‘Colette’: levendige biopic met een tragisch zieltje

Keira Knightley doet de letteren knetteren in Colette, een biopic over de vrijgevochten Franse schrijfster.

In haar 81 turbulente levensjaren pende de Franse schrijfster Colette (1873-1954) verschillende romanklassiekers, waarvan Chéri, Gigi en haar semi-autobiografische en seksueel openhartige reeks rond haar alter-ego Claudine ongetwijfeld de bekendste zijn. Het leverde haar naam, faam, lofzangen, hekeldichten, academische titels en een cultstatus op, maar ook buiten haar schrijverskabinet was Colette een persoonlijkheid om ‘vous’ tegen te zeggen.

Als societyprinses van de belle époque had ze relaties met zowel mannen als vrouwen, en bovendien trad ze op als variété-artieste in de Moulin Rouge, waar ze in 1907 voor een schandaal zorgde door op de bühne een vrouw te kussen. Geen wonder dat de flamboyante, literaire gigante een dankbaar creatuur is om, zeker in deze tijden van Time’s Up en hernieuwde feministische vigeur, een biopic aan op te hangen.

Verwacht van regisseur Wash Westmoreland, die jarenlang een regietandem vormde met zijn in 2015 overleden levenspartner Richard Glatzer, geen gewichtig, academisch traktaat waarin je de inkt ziet opdrogen. Colette is een frivole en energieke blik in het jonge leven van de schrijfster, toen ze nog geen beroemdheid was en haar naam nog moest zien te maken. De film toont hoe ze haar eerste echtgenoot Willy ontmoet, een uitgever/rokkenjager die haar literaire talent ontdekt maar haar populaire feuilletonromans aanvankelijk onder zijn eigen naam uitbrengt. Hoe ze schippert tussen liefde en afkeer maar zich toch van hem weet te ontvoogden. Hoe ze een relatie begint met markiezin Mathilde de Morny, die als man gekleed ging en een transgender avant la lettre was. Het passeert allemaal dartel de revue in deze origin story waarin zelfs Willy, met dank aan Dominic Wests genereuze vertolking, wordt neergezet als een guitig machomonster.

Erg diep graaft het allemaal niet. Daarvoor is de film te clean en te hagiografisch en knipoogt hij te nadrukkelijk naar de emancipatorische bewegingen van vandaag. Westmoreland, die samen met Glatzer in 2014 nog Julianne Moore aan een Oscar hielp met het alzheimerdrama Still Alice, had in eerste instantie een contemporain aanvoelend en breed toegankelijk emancipatieverhaal voor ogen. Daardoor wordt iets te makkelijk over de morele en relationele complexiteiten en dubbelzinnigheden van die tijd heen gestapt, en ook cinematografisch blijft alles aan de conservatieve kant.

Dat wil echter niet zeggen dat er geen ritme, ruimte, levenslust en een tragisch zieltje in dit kokette kunstenaarsportret zit. Bovendien getuigen de dialogen van old school vakmanschap, is het production design chic en somptueus én gooit Keira Knightley zich met zwier en plezier in de clash der klassen, genders, seksuele voorkeuren en rollenpatronen als de vrijgevochten schrijfster die haar tijd zowel privé als professioneel vooruit was, zelfs al leek ze daar zelf lak aan te hebben.