Stefaan Werbrouck
Stefaan Werbrouck Ex-hoofdredacteur van Knack Focus en tv-freak

Reeks: *** Extra’s: *** (Sony)

Reeks. Een zwart jongetje is te gast op een chic tuinfeest in een volledig blank gezelschap. Hij stapt naar een microfoon en zegt: ‘Jezus Christus was zwart. Ronald Reagan was de duivel. En de regering heeft gelogen over 9/11.’ Waarna het tuinfeest ontaardt in een groot gevecht waar iedereen met elkaar op de vuist gaat. En dan wordt het jongetje bruut wakker geschud door zijn grootvader, die zegt: ‘Was je weer aan het dromen over hoe je relletjes schopte bij de blanken?’

Van bij het begin is duidelijk dat The Boondocks geen gewone animatieserie is. De reeks – gebaseerd op de gelijknamige strip van Aaron McGruder – gaat over twee zwarte kinderen die samen met hun grootvader verhuisd zijn naar een rijke, blanke buitenwijk in Chicago, en raakt een van de meest gevoelige thema’s aan die je kunt vinden in de Verenigde Staten: de rassenkwestie. En daarbij spaart McGruder niets of niemand. De blanke heersende klasse, de Republikeinse partij en de conservatieve media worden natuurlijk te grazen genomen, en op een ongenadige manier, maar The Boondocks richt zijn pijlen evengoed op de zwarte Amerikanen zelf. Omdat ze elkaar afknallen om futiele redenen. Omdat ze hiphoppers en hun materialistische houding verafgoden. En omdat ze zich veel te gemakkelijk neerleggen bij hun ondergeschikte positie. In één aflevering, The Return of The King, wordt zelfs Martin Luther King opgevoerd om de hedendaagse situatie te beschouwen. Na de aanslag op zijn leven belandt King in een coma, waar hij na veertig jaar opnieuw uit ontwaakt. Als hij dan ziet hoe zijn imago uitgebuit wordt terwille van de commercie en hoe veel zwarten – ‘good for nothing nigga’s’, zoals hij ze noemt – meer geïnteresseerd zijn in de laatste cd van rapper Gangstalicious dan in hun eigen rechten, vraagt hij zich af waarvoor hij zijn strijd eigenlijk gevoerd heeft.

The Boondocks is duidelijk geschreven vanuit woede – McGruder noemde zichzelf ooit ‘one of America’s angriest black men’ – en daardoor komt de serie af en toe over als een pamflet, vooral als de tienjarige Huey, het alter ego van de maker, een bevlogen speech afsteekt. Maar even vaak is dit een grappige en scherpe reeks die echt zinnige dingen te vertellen heeft over de Amerikaanse maatschappij. En bovendien gebeurt dat in een tekenstijl – een mengeling tussen manga en hyperrealisme – die fel afsteekt tegen die van andere satirische series als South Park of The Simpsons.

Extra’s. Audiocommentaar, storyboards en een blik achter de schermen. En enkele verwijderde scènes, waaronder één rond hét symbool van de zwarte burgerrechtenbeweging: Rosa Parks, de vrouw die in 1955 haar plaats op de bus weigerde af te staan. Tijdens een rechtszaak tegen R. Kelly, die terechtstaat wegens urineren op een 14-jarig meisje (!), lopen de gemoederen fel op tussen voor- en tegenstanders. Parks krijgt een stuk kip tegen haar hoofd en valt, waarna een negerin haar toeroept: ‘Ja, ga maar zitten, daar ben je toch bekend voor!’ Toen Parks in 2005 stierf vlak voor de uitzending, hebben de makers de scène toch maar verwijderd.

Stefaan Werbrouck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content