Vogelvrij verklaard door de paparazzi, steevast omringd door de posse van Angelina en altijd onderweg: alleen een spoor van overvallen treinen en neergekogelde vijanden ontbreekt om van Brad Pitt een moderne Jesse James te maken. Maar daar hebben we films voor.

De meest beruchte boevenbende van de Far West is weer in het zadel gesprongen en stuift, dikke stofwolken opjagend, op een cinema near you af. Zoek dekking voor de kogelregens van Jesse James en co. – ook al heeft de bendeleider in dit geval veel weg van Brad Pitt, de megaster die de hoofdrol in The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford voor zijn rekening nam.

Was u een grote Jesse Jamesfan, meneer Pitt?

Brad Pitt: Ik kende hem vooral als een robinhoodachtige figuur die stal van de rijken en gaf aan de armen. Ik wist wel dat hij ook een duister kantje had, maar Andrew Dominiks script heeft me doen inzien dat zijn heldenstatus onverdiend was.

Hoe kwam u bij die relatief onervaren regisseur terecht?

Pitt: Toen ik mijn zoveelste project zag ontsporen, ben ik zelf een productiemaatschappij begonnen. Het devies van mijn bedrijf luidt: ‘Grote verhalen door grote vertellers’. Aangezien Chopper een van de beste films is die ik in jaren heb gezien, wou ik maar al te graag met Andrew in zee gaan.

U hebt het hem anders niet gemakkelijk gemaakt tijdens de postproductie.

Pitt: Kijk, dit soort films wordt simpelweg niet meer gemaakt, dus kostte het ons veel tijd om de juiste balans te vinden tussen de psychologische en de entertainende elementen. De eerste versie – die verdomme 4,5 uur duurde – vind ik trouwens minstens even goed als de finale cut.

Die langere versie in de zalen brengen was wellicht commerciële zelfmoord.

Pitt: Daar ben ik echt niet mee bezig. Projecten kiezen is voor mij geen berekende onderneming. Een commerciële actiefilm of een kleinere arthouseprent als deze: mij maakt het niet uit. Ik hou ervan om af en toe een gokje te wagen.

Als u te vaak op het verkeerde paard wedt, zal de boekhouder van uw productiemaatschappij u ongetwijfeld op de vingers tikken.

Pitt: Dat zal wel meevallen (lacht). Ik geloof dat alle films mettertijd hun publiek vinden. Soms gebeurt dat al tijdens het openingsweekend, soms veel later. Neem nu enkele van mijn lievelingsfilms, zoals Pat Garrett & Billy the Kid, Days of Heaven en McCabe & Mrs. Miller: parels die pas na 15 jaar naar waarde werden geschat.

Houdt uw vertolking van een duidelijk levensmoeë James een allusie in op de schaduwzijde van de beroemdheid?

Pitt: Misschien wel. Ik weet wat het is om je als opgejaagd wild te voelen – soms lijkt het alsof er een prijs op mijn hoofd staat. Gelukkig heeft er nog nooit iemand een pistool op me gericht (lacht). James is zijn eigen faam duidelijk moe. Voortdurend moeten verhuizen, altijd maar van alias veranderen en je verleden niet kunnen afschudden: dat kruipt in je kleren.

Angelina moet zich toch geen zorgen beginnen te maken?

Pitt: Ik merk – ironisch genoeg – dat ik méér dingen gedaan krijg sinds wij een koppel zijn. Nu mijn gezin steevast op de eerste plaats komt, kan ik me niet meer permitteren om tijd te verliezen aan nutteloze bijkomstigheden.

We zijn al weg!

Door Steven Tuffin