Na een hattrick van snel op elkaar volgende platen, werd er plots drie jaar lang niets meer van Admiral Freebee vernomen. Doch geen paniek: net toen we dachten dat de Admiraal op de lange omvaart vertrokken was, komt hij toch weer met een plaat. En dat zal u geweten hebben. ‘Ik heb aan niemand verantwoording af te leggen.’

The Honey & The Knife werd voor één keer niet opgenomen in de States met een fancy producer, maar is gewoon made in Belgium onder auspiciën van Jo Francken, die ook al Freebees debuut producete. Tom Van Laere staat overigens scherp: hij is zichtbaar afgevallen en very, very eager. En dat terwijl ons recent verontrustende berichten over de Admiraal bereikten. Dat hij verwarde optredens gaf in halflege cafés. En dat hij muzikaal zwaar op de dool was.

Tom Van Laere: Ik kan dat bevestigen noch ontkennen: als ik écht verdwaald was, zou ik dat uiteraard zelf niet weten. (Lacht) Nu, het kan best zijn dat die café-optredens niet beantwoordden aan het beeld dat mensen van mij hebben, maar ik heb aan niemand verantwoording af te leggen. Veel van die optredens waren pure improvisatie, meer freejazz dan rockmuziek. Ik heb dat op tijd en stond nodig: even aan het keurslijf van de rockmuziek ontsnappen. Want in vergelijking met freejazz en improvisatie is rock-‘n-roll eigenlijk de muziek van de gehoorzaamheid, hé. Het is een genre met heel strakke regels: over akkoordenprogressie, over de structuur strofe-refrein, enzovoort. Op de keper beschouwd is rock-‘n-roll helemaal niet de rebelse muziek die het pretendeert te zijn. Af en toe moet ik daar dus eens uitbreken. En dat is wat ik de voorbije jaren een beetje gedaan heb.

Je hebt ook in Amsterdamse cafés opgetreden waar niemand je kende. Daar is behoorlijk wat lef voor nodig.

Van Laere: Bwa. Spelen voor een café vol zatte Amsterdammers die hoegenaamd niet op jouw muziek zitten te wachten, is best confronterend, maar ook verfrissend. Niets zo gevaarlijk voor een muzikant als constant voor eigen publiek spelen. Voortdurend positieve feedback krijgen en applaus in ontvangst nemen is dodelijk voor de kritische reflex die je tegenover je eigen muziek moet bewaren. Applaus is verraderlijk.

Door op te treden voor mensen die me niet kennen, wilde ik mezelf uitdagen. Ik wilde weer het gevoel hebben dat ik iets te bewijzen had. Dat zoek ik in de aanloop naar élke plaat op, hoor. Ik wil elke keer weer de bevestigingsdrang voelen die ik ervoer in de aanloop naar Humo’s Rock Rally. Ik heb nooit zoveel songs geschreven als de week voor de finale, louter en alleen omdat ik wilde aantonen wat ik allemaal in mijn mars had: ‘Kijk mama, ik kan rocken, maar ik kan óók een mooie ballad schrijven.’ (Lacht)

‘The Honey & The Knife’ doet opvallend vaak denken aan The Stones van de jaren 80.

Van Laere: Tja, ik heb tijdens dit leven al enorm veel naar The Stones geluisterd. (Lacht) Tijdens de humaniora was ik bevriend met een licht obsessieve Stonesfreak, met wie ik ook heel vaak naar hun optredens ben geweest. Hun invloed ontkennen, zou belachelijk zijn. Ik moet zelfs toegeven dat ik in Always On The Run redelijk bewust een Mick Jaggerke heb gedaan. (Lacht)

‘My Hippie Ain’t Hip’ heeft een behoorlijk silly tekst vol vrije associaties en gratuite rijmelarij. Zulke lyrics hebben we nog niet vaak van je gehoord.

Van Laere: Vóór mijn eerste plaat hadden ál mijn songs zulke onnozele teksten. Ik ben daar toen wat van afgestapt – ik heb me er zelfs een beetje tegen verzet – maar na drie platen vol serieuze teksten mocht er wel weer een silly song tussen zitten. De rechtstreekse aanleiding voor dat nummer was een wilde nacht met G. Love, toen we op weg naar huis hebben zitten rappen op de fiets. ’t Was trouwens rappen óver fietsen.

Hoe rap je in godsnaam over fietsen?

Van Laere:Yo, you wanna hear a man on his bike? They just passed me the mic! Zoiets, maar dan véél beter natuurlijk. (Lacht) Enfin, die rap bleef nog een paar weken door mijn hoofd spoken. En daar is dan uiteindelijk My Hippie Ain’t Hip van gekomen.

Malcolm Burn, de producer van je vorige plaat, vertelde me eens dat je zijn strijkarrangement voor ‘Devil In The Details’ alleen maar op je plaat hebt geduld omdat jouw bompa zo graag violen hoort.

Van Laere: Het is nog waar ook. (Lacht). Mijn bompa is echt zot van violen. Vaak belt hij mij terwijl hij naar Radio Minverva zit te luisteren. ‘Tom,’ zegt hij dan, ‘ge moet eens in één van uw liekes de zin ‘Fly me to the moon’ gebruiken.’ Eigenlijk bedoelt hij daarmee dat ik eens een standard in de stijl van Fly Me To The Moon moet schrijven. Ik heb het dus eens geprobeerd: Fools Like Us heb ik speciaal voor hem geschreven. Het gaat over een koppel dat, net zoals hij en mijn grootmoeder, al 65 jaar getrouwd is. Mét violen natuurlijk. (Lacht)

Een minder romantisch nummer is ‘Under My Secret Skin’, waarin je beweert dat mensen zich nooit helemaal laten kennen.

Van Laere: Dat is ook zo: zelfs tegenover je lief of je intiemste vrienden bewaar je toch geheimen? Ik heb er ook een hekel aan als pakweg de presentator van Eurosong For Kids zo’n kandidaatje aanmoedigt met de zin ‘Wees jezelf’. Oei, denk ik dan, vooral niet doen. Zeg nu eerlijk: als zo’n kindje écht zichzelf zou zijn, zou ze iets zingen in de trant van ‘Mama, poep afkuisen’. (Lacht) Je kunt nu eenmaal niet altijd zeggen wat je denkt. En dat is maar goed ook.

Over intermenselijke relaties gesproken: ik weet dat je bewust met niet-bevriende muzikanten werkt, omdat je je dan meer kritiek kunt veroorloven. Is het niet veeleer omgekeerd?

Van Laere: Neen, ik geloof niet in groepen waarvan de leden zogezegd allemaal vrienden zijn. Ik zie de bewijzen maar al te vaak in de backstage van festivals en concertzalen. Bij mensen die elkaar lang en goed kennen, ontstaat er een onuitgesproken wrevel. Er zijn altijd dingen die je aan iemand gaan ergeren, maar die je niet hardop zegt of kan zeggen.

Telkens met andere mensen samenwerken heeft zijn voordelen. Tegenover mensen die je nog niet goed kent, voel je bijvoorbeeld de drang om je te bewijzen: dat komt de muziek vaak ten goede. En wat ook meespeelt: je wil leuk gevonden worden en dus doe je je beter voor dan je bent. Door vriendelijk te zijn. Of door op tijd te komen: iets wat muzikanten zonder dat sociale plichtsbesef na een paar jaar niet meer doen. De meesten zelfs niet na een paar weken. (Lacht)

THE HONEY & THE KNIFE

Op 22/2 uit bij Playout! / PIAS

Door Vincent Byloo