Elke woensdag, 20.45 – VT4

Een ding wilden de makers van Tienermoeders niet doen: moraliseren. Daar zijn ze in geslaagd. Wat ze wel willen, is minder duidelijk. Ik zag een programma van gemiste kansen omdat de makers zich te bewust waren van wat niet mocht worden gezegd – dat het nergens voor nodig is om op je veertien seks te hebben. En dus tracht Tienermoeders een fleurig beeld te schetsen van het leven van de meisjes tussen veertien en zeventien die zich in min of meer gevorderde staat van zwangerschap bevinden.

De tienermoeders vertellen hoe het zo ver is kunnen komen en hoe het nu verder moet. Het eerste deel van het verhaal spreekt meestal voor zich. Er zijn niet zo heel veel manieren om zwanger te worden. Onbeschermd vrijen is de meest voorkomende. Het ene meisje had geen zin om te vrijen met een condoom. ‘Het schuurde zo, weet je.’ Een ander vond dan weer dat de pil je dik maakt. ‘Nu ben je nog dikker’, merkte haar moeder op. De volgende dacht dat het wel geinig was om een keer stout te zijn. Roekeloos gedrag hoort bij de puberteit, zoals zwalpen bij dronkenschap, maar de gevolgen verschillen.

Natuurlijk dachten die meisjes er wel eens aan om ‘het weg te doen’, maar dat konden ze niet. En dus proberen ze zich voor te stellen hoe het zou zijn: moeder worden. Een mens zou er al eens de moed bij verliezen, maar niet de tienermoeders. Er wordt opvallend weinig getwijfeld in het programma. Behalve dan door de gynaecoloog, die niet weet of het kind in de buik van Tabitha (15) een jongen of een meisje is. ‘Eén van de twee’, luidt het besluit en daar zijn de jonge ouders alvast blij om.

Tienermoeders benadert het dagboek van een tienermeisje: een hoge graad van overmoed en naïviteit, een overvloed aan details en een schrijnend gebrek aan belangrijkheid. Over essentiële zaken wordt een beetje giechelend gedaan, onbenulligheden krijgen gênant veel belang.

Eén zo’n detail leek mij de bloeiende boezem van Shana – veertien jaar, zes maanden zwanger. Het kind durfde de pil niet te vragen, sliep met een hitsige puberjongen en werd plots een heel erg zwangere tiener, met dikke buik en dito borsten. De makers vonden het uitermate belangrijk om met Shana in het pashokje uit te wijden over het feit dat ze nu enkel saaie witte bh’s kan dragen in plaats van die leuke roze frulletjes. Misschien raakt dat een gevoelige snaar bij tienermeisjes en denken ze daardoor wel: ‘Als ik zwanger ben, kan ik mijn Betty Boop-bh niet meer aan. Snel een condoom!’ Het is mogelijk. Mij viel vooral Shana’s kwetsbaarheid op. Hoe ze daar met rode koontjes in het pashokje stond en heel duidelijk probeerde om niet in de camera te kijken.

‘Het is het stomste wat ze kon doen’, vat de vader van Tabitha – in bloot bovenlijf, pintje in de hand – de situatie van zijn dochter samen. Hijzelf, geeft hij grootmoedig toe, heeft in zijn jonge jaren ook lustig rondgevogeld. Maar nooit met dergelijke gevolgen – voor zover hij weet. Soms klopt het gezegde: ‘Van je ouders moet je het hebben.’ Geschiedenissen herhalen zich niet zo maar.

Lees nog meer recensies en bedenkingen in de blog Testbeeld op FOCUSKNACK .BE

Tine Hens

‘Tienermoeders’ lijkt op het dagboek van een pubermeisje: een hoge graad van overmoed en naïviteit, een overvloed aan details en een schrijnend gebrek aan belangrijkheid.