Hoop doet (over)leven – John Hillcoat brengt Cormac McCarthy’s postapocalyptische roman op akelig overtuigende wijze tot leven.

John Hillcoat met Viggo Mortensen, Kodi Smit-McPhee, Charlize Theron, Robert Duvall, Guy Pearce

Asgrauwe decors, existentiële beslommeringen en uitgemergelde loners die in een postapocalyptische wereld op zoek gaan naar voedsel en onderdak: een crowdpleaser kun je John Hillcoats loyale verfilming van de bekroonde bestseller The Road niet noemen. Al wie het verontrustende boek van Cormac McCarthy heeft gelezen, kon de naar sulfer geurende bui al voelen hangen.

In mistige, haast gemummificeerde landschappen die herinneren aan Andrej Tarkovski’s Stalker zie je hoe een niet bij naam genoemde vader (Viggo Mortensen) en diens tienjarige zoontje (Kodi Smit-McPhee) te voet richting kust trekken. Sinds een onbekend, apocalyptisch onheil de VS van A in een braakland heeft herschapen, zijn de twee volledig op elkaar aangewezen. Alleen rest de vraag of overleven wel zin heeft in een wereld waar voedsel zo schaars is geworden dat hier en daar zelfs kannibalisme is uitgebroken.

Hoewel de aardedonkere premisse zich leent tot een gruweltrip extraordinaire, beperkt Hillcoat zich, in navolging tot McCarthy, tot enkele spaarzame huivermomenten. Die laten echter meer koude rillingen over je rug rollen dan de verzamelde Evil Dead-cataloog. Een pure genrefilm of een survivalthriller à la I Am Legend of Mad Max hoef je dus niet te verwachten. Daarvoor zijn het allegorische vader-en-zoonthema en de doemsfeer te alomtegenwoordig, met een voice-over die bovendien zo onthecht klinkt dat er geen spatje nostalgie naar betere tijden in te detecteren valt.

Die ‘betere’ tijden worden verbeeld door enkele goed gekozen flashbacks waarin de vader zich met zijn dan nog levende vrouw (Charlize Theron) buigt over de vraag of het, gezien de troosteloze omstandigheden, niet verstandiger is om samen zelfmoord te plegen. Door deze en andere morele vraagstukken weet Hillcoat McCarthy’s doemdrama subtiel tot een filmparabel met Bijbelse proporties te pimpen. Met dit verschil dat de Messias van dienst een tienjarige knul is die de veilige wereld van weleer nooit gekend heeft en volledig van zijn aftakelende vader afhangt.

Wat hoofdrolspelers Viggo Mortensen en de jonge Smit-McPhee in deze dodentocht klaarspelen, is alvast niet minnetjes: je twee uur doen meeleven en -beven met personages die voortdurend worden belaagd en met elk shot dichter bij een gewisse dood lijken te dolen. Ondertussen tekenen Hillcoats huiscomponisten Nick Cave en Warren Ellis voor een even elegische als spookachtig mooie score, terwijl de dode bossen van Pennsylvania, de grijze stranden van Oregon en de braaklanden van Mount Saint Helens met zo veel kracht in beeld worden gezet dat een gezinspak Prozac geen overbodige luxe lijkt. Zoete dromen.

Dave Mestdach