Waarom aan een formule rammelen wanneer de formule perfect rammelen is? Zeven jaar na hun zoveelste scheiding, vijftien jaar na hun vorige album, zijn de folkpunkers van Violent Femmes weer herenigd.
Drie jaar geleden hing collega Kurt Blondeel aan de lijn met Gordon Gano, al 35 jaar stem en songleverancier van Violent Femmes. Aanleiding was hun nakende komst naar de Ancienne Belgique, alwaar het trio het twintigste jubileum van zijn titelloze debuutalbum kwam vieren. Violent Femmes, uit 1983 dus, krabde niet eens aan de tenen van de Billboard-albumcharts, maar ging in de loop der jaren toch miljoenen keren over de toonbank, en maakte van Violent Femmes een contradictio in terminis: een cultgroep met gouden plakken aan de muur. In 2013 verwoordde de frontman het zo: ‘We zijn de succesvolste onbekende band aller tijden.’
Een split of vier, verschillende personeelswissels, onderlinge ruzies en rechtszaken, de tand des tijds: nul effect op Violent Femmes, die op hun negende langspeler exact dezelfde toon aanslaan als toen Gano een geile puber uit Milwaukee was die zijn frustraties ventileerde middels een rammelend potje akoestische punk, country, gospel, folk en rockabilly. ‘I’ve come so far with a little guitar’, zeurt Gano tijdens opener Memory, met dezelfde knipoog en dezelfde drammerigheid waarmee hij drie decennia geleden de vergelijkingen met protopunker Jonathan Richman opstapelde. Het geheugen blijkt dan wel aangetast – ‘I don’t remember the sound of your voice/ I don’t remember, but it’s not by choice’ -, aan talent om snedige, met vitriool gepende, doch feestelijke songs te schrijven heeft hij niet ingeboet. Ook Gano’s sardonische gevoel voor humor is intact, zie de rond Frank Zappa en The Pogues cirkelende polonaise I Could Be Anything (over draken doden), het jachtige Travelling Solves Everything (de beste remedie voor problemen is ervoor weglopen), het met blazers opgeleukte Issues (rijmt op ’tissues’, vooral tot het einde luisteren), en Big Car, ouderwetse rock-‘n-rollpret à la Eddie Cochran die het onfrisse thema van de 23 jaar oude single Gimme the Car oprakelt: instappen op eigen risico.
De invloed van Violent Femmes strekt zich wijd uit. Je hoort ze in het jonge, peppy Vampire Weekend, Gnarls Barkley coverde ooit hun Gone Daddy Gone, de Pixies en John Zorn waren fan, en hun onbezonnen nonsens leeft verder in Ty Segall en consorten. Maar het meest van al hoor je Violent Femmes gewoon in Violent Femmes, versie 1.4.
VIOLENT FEMMES ***
We Can Do Anything
rock
PIAS
DOWNLOAD
Issues
Travelling Solves Everything
Big Car
JONAS BOEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
