HET LEVEN ZOALS HET IS: JAPAN – Kore-Eda volgt een dag uit het leven van een rouwend Japans gezin en tekent – alwéér – voor een discrete parel.

Hirokazu Kore-Eda met Hiroshi Abe,Yui Natsukawa, You, Kazuya Takahashi, Shohei Tanaka

Melodrama’s die schitteren in hun naturalistische eenvoud, perfect zitten qua ritme en toon, nooit het soapalarm doen afgaan en een familiedynamiek foutloos weten te treffen, zijn haast even zeldzaam als Vlaamse Oscars. De Japanse arthousefavoriet Hirokazu Kore-Eda heeft er als kritisch chroniqueur van het hedendaagse Japan echter zo ongeveer zijn levensmissie van gemaakt.

In zijn nieuwste film, een drama vol kleine gestes en discreet gereveleerde emoties, troept een Japanse familie middenklassers naar jaarlijkse gewoonte samen in het ouderlijke huis om de verdrinkingsdood van de oudste zoon te herdenken. Nochtans heeft de overgebleven zoon Ryo daar niet veel zin in. Zo ziet hij er danig tegenop om aan zijn knorrige vader – een dokter op rust – te moeten toegeven dat hij nog steeds geen werk gevonden heeft, terwijl de ouwe het op zijn beurt knap lastig heeft met zijn gedwongen pensioen.

Bovendien hebben ook de vrouwen zo hun issues, ook al lijken ze die net iets beter te verbergen. Zo voelt Ryo’s nieuwe vriendin – een moeder met een 10-jarig zoontje uit een eerder huwelijk – zich nog steeds niet door haar schoonfamilie aanvaard. En Ryo’s moeder mag dan al naarstig over het fornuis gebogen hangen en vrolijk herinneringen herkauwen, de dood van haar oudste kind doet haar hart nog altijd bloeden.

In een bedrieglijk eenvoudige, maar strak geritmeerde en ruimtelijk uitgepuurde stijl observeert Kore-Eda de angsten en gebreken van dit gebroken, maar dapper doorploegende gezin. Spectaculaire gebeurtenissen of dramatische uitbarstingen hoef je dus niet te verwachten. Wat deze film echter net zo aangrijpend maakt, zijn de gedempte emoties en perfect getroffen onderlinge relaties die in de loop van één enkel etmaal aan het licht worden gebracht.

Onder de lauwe zomerzon en tussen de dunne houten muren van het ouderlijke huis, lijkt de geest van Yasujiro Ozu – de oude keizer van het traditionele Japanse familiedrama -voortdurend rond te waren, al voegt Kore-Eda er ook zijn eigen dada’s aan toe. Zo komt zijn verleden als documentairemaker regelmatig aan de oppervlakte in de vérité-achtige registraties van tafelgesprekken en keukenrituelen. Bovendien krijgt zijn tijdloze familiekroniek opnieuw een actuele dimensie wanneer ook de heersende economische crisis en de aangevreten familietradities de revue passeren.

In die zin sluit Still Walking naadloos aan bij Kore-Eda’s eerdere, alom bejubelde meditaties over dood, herinneringen en verlies, zoals Maborosi, After Life en Nobody Knows. En al is dit misschien wel zijn meest toegankelijke film, soms heb je de indruk naar een superieure docusoap zonder cliffhangers te kijken en lijk je zijn personages al jaren te kennen. Discreet meesterschap heet zoiets.

Dave Mestdach