‘The French Connection’, oftewel de moeder der vérité-flikkenthrillers, is nu ook uit op Blu-ray. Regisseur William Friedkin knikt tevreden.’Voor het eerst kun je de film zien zoals ik hem oorspronkelijk heb bedoeld.’

De razend knap gemonteerde autoachtervolging onder de metrolijnen van New York. Of de grimmige vérité-look die je midden in de stadsjungle van de jaren 70 dropt. En de fabuleuze vertolking van Gene Hackman als de hardgekookte flik Popeye Doyle die de Franse drugbaron Alain Charnier verbeten op de hielen zit. Jawel, 37 jaar na zijn re-lease spat het vitalisme van The French Connection nog steeds van het scherm, en dankzij de nieuwe Blu-ray-release nu ook in high definition. Focus Knack toog vol verwachting naar Parijs voor de allereerste Blu-ray-screening van deze seventiesklassieker en stelde er, samen met regisseur William Friedkin, vast dat de gerestaureerde HD-versie er gelukkig nog altijd even rauw en gemeen uitziet. En dat ondanks zijn opgepimpte kleuren en schellere lichtcontrasten.

‘The French Connection’ is een van de invloedrijkste politiefilms ooit, vooral dankzij zijn vuile documentairelook. Vreesde je niet dat die op Blu-ray zou worden weggepoetst?

William Friedkin: De gezichten zijn iets roziger en enkele details zijn verloren gegaan, maar de film is nu tenminste voor de eeuwigheid gered. Bovendien zie je nog steeds de korrel, is de sfeer killer dan ooit en oogt elk frame zo scherp dat je je op de set waant. Dit is de film zoals ik hem indertijd door mijn picture viewer zag en dus de beste versie ooit. Weet je: vroeger wilde ik alle films in de bioscoop zien, maar tegenwoordig is de kwaliteit van Blu-ray, surroundsystemen en plasmaschermen zo hoog dat ik liever thuis kijk. Dvd of Blu-ray is de cinematheek van de 21e eeuw.

Was die innoverende vérité-stijl het resultaat van je achtergrond als documentairemaker?

Friedkin: Deels wel. Eerlijk: ik wilde gewoon Z van Costa-Gavras imiteren. Die had in 1969 al bewezen dat je een spannende, op ware feiten gebaseerde thriller kon maken door invloeden uit de documentaire en de nouvelle vague te vermengen. Alle filmmakers van mijn generatie – Scorsese, Coppola, noem maar op – waren trouwens dol op die stroming. Vandaar dat ook wij met handbewogen camera’s, geïmproviseerde dialogen en snelle beeldwissels begonnen te experimenteren, hoewel dat toen in Hollywood absoluut not done was. De studio vond de eerste rushes van The French Connection amateuristisch knoeiwerk, terwijl het de voorloper van The Bourne Ultimatum en al die andere realistische actiethrillers is gebleken.

Maar deze was dus op ware feitengebaseerd?

Friedkin: Klopt. Het is een zaak uit 1962, rond de Corsicaanse heroïnesmokkelaar Jean Jehan, die net als Charnier in de film nooit werd gesnapt. Als oorlogsveteraan werd hij zijn leven lang door de Franse Sûreté en president Mitterrand beschermd. Tien jaar geleden is hij in zijn villa op Corsica vredig ingeslapen. De twee échte flikken die Jehan indertijd achternazaten en op wier memoires de film is gebaseerd, spelen trouwens kleine bijrolletjes. Ook echt gebeurd is dat geen van de dealers ernstig werd gestraft. Iedereen ging vrijuit omdat tal van agenten en procureurs waren omgekocht. De enige die tot vier jaar cel werd veroordeeld, was die Franse tv-presentator die door Jehan als stroman werd gebruikt en waarschijnlijk net de enige was die van niets wist.

De cast is in elk geval geweldig, met Gene Hackman en Fernando Rey als ongewone protagonisten.

