Ex-liefjes die hun verhaal verkopen aan de krant, een uitgeputte bassist die er de brui aan geeft en persmuskieten die nauwkeurig bijhouden waar, wanneer en door wie ze zich laten afzuigen: Arctic Monkeys hebben hun succes duur betaald. Hoewel de titel van hun tweede plaat, ‘Favourite Worst Nightmare’, suggereert dat het dat allemaal waard was, zijn er bij frontman Alex Turner diepe wonden geslagen. ‘Ik heb me het laatste jaar vaker verraden en bedrogen gevoeld dan in de achttien jaar daarvóór.’

Zó hot zijn Arctic Monkeys dat ze het afgelopen jaar in een permanent geventileerde koelwagen moesten worden rondgereden om met behulp van ovenwanten op de podia te worden gedropt. Met Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not maakten ze de snelst verkopende debuutplaat uit de Britse geschiedenis. Hun singles schoten haast onveranderlijk door naar de eerste stek in de hitparades. En met de awards die ze links en rechts in ontvangst mochten nemen, kunnen ze onderhand een middelgrote metaalfabriek bevoorraden.

Toch zitten de Britse jongens – Alex Turner (zang), Nick O’ Malley (bas), Matt Helders (drums) en Jamie Cook (gitaar): gemiddelde leeftijd: 21 – er opvallend opgeruimd én goedgeluimd bij in de backstage van de Amsterdamse Melkweg. Zelfs wanneer het overenthousiaste publiek die avond het podium bestormt om het op een stagediven van jewelste te zetten, volharden de Monkeys in lankmoedigheid. Deze lads zijn méér gewend: in Engeland ontaarden hun optredens steevast in knok- en braspartijen. Of drummer Matt Helders dáárom is beginnen te boksen, willen we van hem weten.

Matt Helders: Precies! We proberen daar zoveel mogelijk ruchtbaarheid aan te geven, zodat de mensen twee keer gaan nadenken voor ze tijdens onze concerten weer op elkanders neus beginnen te slaan. ( lachje) Nee serieus, eigenlijk is dat boksen niet meer dan een veredelde vorm van fitness. En wat die knokpartijen betreft: vanop het podium zien die er soms beangstigend uit, maar de concertgangers beschouwen al dat getrek en geduw als een hedendaagse variant op de pogo. Nu ja, in de UK gaat het er soms écht gewelddadig toe. Best wel frustrerend als een paar hooligans het concert vergalt voor de rest van de zaal.

Nick, jij hebt Andy Nicholson vervangen op bas. Heeft die wissel een impact gehad op de sound van Arctic Monkeys?

Alex Turner: Niet bijster veel, denk ik.

Nick O’Malley: Dank je, Alex, ik zie je ook graag. ( weer tot ons) Weet je, ik ken deze jongens al van toen ik tien was. Behalve dat ze een beetje beroemder zijn geworden, zijn ze sindsdien weinig veranderd. Ik heb me gewoon zo goed en zo kwaad als dat kon ingepast in de geoliede machine die ze intussen zijn.

Vind jij misschien dat Arctic Monkeys drastisch anders zijn gaan klinken?

Niet echt, maar jullie aanpak lijkt wel radicaler. Er staan voor het eerst een paar ballads op deze plaat, terwijl de harde nummers nog forser klinken.

Helders: Dat was precies het opzet toen we eraan begonnen. Ik wilde vooral dat onze rocknummers nog steviger werden. En ik weet nog precies wanneer ik daarvan overtuigd raakte: tijdens een optreden van Queens Of The Stone Age vorig jaar. Toen ik Joey Castillo als een beest tekeer zag gaan achter zijn vellen, kon ik alleen maar denken: hiermee vergeleken zijn wij maar een bende mietjes.

De eerste song die ik spontaan begon mee te fluiten op de nieuwe plaat was ‘Fluorescent Adolescent’, terwijl het eigenlijk een behoorlijk deprimerende tekst heeft.

Turner: Die song gaat over een meisje waar ik vroeger veel plezier mee heb beleefd, ik keek zelfs een beetje naar haar op. Maar uiteindelijk heeft ze mij enorm teleurgesteld. Ik wil er niet te veel over uitweiden, maar ze bleek gewoon niet het lieve meisje waarvoor ik haar altijd gehouden had.

