Vlamingen zijn de wereldkampioenen in het afval sorteren, las ik een paar maanden geleden in de krant. Wellicht daarom dat er in De Bedenkers zoveel would-be uitvinders passeren die iets bij hadden dat meteen in de vuilnisbak moest: steunzolen, oorbellen, damesonderbroeken, er was altijd wel iemand die er de wegwerpvariant op had bedacht, en in het geval van de steunzolen bleken er tijdens de preselecties in Limburg zelfs twee vrouwen rond te lopen met hetzelfde idee. Great minds think alike, zeker? De driekoppige jury dacht er in ieder geval anders over, want die stuurde ze allemaal unaniem wandelen. Met zachte hand weliswaar, want De Bedenkers mag dan op zowat elk vlak een getrouwe kopie zijn van Idool, de juryleden behandelen de deelnemers vriendelijker dan hun collega’s in Vilvoorde. Hier geen huisvrouw die op poëtische manier wordt duidelijk gemaakt dat ze beter aan de vaat blijft, of een uitvinder die het advies krijgt aan zijn gebit te werken, het blijft allemaal beleefd.

En dat terwijl er toch af en toe iemand passeerde die het geduld van Marc Coucke en co. op de proef stelde. Zoals de vader die samen met zijn dochter langskwam om de Rain Warrior voor te stellen, een revolutionaire manier om droog te blijven tijdens een regenbui. In de praktijk bleek het gewoon een grote plastic zak die je over je hoofd moest trekken; wellicht had de man al zijn inspiratie opgebruikt toen hij de naam van zijn uitvinding bedacht. De hoofdvogel werd echter afgeschoten door een rijzige grijsaard die claimde een methode te hebben bedacht om in één klap zowel het afvalprobleem als de overbevolking op de planeet op te lossen. Zijn idee: de mens verkleinen. Eenvoudig doch geniaal, maar helaas had hij geen attributen bij om een demonstratie te geven.

Hoewel ze door de jury met fluwelen handschoenen werden aangepakt, waren er toch meer dan voldoende kandidaten die met bittere teleurstelling de demonstratiekamer verlieten. Er was bijvoorbeeld een man die naar eigen zeggen jaren had gewerkt aan een blikjesverkleiner, bestaande uit twee houten plankjes waar je de blikjes tussen moest plaatsen om er daarna op te gaan staan. Hij mocht beschikken en kreeg een blik in de ogen alsof hij de vorige avond al een hypotheek op zijn huis had afgesloten om met zijn idee de wereld te veroveren. Gelukkig vond hij enige troost bij Sofie Van Moll, die hem na een welgemeende ‘Hebde gij ne knuffel nodig?’ in de armen sloot. We hoopten meteen dat een van de volgende kandidaten een toestel had bedacht om het verkavelingsvlaams uit de gangen van de VRT weg te houden.

Ondertussen was Bart Peeters zijn eigen orkaanachtige zelf, en liep hij in de coulissen zo energiek rond dat zelfs Koen en Kris Wauters samen hem niet bij hadden kunnen houden. Toen iemand met een magnetiserende rugstrip binnenkwam, bood Peeters zich meteen aan als proefkonijn en een man die een akkoordengenerator voor zijn gitaar had bedacht, kon de zanger zonder enige moeite tot een miniconcertje bewegen. En wie stond er op de eerste rij toen er bananenchips geproefd moesten worden? Tot nog toe is de heer Peeters de beste uitvinding die de revue is gepasseerd.

De eerste afleveringen van De Bedenkers waren onderhoudend, al voelde ik na afloop niet direct een onweerstaanbare drang om te zien wat er in garages in de andere Vlaamse provincies bijeengeknutseld is. Al wordt het wel spannend om te zien hoe het programma na de preselecties zal evolueren, want anders dan bij Idool kun je de finalisten moeilijk vragen om eens iets in een ander genre uit te vinden.

Door Stefaan Werbrouck