Film:* Extra’s:* (Warner)

‘ Do not trust anyone. Do not show emotion. Do not fall asleep.’ Geen probleem met de eerste twee waarschuwingen in deze reclameslogan, maar of u bij het bekijken van The Invasion aan het derde verzoek zal kunnen voldoen, kunnen we niet garanderen. De vierde bewerking van Jack Finneys The Body Snatchers, waarin buitenaardse levensvormen zich heimelijk in menselijke lichamen nestelen en geleidelijk een ras van sinistere conformisten creëren, is veeleer slaapverwekkend dan vreesaanjagend.

Ik behoor niet tot degenen die diep ontgoocheld waren door het Hollywooddebuut van de Duitser Oliver Hirschbiegel, omdat ik van de regisseur van Das Experiment en het over het paard getilde acteursrecital Der Untergang eerlijk gezegd niet veel had verwacht. En zeker geen film die zich kan meten met de vorige versies die telkens gemaakt werden door regisseurs met een sterke visie op het erg kneedbare basismateriaal: Don Siegel, Philip Kaufman en Abel Ferrara.

Wat het allegorische verhaal van de ‘lichaamsrovers’ zo fascinerend maakt is dat elke generatie er zijn angsten, malaise en filosofische overpeinzingen op kan projecteren. Zo werd Siegels The Invasion of the Body Snatchers (1956) in volle Koude Oorlog afwisselend geïnterpreteerd als waarschuwing tegen de communistische dreiging en verdoken kritiek op de heksenjacht van senator McCarthy. In zijn remake uit 1978 situeert Kaufman de actie in San Francisco, de tegencultuurstad bij uitstek, en drijft hij de spot met het Amerika in de ban van sekten en New Age. Ferrara verwijst in zijn Body Snatchers uit 1993 naar aids en het militaire avonturisme van zijn land. Waar Oliver Hirschbiegel met zijn versie op aanstuurt is lang niet duidelijk en vooral ergerlijk incoherent. Grotendeels opgebouwd als een actiethriller waarin een psychiater (Nicole Kidman) koste wat het kost haar zoontje wil beschermen tegen de opmarcherende ‘peulmensen’, appelleert The Invasion aan onze angst voor biologische wapens en onze kwetsbaarheid voor nieuwe infecties (SARS, vogelgriepvirus) die het apocalyptische spookbeeld van een pandemie oproepen. De filmmakers sleuren er te onpas ook de oorlog in Irak bij, meer omdat dit nu eenmaal de trend is in de Hollywoodse vermaakindustrie dan omdat het thematisch ergens op slaat.

(P.D.)