Je hebt het nu over het ex-liefje dat in de pers de intiemste details van jullie relatie uit de doeken deed. Je was amper 12 toen je met haar ging. Je bent er vroeg aan begonnen!

Turner: Veel verder dan kussen ging het niet, hoor. Maar dat heeft er haar niet van weerhouden om allerlei halve waarheden en hele leugens over onze zogenaamde relatie de wereld in te sturen. Dat vond ik niet echt netjes van haar. Achteraf ben ik te weten gekomen dat ze zélf naar de pers is gestapt om haar verhaal te verkopen. Dat maakt het nog zoveel pijnlijker. Als iemand waar je om geeft – of in een bepaalde periode van je leven althans een tijdje om gegeven hebt – roddels over je gaat verspreiden in de pers, ben je daar even niet goed van. Het maakte me… triest. Ik heb me het laatste jaar vaker verraden en bedrogen gevoeld dan in de achttien jaar daarvóór.

Bracht de roem die jullie vorig jaar te beurt viel ook lang vergeten kennissen op de been die plots de oude banden weer wilden aanhalen?

Turner: Ja, dat viel heel erg op.

Jamie Cook: Toen we via het internet een beetje naam begonnen te maken, was het wel leuk om van oude bekenden sms’jes te krijgen met felicitaties. Maar hoe beter het met Arctic Monkeys begon te lopen…

Turner:… hoe talrijker en onbekender die kennissen werden. ( lacht)

Er hebben wellicht ook heel wat bedrijven aangeschoven met lucratieve voorstellen om jullie liedjes te gebruiken in hun reclamespots.

Cook: Ja, maar gelukkig hebben we een manager die in onze plaats ‘fuck off’ zegt tegen die firma’s.

Turner: In de UK waren er telefoonmaatschappijen die onze tour wilden sponsoren op voorwaarde dat we hun naam een paar keer lieten vallen tijdens het optreden. Voor wie nemen ze ons eigenlijk? Natúúrlijk doen we zoiets niet.

Helders: Reclamebureaus hebben daar anders wel handig op leren anticiperen. Als je bedankt voor de eer, huren ze gewoon een groepje in om een van je nummers na te spelen. Zo is er een spotje waarin je heel duidelijk ‘Mardi Bum’ hoort, alleen is het een versie die net genoeg verschilt van het origineel om geen plagiaat te zijn. Ze bootsen de sound na en imiteren de zangstijl van Alex, maar ze blijven netjes onder de grens van zeven opeenvolgende noten, want vanaf dan is het officieel plagiaat en kunnen we ze een proces aandoen.

Turner: Wat we wel in overweging nemen, zijn enkele aanbiedingen om een soundtrack bij een film te schrijven. Dat lijkt ons wel leuk.

Over films gesproken: klopt het dat jij een script hebt geschreven over een huurmoordenaar die scharrelt met een verpleegster?

Turner: Euh, ja. Maar dat script dateert van toen ik vijftien was. Ik heb het geschreven tijdens een zomervakantie, om de verveling te doden. Het was vooral bezigheidstherapie. Dat script gaat trouwens niet alleen over een huurmoordenaar die het doet met een verpleegster, hé. Het is echt wel een verhaal. Maar er zit een kinky seksscène in, dat wel. What can I say? Ik was vijftien, oké?

Heb je ambities in de filmwereld?

Turner: Niet meteen, maar ik houd alle mogelijkheden open. Als ik ooit de kans krijg, zal ik ze niet laten liggen. Voor een sitcom schrijven, dat zou ik wel zien zitten.

Even terug naar de tol van de roem. Ik las dat zelfs Jamies grootouders worden lastiggevallen door nieuwtjesjagers.

Turner: Het gaat soms héél ver, ja. If You Were There, Beware gaat daarover.

Cook: Ik vraag me vooral af wie er in godsnaam geïnteresseerd is in hun zogenaamde scoops. Want zelfs de meest banale zaken vinden ze blijkbaar relevant. Neem nu een krantenkop als ‘ Arctic Monkeys seen in a pub watching Babyshambles‘: komaan zeg, who fuckin’ cares?

