22.10 – één

Of dit nu de laatste keer was dat één Terug naar Siberë uit de kast haalt, daar durven we geen kist goedkope Russische wodka om te verwedden. Feit is dat u vanavond nog eens de beste momenten uit de voorbije acht afleveringen – oftewel uit Martin Heylens 22.000 kilometer lange zomerse odyssee – de revue ziet passeren opde tonen van Bruno ‘Sammy Tanghe’ Vanden Broeckes lofzang op Siberië. En dat het zelfverklaarde jongetje van 50 er nu ook een boek over geschreven heeft.

Wel, ook een van de BV’s geworden die op de Boekenbeurs zijn literaire vrucht zal slijten?

Martin Heylen: In tegenstelling tot sommige anderen heb ik het wel helemaal zelf geschreven. (Lacht) Bovendien telt mijn boek 352 pagina’s, en heeft het een harde kaft én Sovjetrood leeslintje gekregen – om toch even de reclametoer op te gaan. Eigenlijk was de hele tv-serie een best of, niet enkel die laatste aflevering. Vandaar dat ik zo blij ben met het boek: er waren zoveel mooie of spannende momenten die we niet op televisie kwijt konden. Ook als de camera’s niet draaiden: dan begon het avontuur vaak pas.

Licht vooral al een tipje van de sluier.

Heylen: Goh, dat gaat van onverstaanbare scheldpartijen op de plaatselijke markt, over aftandse hotelletjes waar koppels uit de stad voor een goed gesprek het bed enkele uurtjes kwamen opwarmen tot een museumconservator die met een pistool stond te zwaaien en allerlei lelijke dingen met ons wilde doen. Bovendien kon ik het in poëtischere bewoordingen neerschrijven, meer vanuit mijn ziel. En het doet wat met een mens, hoor, zo’n reis door Siberië. Daar word je geconfronteerd met de oneindigheid van je wereld: de horizon blijft maar opschuiven.

Heb je plannen om ooit nog naar Siberië terug te keren?

Heylen: Ik heb gezworen van niet, net zoals ik dat na mijn winter in Siberië had gedaan. Je ziet hoeveel mijn eden waard zijn: zes maanden later stond ik daar al terug. (Lacht) Meestal laat ik dingen graag achter mij, ik kijk liever naar wat er zich achter de volgende heuveltop bevindt. Al heb ik me zeker tijdens het schrijven van het boek wel eens afgevraagd hoe het met die mensen zou zijn. Of ik al weet waar ik voor mijn volgende project heen trek? Het zou best in België zelf kunnen zijn. Vreemd genoeg hebben mijn reizen door Siberïe en China m’n blik op ons eigen land opgefrist.

(B.D.C.)