LEVE NA DE DOOD. Een romantisch sprookje vol zingende geraamtes, geestige galgenhumor en gotische stop-motion. Tim Burton, anybody?

TIM BURTON & MIKE JOHNSON

MET Johnny Depp, Helena Bonham-Carter, Emily Watson en Albert Finney

Tim Burton’s Corpse Bride ***

Het zijn drukke tijden ten huize Tim Burton. Nauwelijks tien weken na zijn mooie maar onpersoonlijke kinderfilm Charlie and the Chocolate Factory heeft de regisseur alweer een nieuwe film klaar. Het verrukkelijke animatiesprookje Corpse Bride werd ongeveer gelijktijdig met zijn succesvolle Dahl-verfilming in de Londense Pinewood-studio’s ineengeknutseld.

Het is niet moeilijk om te raden welk project Burtons hart het snelst wist te veroveren. In tegenstelling tot het platgepolijste Charlie and The Chocolate Factory is Corpse Bride ‘vintage Burton’: een gotische look, cinefiele referenties en een hartstochtelijke liefde voor outcasts, botten, beenderen en dansende geraamtes. Burton pakt opnieuw uit met elegante stop-motion, de heerlijk archaïsche animatietechniek (poppen die bij ieder shot telkens een beetje worden bewogen om zo de illusie van beweging te wekken) die hij eerder al vakkundig gebruikte in The Nightmare before Christmas (1993) en James and the Giant Peach (1996).

Het vitalisme van deze feeërieke lijkenkomedie spat van het scherm af, en kan zelfs de meest geharde cynicus een dartele 85 minuten lang de mond snoeren. Dat is lang niet het enige wat van deze film een topper maakt. Er is de wonderbaarlijk mooie production design waarin de onderwereld wordt verbeeld als een flamboyant knekelparadijs, terwijl het rijk der levenden wordt ingesnoerd in een korset van Victoriaanse grimmigheid. En Corpse Bride is een van de weinige hedendaagse animatiefilms die oog heeft voor mise-en-scène en sierlijk camerawerk – wat van de jongste Disney- en DreamWorks-producten niet kan worden beweerd.

Het sprookjesachtige verhaal is het enige zwakke punt. De jonge Victor Van Dort (stem van Burton-protégé Johnny Depp) wordt door zijn opportunistische ouders uitgehuwelijkt aan Victoria. Dat loopt niet geheel volgens plan: Victor (die zich niet langer tegen een huwelijk verzet nu hij zijn mooie bruid eindelijk heeft ontmoet) zet het alsnog op een lopen tijdens de fout gelopen ceremonie, om in het nabijgelegen, schimmige woud zijn huwelijksgeloftes nog even in te oefenen.

Spijtig genoeg kiest Victor daarvoor net het verkeerde plekje uit. De dode boom waaraan hij zijn ring schuift, bevindt zich namelijk vlak boven het graf van de overleden aristocrate Emily, die daarmee prompt tot zijn knekelbruid wordt gebombardeerd. Zal Victor er desondanks in slagen aan de onderwereld te ontsnappen en met zijn levende bruid te trouwen? Of wacht hem een eeuwig samenzijn met Emily, nu de dood hen toch niet langer kan scheiden?

Het antwoord is voorspelbaar, maar dat kan de pret nauwelijks drukken. Daar zorgen de morbide gags, visueel verrukkelijke decors, groteske karikaturen en aanstekelijke musicalnummertjes van Danny Elfman wel voor. Of hoe rottend vlees, spichtige poppetjes en uitpulkende oogballen door Burton worden samengesmolten tot een levenslustige danse macabre.

Dave Mestdach