldaan gebleven, dat ze bij de revival van een gezellige komedie, geschreven door de beste musicalmakers uit de gloriejaren van Broadway, terstond in katzwijm vallen.

Niet helemaal terecht overigens, want bijster origineel is deze productie dus niet. Niet alleen het idee van het orkest op scène is van Chicago gepikt, van de dirigent tot de decorontwerper gaat het om oud-medewerkers van die grootstadmusical. Wat dan nog, hoor ik u zeggen. Veel erger is dat het beoogde komische effect van de originele show, waarin de hoofdrol was geschreven op maat van Rosalind Russell, een in de jaren veertig populaire comedyactrice die niet kon zingen laat staan dansen, totaal om zeep is geholpen. Donna Murphy, die nu de hoofdrol vertolkt, danst en zingt als een engel, maar verslikt zich bijna in de ontelbare wisecracks waaraan het stuk zijn kracht ontleent.

De loopbaan van Wonderful Town toont ook dat de geldzucht van Broadway en Hollywood geen grenzen kent. In 1942 speelde Russell nog in de film My Sister Eileen, gebaseerd op de gelijknamige toneelhit over twee zussen, Ruth en Eileen Sherwood, die hun geboorteplaats Ohio verlaten ( Why did I ever leave Ohio?) om hun geluk in het New York van 1935 te beproeven. Het succes van de musicalversie Wonderful Town hing volgens de geldschieters af van Russell, die enkel wou meewerken als ze er binnen de maand aan kon beginnen. Vlug werd Leonard Bernstein (nog voor zijn wereldhit West Side Story) dan maar uit bed gebeld om de muziek te schrijven. Na amper vier weken had die een heel melodieuze en ritmische partituur klaar, de liedjesteksten van Betty Comden en Adolph Green deden enkele nummers zelfs tot nationale meezingers uitgroeien.

Deze Wonderful Town is, paradoxaal genoeg, beter én slechter dan die van een halve eeuw geleden en illustreert daarmee de enorme tegenstellingen van het (cultuur)leven in New York en de VS, zoals deze strofe uit What a Waste over een geniale schilder duidelijk maakt: ‘Came to New York – had an exhibit, art critics made a big fuss. Now, he paints those toothpaste ads on the bus!’.

Wim Smets

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content