Sterfbedscène – De emotionele chantage van een terminale kankerpatiënte: ziedaar de sombere rode draad op ‘Hospice’ van The Antlers, misschien wel de meest beklijvende postrockplaat van het jaar.

Hospice

Postrock

Frenchkiss

Wij raden u ten stelligste af om Hospice van The Antlers voor het eerst uit te proberen terwijl u des zondags aan de ontbijttafel zit. De kans dat uw goede luim erbij inschiet en uw zonet verorberde croissant er gelijk weer uit, lijkt ons in het geheel niet ondenkbeeldig. Hospice heeft namelijk dezelfde uitwerking op een nuchtere maag als ijskoud water op een vers geschoren scrotum.

Nu ja, ineenkrimpen zal u sowieso bij het beluisteren van Hospice. Centraal op deze plaat staat immers de manipulatieve wurggreep waarin een terminale kankerpatiënte haar zorgverstrekker gevangenhoudt. De naam van de stervende vrouw is Sylvia, die van haar verzorger kennen we niet, maar zou best wel eens Peter Silberman kunnen zijn, al heeft de zanger en eerstaanwezend songleverancier van The Antlers over het vermeende autobiografische karakter van Hospice nog geen uitsluitsel gegeven. Wie echter zoals Silberman over de complexe wisselwerking van naastenliefde en morele chantage zingen kan, heeft iets dergelijks van nabij meegemaakt. Van zéér nabij.

Veel meer dan de kroniek van een aangekondigde dood is Hospice een hondseerlijk gewetensonderzoek, en een muzikaal essay over mede-dogen en plichtsbesef, zelfbescherming en opoffering, emotionele afpersing en barmhartigheid. Neen, vrolijk wordt het op Hospice nooit. Nergens zorgt een cliniclown voor comic relief, en op een happy end hoeft u ook al niet te rekenen. Gelukkig moet de bijbehorende soundtrack van het trio uit Brooklyn qua emotionele diepgang niet voor de teksten onderdoen.

Op Hospice manoeuvreren The Antlers nadrukkelijk weg van de nieuwerwetse folk die hen voorheen in het rijtje van Grizzly Bear en Bon Iver deed terechtkomen. Donkere postrock krijgt nu de bovenhand, maar dan wel volgens het dynamische principe loud-quiet-loud: het ene moment mogen de gitaren wild om zich heen slaan, het andere wordt er door strijkers en blazers liefdevol gezalfd. Van Antony and the Johnsons over Portishead naar Godspeed You! Black Emperor in een en dezelfde song: The Antlers kunnen het. De even dramatische als frenetieke wendingen in hun songs doen dan weer onwillekeurig aan Radiohead denken, hun wall of guitar aan die van My Bloody Valentine en hun bijwijlen orkestrale arrangementen – zoals de treurige trompetten in Sylvia – zelfs aan Arcade Fire.

Zelden een emotionele rollercoaster over ziekte, zelfredzaamheid en psychologische oorlogsvoering zo treffend en aangrijpend weten verklankt worden als door The Antlers op Hospice. Niet dat er al zoveel platen over geschreven zijn, maar toch.

DOWNLOAD

Sylvia

Bear

Two

Vincent Byloo