Friedkin: Gene Hackman was oorspronkelijk geen optie. Ik wilde eerst Jackie Gleason, maar die had een paar jaar tevoren de grootste flop uit de geschiedenis van Fox gemaakt, de stomme komedie Gigot. De studio wilde geen cent meer aan die vent spenderen. Daarna wilde ik Peter Boyle, een lelijke, bonkige karakteracteur en dus geknipt als Popeye. Jammer genoeg zag die zichzelf als een soort Clark Gable en wilde hij enkel romantische komedies doen, hoewel hij zonder make-up Frankenstein kon spelen. Vandaar dat ik, vlak voor het begin van de opnames, dan maar tegen mijn zin Gene Hackman heb gecast. Omdat de studio op de rand van het bankroet stond en ik vreesde dat de film anders zou worden afgevoerd.

Je vond Hackman dus ongeschikt?

Friedkin: (Knikt) Gene haatte zijn personage. Gene was zo’n zachtaardige liberal die Popeye maar een fascist vond. Bij elke scène waarin hij iets racistisch hoorde te zeggen of een getuige moest afranselen, zat het er bovenarms op. Zelfs die zwarte acteur die hij in de openingsscène in elkaar moest slaan, had er op de duur genoeg van. ‘Sla me verdomme als een vent, motherfucker! ‘, riep die na 37 mislukte takes in de vrieskou. (Lacht) Gene was veel te politiek correct voor de rol, al is dat er gelukkig geen seconde aan te zien. Op de Blu-ray staat trouwens een nieuwe documentaire waarin Gene zich afvraagt waarom ik hem toen niet heb ontslagen. Een goede succesfilm is soms dus puur een kwestie van geluk. Kijk naar Titanic. De leading man is veel te jong, de leading lady groter en zwaarder dan hem en de studio heeft de film vijf keer afgevoerd. Toch is de prent nog steeds het grootste kassucces ooit.

Hoe ben je bij Fernando Rey beland?

Friedkin: Nog zo’n hilarisch toeval. Ik had mijn casting agent gezegd dat ik die Franstalige acteur met zijn Spaanse naam uit de films van Luis Buñuel wilde. Ik bedoelde Francisco Rabal, maar hij dacht aan Fernando Rey. Toen ik mijn slechterik op de luchthaven ging oppikken, keek ik raar op. En nog had ik het niet door. Ik dacht: hij heeft een ringbaardje laten groeien en ziet er in het echt gewoon wat aristocratischer uit. Tot hij me in gebrekkig Engels vroeg: ‘U vindt het dus niet erg dat ik geen Frans spreek?’ (Lacht) Nog een geluk dat ik het script in extremis wat kon aanpassen en Fernando een absolute klasbak bleek.

Reys personage ontsnapt en Popeye knalt koudweg een van zijn collega’s neer. Zou zo’n brutale film tegenwoordig nog kunnen worden gemaakt?

Friedkin: Neen. Maar ook toen was het quasi onmogelijk. Je moet de jaren 70 niet romantiseren. We hadden gewoon het geluk dat de studio’s net in een overgangsfase zaten en dat de New Hollywoodgeneratie nogal non-conformis-tisch was ingesteld. De studio wilde de film eerst niet uitbrengen, maar gelukkig hadden ze dringend geld nodig. Oorspronkelijk wilde ik trouwens nog een confronterender einde. Nu eindigt het open en ambigu met dat blanke schot, terwijl ik Popeye eerst zichzelf, verkleed als Kerstman, liet afknallen. Gewoon om te illustreren dat hij in zijn obsessionele klopjacht compleet was doorgedraaid en een psychopaat met een badge was geworden. Een absurdistisch Godardeinde als het ware. En ‘Godard’ was toen in studiokringen zo ongeveer het grootste scheldwoord dat je kon verzinnen. (Lacht)

Door Dave Mestdach

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content