Beroep: brokkenpiloot – Klik de vierpuntsgordel vast, stel je verstand in op nul en je blik op oneindig, jaag de toerenteller in het rood en laat de banden gieren. Maar zorg wel dat je alleen de juíste obstakels raakt.

Xbox 360, PS2 (PS3-versie in oktober) THQ/Paradigm Gameplay: 8 l Grafisch: 7 l geluid: 7

De aarde beeft, het asfalt spat als een etterbuil open en een kolkende lavastroom legt een bergdorpje in de as. Een bordeauxrode muscle car vertrekt met gierende banden, rijdt een houten reclamepaneel aan spaanders, knalt door een brandende schuur, zigzagt tussen wegvluchtende auto’s, kan nipt een geëxplodeerde tankwagen ontwijken, gebruikt een betonnen brokstuk als schans om over de lava te springen, sjeest onder een oplegger door, raast op twee wielen door de carwash, maakt nog een paar U-turns, kust de flank van een tegenligger en knalt uiteindelijk als een champagnekurk van verwrongen staal het beeld uit. Geen worstcasescenario voor instructeurs van de rijschool, wel een spectaculaire scène uit een rampenfilm. Alleen zal Aftershock nooit de zalen halen, aangezien het een van de zes fictieve films betreft uit Stuntman: Ignition.

De sequel van het aartsmoeilijke (lees: bijna onspeelbare) Stuntman uit 2002 – een cultgame in kringen van hardcoregamers – laat je in de huid kruipen van een jonge stuntman die zijn eerste stappen in Hollywood zet. Hij begint onderaan de ladder met Strike Force Omega, een voor de vergeetputten van het videocircuit bestemde B-film waarin de kop van Steven Seagal elk moment kan opduiken. Presteer goed en steeds meer regisseurs zullen hun richtlijnen in je oor willen schreeuwen. Het ultieme doel zijn de blockbusters Night Avenger, een superheldenfilm die Batman in zijn hemd zet, en Never Kill Me Again, waarin je James Bond degradeert tot een broekje met een klapperpistool – bijvoorbeeld door je Britse sportwagen in de cockpit van een vliegende helikopter te parkeren.

Stuntman: Ignition lijkt op het eerste gezicht op een racegame, maar is het niet. Timing en precisie zijn de twee parameters die bepalen of je eeuwige roem verdient dan wel een rit richting autokerkhof. De regisseur heeft een parcours samengesteld met een twintigtal stunts, reuzenpijlen en icoontjes loodsen je door de filmset en geven aan welke stunts je op het juiste moment moet uitvoeren. Klinkt eenvoudig, maar dat is het – weerom – niet. Ignition mag dan minder moeilijk zijn dan zijn voorganger, het blijft een pittige game die kapotgeknarste tanden, in tv-schermen eindigende controllers en in gordiaanse knopen verstrikte vingers zal teweegbrengen. Het gaat nog steeds om trial and error-gameplay, of honderd keer opnieuw beginnen en hopen dat het één keertje zal lukken. Volharding wordt evenwel beloond, meer bepaald met een flitsende bioscooptrailer met enkele van je beste stunts, al moet gezegd dat deze game grafisch beter had gekund.

Ook interessant: wie meer fantasie heeft dan de ontwikkelaars, kan met de virtuele bouwdoos Stunt Constructor zelf oneindig nieuwe circuits maken en ze online te grabbel te gooien voor gamers wereldwijd.

Roel Damiaans