Clooney op de vlucht George Clooney showt de lege charmes van ‘corporate America’ in deze Oscarfavoriet die best wat meer turbulentie kon gebruiken.

Jason Reitman met George Clooney, Vera Farmiga, Anna Kendrick, Jason Bateman, Amy Morton

Met zes Golden Globe-nominaties, vier bekroningen van de National Board of Review plus een karrenvracht andere prijzen lijkt Upin the Air nu al in pole position te liggen voor de Oscars. Of het die trofeeënkast ook waard is, valt echter te betwijfelen. Want let’s face it: veel memorabele films vielen er het voorbije jaar niet te bewonderen. En al helemaal niet in Tinseltown, waar men het te druk had met het berekenen van de virtuele winstcijfers van Avatar, nu alde op één na grootste kaskraker ooit.

Nochtans valt er op Jason Reitmans derde langspeler, na Thank You for Smoking en Juno, op het eerste gezicht weinig af te dingen. Zo mag George Clooney een charmante executive incarneren die van airmiles en onenightstands verzamelen zijn hobby en van mensen ontslaan zijn beroep heeft gemaakt, een rol die hij draagt als ware het zijn zonnebankbruine tweede huid. Veel scrupules of andere overtollige bagage lijkt Ryan Bingham – zo heet Clooneys personage – niet met zich mee te sleuren wanneer hij door zijn baas weer eens op een vliegtuig wordt gezet om ergens te lande enkele werknemers op tactvolle, edoch kordate wijze te ontslaan.

Tenminste: tot zijn zus die hij in geen jaren heeft gezien op trouwen staat, zijn vrouwelijke equivalent en los-vaste bedpartner (Vera Farmiga) alsnog zijn zachte plekje raakt én hij stilaan tot het besef komt dat hij in de bedrijfshiërarchie uiteindelijk even inwisselbaar is als de huurlingen die hij per strekkende meter afdankt.

Hoewel de crisisblues voortdurend om het hoekje loert en enige milde satire op de kapitalistische jungle nooit veraf is, kiest Reitman er als vanouds voor om zijn tragikomedie toch maar braafjes de mainstream in te taxiën. Hij doet dat met hippe deuntjes op de klankband, vinnige montagestukjes en een weinig avontuurlijke mise-en-scène die veeleer aan een verzorgde tv-romcom dan aan geïnspireerde cinema doet denken.

Een persoonlijk J’accuse tegenover corporate America hoef je niet te verwachten, wel een netjes gepolijste postmoderne variant op Frank Capra. Zijn prent is er echter wel een die als maatschappelijke analyse vaker hypocriet dan venijnig overkomt, en als studie van Amerika’s blanke middenklasse emotionele punch mist.

Net als in zijn overroepen tienerzwangerschapskomedie Juno lijkt Reitman liever om zijn gekozen problematiek heen te trippelen. Ter compensatie trakteert hij je op de nodige zoethouders, zoals de discrete chemie en romantische turbulentie tussen Clooney en Farmiga en de bij vlagen behoorlijk kwieke dialogen en cynische punchlines.

Kortom: aardig entertainment voor volwassenen. Het is echter zeker niet die superieure dramedy over emotionele vervreemding en economische malaise waarvoor de Academy-leden nu al staan te zwijmelen.

Dave Mestdach