Lang geleden dat we het nog zo spontaan op een headbangen zetten, maar met het debuut van The Hickey Underworld was het goed raak. Stevige rock-‘n-roll, Jim, but not as we know it: balorige gitaren die genadeloos in de clinch gaan met een hysterisch overslaande stem en manisch trommelgeklop. ‘Blij te horen dat vrouwen het een geile plaat vinden.’

Even leek het erop alsof de Antwerpse band in hetzelfde bedje ziek was als hun productie-team, de mannen van Das Pop, op wiens nieuwe plaat het intussen al zes jaar wachten is – but who’s counting. Nochtans had zanger Younes Faltakh net na hun winst op de Rock Rally in 2006 laten optekenen dat ze zo snel mogelijk met een debuutplaat wilden uitpakken, ‘maar zeker nog een maand werk hadden ‘.

Als die maand niet lang uitgevallen is!

Younes Faltakh (zang/gitaar): De plaat die we toen dachten te hebben, was veeleer een slechte demo, die het niet waard was om uitgebracht te worden. Sindsdien zijn we stevig aan het repeteren gegaan en heb ik aan de lopende band nummers geschreven. Een eerste plaat maak je maar een keer, ze moest perfect zijn.’

Georgios Tsakiridis(bas): Na de opnames, die alweer een jaar geleden zijn, is er veel tijd gekropen in de afwerking en het zoeken naar een label. Op den duur werden we er zelf ongeduldig van, maar het belangrijkste was datalles on our own terms kon gebeuren.

Voor de productie schakelden jullie niet één, maar meteen drie Das Pop-leden in. Niet meteen de band die wij met jullie ‘vuile straatstenen’-noise associëren.

Tsakiridis: Ze hebben zelf voorgesteld om met z’n drieën te komen. Die mannen hebben een soort natuurlijke symbiose, die niemand behalve zijzelf echt begrijpt. Muzikaal liggen ze vrij ver van ons af, dat klopt, maar ze houden ook van harde muziek, genre The Melvins. Ik vind Das Pop trouwens een behoorlijk harde popgroep, zeker als je de nummers van hun nieuwe plaat hoort.

Faltakh: In de studio hadden ze elk een beetje hun eigen taak: Niek Meul kroop achter het mengpaneel, Reinhard Vanbergen waakte over de sound en Bent Van Looy over de songs in hun totaliteit. Voor de opname van de zang ben ik alleen naar Stockholm getrokken, waar Niek woont en een studio heeft. Echt gecoacht heeft hij me niet, er was eigenlijk maar één ding waarop hij voortdurend hamerde: niet vals zingen! Stevig doorbrullend met van die harde uithalen gebeurt dat soms.

Tsakiridis: Heb je van Niek eigenlijk veel mogen hijgen? (Tegen mij) Dat doet hij graag.

De plaat heeft wel een bepaalde hijgfactor…

Faltakh: Vind jij het geile muziek dan? Goed om te horen dat vrouwen dat ook vinden. (Lacht) Al moet je dat hitsige vooral op Georgios’ rekening schrijven. Die staat al jaren droog, vandaar.

Tsakiridis: The Hickey Underworld is tegenwoordig pro onthouding. Geen seks voor optredens, net zoals voetballers voor een match geen seks hebben.

Faltakh: Ach, het rock-‘n-rolleven stelt in België sowieso niet veel voor. Eigenlijk lijden wij een heel saai leven.

Dat we aan seks denken, is misschien niet heel verwonderlijk: een van de nummers op jullie plaat, ‘Blonde Fire’, draagt de naam van een bekende pornofilm uit de jaren 70.

Faltakh: Natuurlijk kennen wij die ook! Dat is die film met Seka en John Holmes. Het is geen doelbewuste verwijzing, hoor. We vonden het gewoon een mooie songtitel en het onderwerp van de song is toevallig ook blond. Het gaat namelijk over een schele blonde poema.

Right! Jullie bio vermeldde dat alle songs over dieren gaan, ‘met hoofdrollen voor de walrus, de albatros en de inktvis en een cameo voor de koe met de blauwe tong’.

Tsakiridis: We zijn grote fans van National Geographic én natuurfilms. Die zijn een fantastische inspiratie om muziek te maken. We denken er zelfs over om David Attenborough te vragen onze volgende plaat te producen. (Lacht) Het moet toch fantastisch zijn om de soundtrack bij een natuurfilm te maken? Walvissen die met elkaar aan het vechten slaan om zich daarna tegen de octopussen te keren, en dat met onze muziek erbij!

Een ander nummer kreeg de poëtischer titel ‘Blue World Order’. Waar staat dat voor?

Faltakh: De Blauwe Wereldorde is een wereld zonder liefde, waarin iedereen elkaars lief afpakt en heel apathisch is.

Tsakiridis: Er wordt niet gedronken en er zijn geen zwarte mensen… er is geen soul, begrijp je?

Faltakh: Eigenlijk is het een wereld zonder muziek, en dus zonder de redding die muziek kan zijn.

Tsakiridis: True, man, true. Preach it!

Faltakh: Als ik overigens één overkoepelend thema voor de plaat moet noemen, zeg ik: diepe verwarring. En liefde en heartbreak, zoals in Future Words.

Jullie hebben zonet bij het Franse label Naïve getekend, zodat de cd wereldwijd wordt uitgebracht. Daarvoor hebben jullie je broek toch niet moeten laten zakken?

Tsakiridis: Zodra we de kans krijgen, laten we onze broek zakken. Maar op het gebied van muziek niet echt, neen. De meeste mensen raadden ons aan om die deal te aanvaarden. Het is al zo moeilijk genoeg om als jonge band een platendeal los te wrikken, laat staan een wereldwijde release.

Faltakh: De mensen van Naïve wilden ons vooral als liveband tekenen, waardoor we van hen ook veel toursupport zullen krijgen. We zullen het kunnen gebruiken.

The Hickey Underworld kruipt binnenkort aan boord van de tourbus, om dorpje per dorpje het buitenland te veroveren?

Tsakiridis: Absoluut, zo moet je dat doen. We willen een stevige voet aan de grond in België, maar er is zoveel dat in het buitenland kan wachten. We beseffen wel dat het niet makkelijk zal zijn, als zelfs de grootste der alternatieve Belgische rockgroepen er amper in slagen om buiten Europa potten te breken.

Faltakh: We hangen hier aan niet te veel vast en hebben weinig andere bezigheden. Het is dus zeker de bedoeling om de komende jaren een behoorlijk deel van ons leven op een tourbus door te brengen. Met voortdurend enkel mannen rondom ons, we zouden nog homo’s worden! (Lacht)

The Hickey Underworld

Nu uit bij PIAS.

door Katrien Brys

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content