De jaren 50, durf je in historisch perspectief al eens te denken, dat is toch niet zo gek lang geleden? Voor de zestienjarigen die in de eerste aflevering van De Jeugd Van Tegenwoordig door hun ouders kordaat het internaat binnengeduwd werden, leken het wel de Middeleeuwen waarnaar ze werden teruggeflitst. In de jaren 50 was alles vies en vuil, pisten de mensen in pispotten, waren ze collectief achterlijk, chatten ze per postduif en volgens de door haar liefhebbende ouders als ‘bijzonder lui’ omschreven Kelly was het ook ondenkbaar dat ze ooit seks hadden – zo onaantrekkelijk als ze er in hun uniforms en met hun vlechten bijliepen.

‘Het zal je goed doen’, gaf de moeder van Romy dochterlief nog mee voor ze de poort van het voor de gelegenheid opgerichte Sint-Victorcollege achter zich dichttrok. Voor de camera lichtte ze graag toe dat haar dochter weinig discipline had. Dat dat misschien iets is wat ouders hun kinderen zelf kunnen bijbrengen, deed hier niet ter zake. ‘Ze zijn allemaal veel te verwend’, knikte de moeder van Sarina instemmend. Al hield zij niet van het woord ‘moeder’. Ze was liever een vriendin voor haar dochter, en om die eeuwige vriendschap te bezegelen bracht ze haar oogappel iedere avond haar warme maaltijd op een dienblaadje voor de televisie. ‘Ik doe het al sinds ze drie is’, sprak ze met van moederliefde overlopende blik. Hoeft het ons te verbazen dat Sarina na één nachtje Sint-Victor snikkend om haar moeder en haar dienblad smeekte? ‘Ik zou nog even volhouden. Je kunt niet je hele leven om je moeder roepen’, probeerde zuster Mia nog, maar daar kwam de beste vriendin al met gierende banden aangestoven om Sarina te redden. Probeer het kind eens ongelijk te geven: het was ten slotte vakantie en prachtig weer buiten, hoe zot moest je niet zijn om je vrijwillig in een anachronistisch internaat te laten commanderen door een stelletje sadistische kampbewakers zonder dat er geld, wereldroem of Paris Hilton als beste vriendin aan vasthingen?

We zagen ook een stoere goth genaamd Björn zijn tranen verbijten toen de schoolkapper zijn lange zwarte haren afsneed. ‘Ons imago is verprutst’, foeterde Cosy, wiens vetkuif hetzelfde lot onderging. Ook Gert, die met zijn bommetjescampagne even onze hoop voedde dat er toch één rebel zonder reden bij het gezelschap zat, stelde teleur door na één dag eenzame opsluiting en strafschrijven – met een vulpen, de marteling! – zijn oprechte verontschuldigingen aan te bieden. Hij wilde niet dat de meisjes nu al dachten dat hij een stouterik was. Die hadden echter wel andere zorgen. ‘Nog nooit heeft iemand mij zonder schmink gezien’, fluisterde een van de meisjes geschokt bij het hanteren van een flesje ontschminker. Het leek alsof ze net de gifbeker aangereikt had gekregen.

Pubers hebben nooit uitgeblonken in genuanceerde opvattingen over het leven – nu niet en toen waarschijnlijk ook niet – en daar maakt De Jeugd Van Tegenwoordig dankbaar gebruik van. Wie er gemakshalve van uitgaat dat de jongeren van vandaag lui, dom, oppervlakkig, ongeïnteresseerd, weinig gemotiveerd en zeker niet idealistisch zijn, wordt in dit programma op zijn wenken bediend. Wie net iets langer kijkt, ziet het dunne vlies van zelfvertrouwen dat voor de ogen van zo’n Björn, Cosy of Sari hangt. Da’s mooi, maar te kwetsbaar voor een programma dat het vooral van het schokeffect moet hebben. Benieuwd hoe het met die pispotten afloopt.

Door Tine Hens