Turner: Ik las daarnet nog een artikel in de krant: ‘ Danny Dyer seen speaking on his mobile phone outside a chip shop‘. Goed om weten dat Danny Dyer een gsm heeft. En dat hij hem gebruikt om te bellen!

( zucht) Ik probeer eerlijk gezegd zo weinig mogelijk te lezen van de nonsens die over ons geschreven wordt. Mijn manier om aan frustratiebeheersing te doen.

Volgens ‘The Guardian’ heeft Matt onlangs in een New Yorks restaurant stennis gemaakt omdat…

Helders:… de oesters niet vers genoeg waren. ( grijnst) Weet je hoe dat verhaal is ontstaan? Ik was daar gaan eten met een vriend en naast ons zat een kerel de hele tijd te vitten op het eten: de soep was koud, zijn vlees niet goed gebakken, de oesters niet vers, enzovoort. Mijn vriend heeft dat verhaal aan een paar mensen doorverteld en blijkbaar is dat een of andere journalist ter ore gekomen. Toen het in de krant verscheen, was ik plots de verwaande zak. Zet zoiets maar eens recht, hé. Voor de lezers van The Guardian ben ik voor eeuwig en één dag een omhooggevallen eikel.

Oké, nog één kans om een roddel te ontkrachten: naar verluidt schrijven Arctic Monkeys hun nummers niet zélf.

Turner: Ja, die heb ik ook al gehoord! Naar het schijnt zou onze manager alle nummers schrijven. Dat gerucht kan dus alleen maar van hém komen. ( lacht)

Wat vinden jullie zelf de grofste leugen die over Arctic Monkeys de ronde doet?

Helders: Dat we een plaat hebben opgenomen met ( meidengroep, nvdr. ) Girls Aloud. Dat heeft in de krant gestaan, met getuigenissen vanuit de opnamestudio en al.

Turner: Ik kan er vooral niet goed tegen dat we door journalisten altijd versleten worden voor brompotten. Vind jij dat wij grumpy overkomen?

Nee hoor, jullie zijn stuk voor stuk lieverdjes.

Cook: En toch zijn de media erin geslaagd om ons te brandmerken als nukkige, prikkelbare mopperaars.

Turner: Weet je wat ik wel een leuke roddel vind? Dat ik het vriendje van Kate Moss ben. Ik vrees dat ze me verwarren met die ándere rocker. ( doelt op Pete Doherty, nvdr. )

Helders: Volgens de krant vindt jouw moeder trouwens dat Kate Moss je met rust moest laten.

Noel Gallagher beweert net dat jullie het zo goed doen omdat jullie je niet laten afleiden door topmodellen, zoals Oasis indertijd.

Cook: Nog niet!

Turner: Ik geloof nooit dat een topmodel in jongens als ons geïnteresseerd kan zijn.

Volgens een gespecialiseerd tijdschrift werd Jamie na een concert in Barcelona nochtans een blowjob aangeboden door een bekend fotomodel.

Cook: ( doet alsof zijn neus bloedt)

Turner: Dat was niet na een concert, maar gewoon op de Ramblas. En dat fotomodel had verdacht veel weg van een prostituee. (hilariteit)

Cook: Weer een illusie armer! Het zou trouwens een geweldige titel zijn voor een van jouw scripts met kinky seksscènes: Blowjob in Barcelona.

Als we even abstractie maken van de roddels en geruchten, hebben jullie eigenlijk een behoorlijk braaf imago.

O’Malley: Ho maar! We drinken soms wat af, hoor.

Helders: Maar nooit alcohol.

Zijn jullie nog altijd liefhebbers van Thaise massages?

Cook: Is dat ook al een van de roddels? Waar heb je dat nu weer gelezen?

Dat hebben jullie vorig jaar zélf gezegd in dit blad.

Cook:Oh my, weeral op een leugen betrapt. ( tegen Alex) Zie je wel dat we tijdens onze eerste interviews niet zo hadden moeten zitten liegen? Ik heb je toch gezegd dat die leugens als een boemerang in ons gezicht zouden slaan!

Turner: ( in onze recorder) We verontschuldigen ons bij de lezers van the Knack voor de desinformatie. Sorry!

Door Vincent Byloo

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content